Tonijnsalade revisited

Trouwens, voor degenen die denken dat ik nog steeds in Ermelo verslaafd zit te zijn aan tonijnsalade: wees gerust. Het bleek toch niet zo'n succes. Na drie boterhammen met tonijnsalade bleef het bakje halfleeg en onaangeroerd in de koelkast staan. Het is dat ik zo'n moeite heb met eten weggooien, anders had ik hem nooit leeg gekregen. Gelukkig is het met veel pijn en moeite toch gelukt, maar voor mij voorlopig geen tonijnsalade meer.

Vrouwen en haren

Een nieuwe woonplaats betekent op zoek naar een nieuwe huisarts, nieuwe tandarts, nieuwe dierenarts, nieuwe dansschool en - misschien nog wel het belangrijkste - een nieuwe kapper. De eerste kapper die ik uitprobeerde beviel niet zo goed, dus vandaag nam ik maar weer eens een gokje. Ik ging naar kapper Casablanca. Het begon niet al te goed; ik stond op het afgesproken tijdstip voor de deur, maar de kapsalon was dicht. Chagrijnig sjokte ik naar de Hema en net toen ik twee rollen inpakpapier stond af te rekenen, werd ik gebeld door Sofia, de kapster. Ze was even naar de winkel geweest, sorry. Ik sjokte weer terug naar de kapsalon maar had er niet zoveel vertrouwen meer in.

Gelukkig maakte Sofia het ruimschoots goed door me thee aan te bieden, met guitig Marokkaans accent tegen me aan te babbelen ("haren zijn heel belangrijk voor de vrouw, haren en nagels!"), op vertrouwelijke toon met me te roddelen over de concurrentie, me gratis proefproducten mee te geven en uiteindelijk mijn haar in een prachtige Charlie's Angels-coupe te föhnen. Eerst dacht ik nog: houd nou maar op met die föhn, ik doe het thuis wel. Maar op een gegeven moment gaf ik me over aan haar handen en begon ik er stiekem van te genieten. Terwijl ik in de spiegel naar mijn bleke koppie keek, kon ik het niet helpen dat ik steeds een beetje meer ging stralen. Sofia gaf me een kop met haar zoals ik nog nooit had gehad. Uiteindelijk verliet ik de zaak met opgeheven hoofd en de rest van de dag voelde ik me als een movie star die door het leven zeilt.

Iemand die tonijnsalade eet

We zijn verhuisd. Sinds een paar dagen woon ik in een nieuw huis, en bovendien in een plaats die ik nog niet ken. Heel langzaam vind ik er mijn weg. Ik ben al naar de supermarkt, de dansschool en de gamma gefietst (wat is alles lekker dichtbij in zo'n kleine plaats!), ik heb een garage gevonden voor mijn auto en ik weet al bijna op de tast het lichtknopje te vinden. Ook de kat begint langzaam haar draai te vinden. Stukje bij beetje wordt het hier, heel langzaam, ons nieuwe thuis.

Toch voel ik me wel een beetje een anders in deze nieuwe omgeving. Ineens ben ik niet meer iemand die in Enschede woont, maar iemand die in Ermelo woont. Iemand die niet zegt: ik ga even naar de stad, maar: ik ga even naar het dorp. Iemand die opstaat en haar jas dichtritst als de conducteur in de trein omroept: Ermelo, station Ermelo. En omdat we in ons nieuwe huis een vaatwasser hebben, ben ik ineens ook iemand die in de supermarkt vaatwastabletten in haar mandje heeft liggen.

Door al deze veranderingen heb ik het gevoel een beetje een ander mens te zijn. Zelfs zo anders, dat ik laatst in de supermarkt niet alleen vaatwastabletten in mijn mandje legde, maar ook tonijnsalade. Dat doe ik normaal gesproken nooit, tonijnsalade in mijn mandje leggen. Maar dit keer wel. Hmm lekker, dacht ik, tonijnsalade op brood.

In zo'n nieuwe omgeving is alles mogelijk. Je kunt zijn wie je wilt. Je kunt het roer radicaal omgooien. Maar belangrijker nog: je kunt jezelf verrassen met de kleinste dingen. Ik ben iemand die in Ermelo woont en tonijnsalade eet.

Bekentenissen van een provinciaalse vrouw

Een dagje shoppen in Utrecht heeft mij gebracht tot een aantal schokkende inzichten en een paar fantastische cowboylaarzen. Dit ging als volgt:

• 11:20 - Grappige observatie: ik zie veel koppeltjes "provinciaalse vrouwen" die een dagje aan het winkelen zijn in de grote stad: degelijk kapsel, stevige stappers en Gaastra jas, tasje van de Miss Etam of V&D in de hand.
• 11:22 - Ernstige observatie na weerspiegeling in winkelruit: ik heb ook wel wat weg van een provinciaalse vrouw met mijn gympen, bodywarmer en paardenstaartje.
• 11:23 - Dramatische realisatie: ik woon in Ermelo dus ik ben nu ook een provinciaalse vrouw die een dagje gaat winkelen in de grote stad.
• 11:30 en verder - De oplossing: ik maak het goed door de rest van de middag alle hippe winkeltjes op te zoeken, veel te dure cowboylaarzen voor mezelf te kopen, in mijn eentje bij een geinig koffiezaakje te gaan zitten, mijn haar los te trekken en het wild door elkaar te schudden.

Cassette

Sinds een maandje of twee tuf ik het land door in mijn eigen auto. Het is een kleine rode Mazda zonder stuurbekrachtiging, airconditioning, cd-speler of enige andere vorm van luxe, maar hij rijdt als een trein. 's Ochtends brengt hij me naar mijn werk en 's middags weer naar huis. Tussendoor rijd ik van afspraak naar afspraak. Vaak luister ik dan radio. 's Ochtends Edwin Evers, 's middags Jeroen van Inkel en op vrijdagmiddag Claudia de Breij. Maar soms ben ik die eeuwige hitjes, domme telefoongesprekken en schreeuwerige reclames even zat. Bumpy ride van Mohombi komt me bijvoorbeeld echt de neus uit, en zo gaat het met al die nietszeggende popmuziek na verloop van tijd. Dan snak ik naar wat kwaliteit, naar echte mooie muziek.

Zo kwam het dat ik laatst op zolder een oude verhuisdoos ondersteboven keerde, op zoek naar mijn oude cassettebandjes. Want ja, mijn Mazda heeft wel een cassettespeler. En wat denk je? Ik had ze nog! Daar lagen de cassettebandjes die vriendinnen voor mij maakten, toen we vijftien waren en muziek luisterden op onze walkmans. Van J. kreeg ik Boyzone, van L. de soundtrack van Titanic en van C. Alanis Morissette. Ook manlief had nog oude cassettes. Tour of Duty, 2 Unlimited en zelfs een echt origineel in de winkel gekocht bandje. Het mooiste bandje was er echter eentje die ik van H. had gekregen, in de vierde klas van de middelbare school. Ze had de muziek van Texas overgenomen op een oud bandje van Frans, met de luisteroefeningen van Code Genial 3. Op de voorkant had ze geschreven: Voor Fje, het leven zit vol verrassingen.

Laatst reed ik in alle vroegte vanuit Enschede naar mijn werk. Ik moest anderhalf uur rijden en was de gebruikelijke radiomuziek weer eens zat. Ik stopte het bandje van Texas in de speler en terwijl het om mij heen op de weg steeds drukker werd, luisterde ik naar mijn vroegere lievelingsliedjes. Aan het einde van het bandje klonken er een paar woorden Frans. Klik, zei het bandje. Ik draaide het om en hup, daar ging Texas weer. Ik werd langzaam wakker terwijl de zon boven de weilanden opkwam en via de spiegels in mijn ogen prikte. Het leven zit vol verrassingen.

Schizofreen

De afgelopen maanden is er nogal wat veranderd in mijn leven. Niet alleen ben ik getrouwd en heb ik een nieuwe achternaam, ook heb ik per 1 september werk gevonden in het midden van het land en ben ik daarom bezig met het voorbereiden van een verhuizing naar een Veluws dorp. Tenslotte heb ik ook nog een autootje aangeschaft om naar mijn werk en werkafspraken te kunnen tuffen. Nieuwe naam, nieuwe baan, nieuw adres; soms voel ik me een voortvluchtige crimineel die een nieuwe identiteit probeert aan te nemen.

In oktober verhuizen we naar ons nieuwe adres, maar tot die tijd woon ik zo'n 120 kilometer van mijn werk af. Echt handig is dat niet; daarom logeer ik doordeweeks een aantal nachten bij mijn ouders. Ik ben terug op mijn oude kamer (of eigenlijk de kamer van mijn zusje), en 's avonds schuif ik uit mijn werk zo aan bij moeders' piepers. Een avond per week ga ik nog naar huis in Enschede; de kat moet zo nu en dan ook nog een beetje verzorging krijgen.

Door die verschillende verblijfplaatsen raak ik zo langzamerhand wel een beetje schizofreen. Als ik 's ochtends totaal van de wereld wakker word, weet ik niet meer of ik nou thuis ben in Enschede of thuis bij mijn ouders. En als ik vervolgens met mijn slaperige hoofd in de keuken brood sta te smeren, reik ik voortdurend naar de verkeerde keukenkastjes. Het is maar goed dat die verhuizing eraan komt, want als ik niet uitkijk geef ik mijn vader straks nog een schaaltje met kattenbrokjes, terwijl de kat zich thuis tegoed heeft gedaan aan de cashewnootjes.

Telefoongesprek

Ik wilde mijn nieuwe simkaart uittesten en belde mijn kersverse echtgenoot. Dacht ik. Maar ik verwisselde een 0 voor een 8 en de telefoon werd opgenomend met een licht aarzelend: "Hallo?"

"Hallo, met F."
"F! Ehm, volgens mij heb je een verkeerd nummer gedraaid."
"Ja, ik denk het ook, sorry!"
"Je klinkt wel erg leuk, moet ik zeggen."
"O! Hihi... Tja, ehm, ik ben al getrouwd."
"O, ja, dan houdt alles op. Veel plezier nog he?"
"Jij een fijne dag, doei!"
"Hoiiiii."

Bekentenissen van een getrouwde vrouw

De afgelopen maanden ben ik tussen de bedrijven door bezig geweest met het voorbereiden van een bruiloft. Mijn eigen bruiloft welteverstaan. Dat heeft onverwachte kanten in mijzelf naar boven gehaald. Zo heb ik als een ware bridezilla tegen een kleermaker staan verkondigen dat ik absoluut niet zou gaan trouwen in de mislukte jurk die hij voor me had gemaakt (uiteindelijk kwam alles goed - helaas niet met de kleermaker - en trouwde ik in een fantastisch katoenen jurkje dat ik zomaar op een zonnige vrijdagmiddag in een klein winkeltje vond.) Ook zat ik ineens urenlang achter de computer op allerlei trouwwebsites te spieken. Hoewel ik het niet voor elkaar kreeg om een leuk stukje te bloggen over mijn eigen leven als bruid, was ik verslaafd aan de verhalen van andere bruidjes.

Vooral de Do It Yourself trouwwebsite-scene in Amerika had mijn aandacht. Urenlang bekeek ik originele trouwfoto's, manieren om je tafels op te leuken met zelfgemaakte kleedjes en alternatieve trouwceremonies. Ook een bezoekje aan Etsy, met allemaal vintage en zelfgemaakte spulletjes, was vaste prik in mijn blogrondje toen ik nog zocht naar een jurk. En dit heerlijke filmpje van een Amerikaans stel heb ik misschien wel honderd keer bekeken (let vooral op de gezichten van de verraste tantes in de kerkbankjes). Ik kocht zelfs de Grazia, waarin ik de fotosessie van het huwelijk van Wes & Yo helemaal heb verslonden.

Ach, trouwverhalen, het blijft een heerlijk onderwerp. Zelfs nu ik al lang en breed getrouwd ben, kan ik de trouwwebsites niet links laten liggen. De Nederlandse Fromfraai is nog steeds een van mijn favorieten. Ja, je kunt wel zeggen dat ik, behalve een man, een kleine tic heb overgehouden aan dat hele trouwgebeuren. Een beetje genant is het wel, maar ik kan er niks aan doen: ik ben een sucker for wedding stories geworden.

Sandy de Sloper

Speciaal voor alle dames die wel eens last hebben van PMS, óf van het ontbreken van een man in hun omgeving. Wees getroost: je bent niet de enige.

"APELDOORN - Sandy, een orang-oetan in de Apenheul in Apeldoorn, heeft het afgelopen weekeinde de ruit van haar hok kapot gemaakt met een steen die in haar hok lag. De ruit is niet aan diggelen. Sandy, die al de bijnaam Sandy de Sloper had, zou tot haar daad gekomen zijn doordat ze last had van 'maandelijkse hormoonschommelingen' en het ontbreken van een man in haar omgeving. (Omroep Gelderland)"

NRC Next, 24 augustus 2010.

Het huis in de Lipperkerkstraat

Een paar dagen geleden fietste ik door de Lipperkerkstraat. De volkse en altijd drukke straat waar ik vier jaar van mijn leven heb gewoond, in een oud, lichtelijk vervallen jaren '30 pand, dat dienst deed als studentenhuis. Het studentenhuis waar ik ooit aan deze weblog begon.

Alweer heel lang geleden kregen mijn huisgenoten en ik het bericht dat wij het huis moesten verlaten (herinnert u zich deze nog?) omdat de eigenaar was overleden en het pand verkocht zou worden. Het duurde vervolgens een paar jaar voordat de laatste huisgenoot het huis ook echt verliet, maar uiteindelijk stak E. de laatste oude meubels in de fik in de achtertuin en vanaf toen stond het huis leeg. Er leken wel plannen te zijn, maar die schoten niet echt op. Ik fietste af en toe langs het huis en zag soms dat er wat geklust was. Een muurtje hier, een deurtje daar, de garage van de buren platgegooid. Het huis stond op Funda en later was het er weer af. Er kwam een bord van een projectontwikkelaar te hangen. Verder gebeurde er weinig. Zouden ze er appartementen van maken? Of een woonhuis? Er gingen geruchten dat er weer studenten woonden, klopte dat? Vanaf de zijlijn bleven mijn huisgenoten en ik ons oude huisje in de gaten houden.

Een paar dagen geleden fietste ik dus weer lang het huis. Ineens was er leven in de brouwerij. Er stond een vuilstortcontainer op de stoep, op het braakliggende terrein van de garage verrees uit het niets een pand van drie verdiepingen en er liepen allemaal bouwvakkers en projectmannen rond. Ik stopte om naar binnen te gluren. Tegelijkertijd ging de deur open en verscheen er een man in overhemd, om een andere man in overhemd binnen te laten. Ze schudden elkaar de hand en negeerden mij. Ik probeerde nog een glimp van de hal op te vangen maar dat mislukte. Een bouwvakker keek nieuwsgierig naar mij en m'n fiets.

Aan mijn sleutelbos hangt nog steeds de oude sleutel van het huis. Heel lang heeft die nog op het slot gepast maar nu niet meer, want de sloten zijn een tijd geleden vervangen. Toch voelde ik heel sterk de neiging om iets naar die mannen in overhemden te roepen. Ik wilde roepen: "hee joh, dat was mijn huis! Doe niet zo onverschillig! Ik ben duizend keer door die voordeur gestapt ja! Door dat luikje heen heb ik grapjes gemaakt met B. en G. en de anderen! Ik heb dronken op dat stoepje gezeten! Ik ken dit huis beter dan jullie, horen jullie mij?!" Maar ik deed het niet, ik fietste verder en keek nog een keer om naar de bouwvakker, die bijna struikelde en met een vermoeid gezicht een stapel stenen uit zijn handen liet vallen.

California girl (dream on)

Vanochtend stond ik vroeg op. Ik stond op om te gaan hardlopen, voor het te warm zou zijn en het fietspad vol met groepen scholieren. Omdat mijn sportbroek nog in de was zat, besloot ik een korte rode boardshort aan te trekken. Wit hemdje erop en klaar. Mijn benen, die toch wel een klein beetje kleur hebben gekregen de afgelopen dagen, stelden me vandaag nou eens niet teleur. Ja, ze mogen er best zijn, die benen van mij, zo dacht ik toegeeflijk. Terwijl ik daar rende door de vroege zomerzon, tussen de vroege vogels die al naar hun werk fietsten, met alleen een hemdje en een boardshort en mijn al-een-beetje-bruine benen, voelde ik me net een California girl. Het enige wat ik nog miste was een oceaan om langs te rennen.

Een zwoele zomeravond

Zaterdagavond, half twaalf. We zitten op het terras. Terwijl H. afrekent ga ik naar binnen om te plassen. Daar heeft de DJ net zijn eerste plaatje opgezet. Op de toiletten, die de hele avond gratis zijn geweest, is toiletjuffrouw Goosje zich aan het installeren. Ze haalt een doekje over de WC-bril en heeft haar briefjes opgehangen: "zitten op een schoon toilet is fijn - voor 25 cent zal dat altijd zo zijn - liefs Goosje". Ik was mijn handen en loop door de kroeg terug naar het drukke terras. Sex on the beach schalt over de lege dansvloer. Langs de kant staat een groep mannen die er alvast zin in heeft. Eentje zwaait er met zijn arm op de maat van de muziek. Zijn vrienden houden zich nog kalm, maar als het straks drukker wordt en de mensen dronken en bezweet zijn, en de mannen naar de vrouwen lonken die sexy met hun vriendinnen dansen, zullen ze zich vol overgave op de dansvloer storten. De serveerster loopt goedgemutst naar buiten met een dienblad vol drankjes. Enschede maakt zich op voor de nacht.

De zen van het koffie maken op de camping

Een van mijn favoriete bezigheden is koffie maken op de camping. Dat gaat zo: je meet twee bekers water af. Je giet ze in een pannetje en zet het water op het vuur. Je wacht tot het water kookt, terwijl je ondertussen de plastic filterhouder op de thermoskan zet, een koffiefilter erin drukt en een goed geschatte hoeveelheid koffie in het filter schept. Als het water kookt pak je het aluminium pannetje met een aluminium tangetje van het vuur. Heel geconcentreerd giet je het water uit het pannetje op de koffie. Na de eerste plons druppel je er steeds wat water bij, om het als een echt koffiezetapparaat zo gelijkmatig mogelijk over de dikke koffieprut te verdelen. Teveel water in een keer maakt de koffie slap, dus je neemt de tijd. Als al het water op is laat je de filter rustig uitdruppelen. Koffie inschenken, koekje erbij en dan: een kwartier lang puur genieten van de beste koffie ter wereld.

Het ego van een lijsttrekker

Vanochtend zag ik in een bushokje een poster met daarop Mark Rutte. "Minister-president Rutte" stond erbij, of iets van die strekking. Op de foto droeg Mark een bril, terwijl hij zijn best deed om sympathiek, betrouwbaar, integer, maar ook besluitvaardig over te komen. De fotograaf had duidelijk geprobeerd om een toekomstig leider neer te zetten. Dat was hem aardig gelukt.

Hoe zou Mark zich voelen bij die poster? Wat doet zoiets met je ego, met je zelfbeeld? Zou hij lang geoefend hebben op zijn president-blik? Zouden zijn vrienden er grappen over maken? Wat zou hij hebben gezegd toen zijn adviseurs voorstelden hem als president te portretteren? Zou hij zich een beetje generen voor het ietwat arrogante statement dat de poster uitdraagt? Of zou hij het stiekem wel stoer vinden, misschien zelfs lekker?

Update: gisterenavond zag ik een zelfde soort poster, maar dan met Job Cohen erop. Het blijkt een reclame te zijn van Elsevier. Maar toch!

Froukiwi's blije lijstje

Lunchen met wentelteefjes. Samen een gek dansje doen in de woonkamer. Nieuwe schoenen. Ons heerlijke veel te grote huurhuis met al dat groen er omheen. Een nieuw recept uitproberen - en laten slagen! Op stap met "de meiden". Kamperen met de oeroude en burgerlijke vouwwagen. De zonnebloemen elke dag ietsje langer zien worden. Bellen met mijn zusje. Dat ik deze zomer ga trouwen met mijn lief. Zomaar op een doordeweekse middag koffie drinken in de stad. Een avond dansen tot het zweet op je voorhoofd staat. De kat die springend door de tuin vliegen vangt en opeet. Mijn lief die in de schuur aan het klussen is. Baby's die naar je lachen. Een spontaan grapje met iemand in de supermarkt die dezelfde humor heeft. Een yogales waarin alles lekker gaat. Mooie muziek. Eindelijk weer eens bijkletsen met mijn dit-moeten-we-veel-vaker-doen-vriendin. Flirten. Zomaar even heel erg gek doen. Dat het na een paar mooie dagen regent en ik dan denk: hè wat lekker voor de tuin. Die zeldzame keer dat het mij lukt om de boel de boel te laten, en dan de hele dag in pyama op de bank naar MTV marathons kijken. Puppy's.

(geïnspireerd door Linda.)

Een teken van leven

Ik leef nog hoor! Heb alleen niet zoveel tijd/zin/inspiratie om te bloggen. Om toch wat leesvoer te bieden, volgt hier een opsomming van zomaar wat activiteiten die ik de afgelopen weken heb ontplooid:

• een groots afscheid gevierd met collega's, limonade, aardbeien, spekjes en een aantal toevallige voorbijgangers (al dan niet verstandelijk beperkt) die ook wel zin hadden in een lollie
• heel veel sollicitatiebrieven geschreven
• kennisgemaakt met de onbuigzaamheid van het systeem van het UWV én met een hele aardige en gelukkig buigzame ambtenaar
• vrede gesloten met het idee dat ik nu officieel werkloos ben
• me verdiept in de wereld die trouwen heet (ik volg stiekem allerlei foute maar o zo leuke trouwblogs zoals Fromfraai en 2000 Dollar Wedding)
• mezelf met een ouderwets meetlint laten opmeten, om vervolgens een fantastisch jurkje te bestellen waarvan ik nog niet weet hoe het me zal staan
• tomatenplantjes in de tuin uitgezet
• de zonnebloemen zien groeien
• gekampeerd in eigen land terwijl het buiten maximaal tien graden was
• een workshop over psychologie gegeven bij mijn oude werkgever
• bijgepraat met oude én nieuwe vrienden
• "De gelukkige huisvrouw" gekeken in de bioscoop, vergezeld door een grote zak tum tum
• Laura Jansen met haar band een feestje zien bouwen op het podium
• uitgebreid de krant gelezen

Nou als dat geen leven is, dan weet ik het ook niet meer!

Ontmoeting

Ik schrijf op deze blog graag over kleine en toevallige ontmoetingen. Vaak zijn die momenten leuk, lief, grappig. Maar niet altijd. Afgelopen zaterdag had ik zo’n ontmoeting. Een klein beetje menselijk contact met een vreemde. Het was geen leuke en ook geen lieve ontmoeting. Toch wil ik hem hier graag met je delen.

De zon scheen. We stonden op het perron, te wachten op de trein die ons naar gonzende terrassen aan de gracht zou brengen. Ineens zagen we een vrouw. Ze droeg een blauwe tuniek met bijpassende broek en ze zat op het spoor. Twee mannen trokken aan haar. We lieten tot ons doordringen wat er gaande was. Toen renden we er naartoe. Vriend E. liet zijn tassen vallen en begon mee te trekken. Met twee armen onder haar oksels werd de tegenstribbelende vrouw uiteindelijk van het spoor getild. Ze huilde en zei: “laat me, alsjeblieft, laat me, ik wil dood!” De vrouw werd op een bankje gezet door een van de mannen. Hij sprak haar streng toe: “je blijft hier zitten tot er iemand voor je komt!” De andere man belde de politie.

Ik keek naar de vrouw. Ze was in paniek. Ik ging naast haar zitten. Dacht: hoe houd ik haar rustig? Ik sloeg een arm om haar heen: “meisje toch, wat is dat nou allemaal?” De vrouw leunde tegen me aan en begon onbedaarlijk te snikken. Ze zei dat niemand wilde luisteren. Ik luisterde. Maar er kwam niks. Alleen maar tranen. Ik vroeg waar ze vandaan kwam. Afghanistan. Ik vroeg nog meer. Er kwamen onduidelijke antwoorden. Ik brak me het hoofd over wat ik nog meer tegen haar kon zeggen. Uiteindelijk zei ik niks en legde ik mijn hand op haar rug. De vrouw bleef snikken en over haar buik wrijven. Ze had buikpijn. Mijn vrienden stonden naast het bankje, te wachten en te kijken. Onze trein reed binnen. Het fluitje ging. Onze trein vertrok weer. De jongen die de politie had gebeld zei dat hij eigenlijk naar zijn werk moest. We keken elkaar aan: tja, dat kan nu wel even wachten.

De politie kwam. De politievrouw hurkte bij de vrouw neer. Ze zei weer: “laat me alsjeblieft, ik wil dood!” en: “niemand wil naar me luisteren.” De politieman haalde een notitieboekje tevoorschijn. Hij noteerde onze gegevens. Vroeg wat we hadden gezien. Vroeg of ik gebeld wilde worden door slachtofferhulp. Ik zei nee: “ik voel me niet echt een slachtoffer.” De politiemensen liepen weg. De vrouw tussen hen in. Ze zouden haar naar de crisisdienst brengen. Toen ze wegliep zag ik dat de vrouw zwanger was.

De zon scheen. Onze volgende trein reed binnen. De trein die ons naar gonzende terrassen aan de gracht zou brengen. We zeiden gedag tegen de jongen die naar zijn werk moest. E. gaf me een knuffel. Pas toen kwamen de tranen.

Weekje vakantie in eigen tuin

Deze week geplant: broccoli, andijvie, rabarber. Deze week gezaaid: basilicum, tijm, tomaat, paprika en zonnebloemen. Morgen ga ik Japans bloemengazon, zomerbloemen en mengsel voor vlinders zaaien. En natuurlijk weer bergen onkruid wieden. Met veel geduld, aandacht en toewijding wordt de tuin die een jaar geleden nog een slagveld was, langzaam een prachtig stukje aarde. Was het leven altijd maar zo simpel!

Aaf bedankt

Ik ben nogal gehecht aan mijn vaste columnisten. Zoals ik ooit al schreef dat ik gehecht ben aan "mijn" dj in de ochtend, zo ben ik er ook gehecht aan om 's ochtends rustig een krantje te lezen met daarin "mijn" columnist. Jarenlang las ik de Volkskrant en volgde ik Remco Campert op de voorpagina, die zo leuk over de poes kon schrijven. Ook volgde ik Martin Bril, die nooit meer zal schrijven maar die nog steeds een beetje mijn voorbeeld is.

Tegenwoordig lees ik een andere krant. Na wat frustraties over de bezorging van de Volkskrant in mijn oude flat en een krantloze periode daarna, lees ik nu de jonge en frisse NRC Next. Het was even wennen, maar ook met deze nieuwe krant begin ik mijn vaste rituelen te ontwikkelen. Zo staat er op pagina 2 altijd een column van Aaf Brandt Corstius. Nou las ik die in het begin niet altijd, maar steeds als ik tijd over had las ik hem en de laatste weken is Aaf aan mij gegroeid. Zelfs zozeer aan mij gegroeid dat haar column nu vaak het eerste is dat ik lees op pagina 2.

Eindelijk weer een vast ochtendritueel en wat las ik nou gisteren in de krant?! Aaf gaat naar de Volkskrant!! Wel potverdikkie. Je wordt bedankt Aaf.

Rennen en waaien

Mijn rondje hardlopen leidt me altijd door het Twentse dorpje Lonneker. Ik ren eerst door een woonwijk, langs huizen, een bejaardencentrum en een snackbar. Dan ga ik over het pad tussen de boerderijen door, langs kleine pony's die me herkauwend aanstaren. Tenlotte ga ik linksaf het fietspad af en kom ik in Lonneker terecht. Daar neem ik de Dorpsweg, die langs de kerk en de mini-supermarkt en het café leidt. Ook zitten er aan de Dorpsweg een holistische dierenarts, een pandje waar ik soms mensen op cello's zie oefenen, en twee kunstgalerieën. Een van die twee galerieën heeft een prachtige tekst op het raam gedrukt, die ik elke keer weer lees als ik er langs ren. Daar, op het raam van die galerie in dat kleine dorpje Lonneker, staat: "De geest moet waaien." En zo is het maar net.

Geen avond

Gisteren kreeg ik een mailtje met wel een heel bijzondere boodschap: "Beste ..., vanwege omstandigheden is er op vrijdagavond 12 maart geen avond."

Je kunt het natuurlijk nooit zeker weten dus ik wilde het hier toch maar even delen. Mocht er vanmiddag tegen de klok van zessen iets raars gebeuren, zeg dan niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!

Froukiwi's lentealarm

Traditiegetrouw doe ik op deze weblog jaarlijks verslag van mijn eerste lentekriebels. Dat prille springerige gevoel diep van binnen vraagt er gewoon om de wereld in te worden geschreeuwd. Een soort eerste kievitsei of Groundhog Day, zou je kunnen zeggen. Welnu dames en heren, het is weer zover!

• Ik zag twee merels flirten;
• Er wordt overal fanatiek gesnoeid;
• Het is alweer zo lekker lang licht;
• De groene sprietjes van sneeuwklokjes komen boven de grond uit;
• En zondag drong ineens, geheel onverwacht, de enige echte lentekriebel-lucht door tot mijn neus.

Verder is het natuurlijk gewoon nog steeds koud, grijs en nat, maar toch. De lente komt eraan!

Puur natuur

Voetbalplaatjes: natuurlijke selectie in zijn puurste vorm. Al sinds het begin der tijden krijgt het brutaalste jong/het meest gehaaide jong/het schattigste jong de aandacht/wormen/voetbalplaatjes van zijn volwassen soortgenoot.

Heitje voor een karweitje

Regelmatig word ik geconfronteerd met mijn onvermogen om grenzen te stellen, voor mezelf op te komen of confrontaties aan te gaan. Ik houd niet van ruzie, ik wil dat iedereen mij aardig vindt, dus nee zeggen of boos worden is iets wat ik ten alle tijden probeer te voorkomen.

Gisteren beleefde ik echter een dieptepunt. Een jongetje van een jaar of acht stond met een sneeuwschuiver op de stoep. Hij vroeg of hij een heitje voor een karweitje mocht doen. Ik wist niet dat zulke kinderen vandaag de dag nog bestonden en gecharmeerd door zijn vlijtige en ondernemende mentaliteit, zei ik ja. Hij zou een euro krijgen als hij de oprit sneeuwvrij zou maken. Door goed te onderhandelen wist het jongetje er zelfs nog 1,25 van te maken, iets waar ik akkoord mee ging om zijn ondernemersgeest te stimuleren. Maar toen hij een kwartier later aanbelde om te incasseren, zag ik dat hij alleen het stuk oprit vóór de auto schoon had gemaakt. Achter en naast de auto lag nog volop sneeuw. Het jongetje voor mij stond echter heel hard te hijgen en liet mij duidelijk merken dat hij keihard gewerkt had om de oprit schoon te krijgen. Ik kreeg medelijden met hem en vroeg me af wat hij wel niet zou denken van mij als ik hem nu weer aan het werk zou zetten. Dus in plaats van hem aan te spreken op de sneeuw die ik nog zag liggen, duwde ik hem de 1,25 in de hand en zei: goed gedaan joh, hartstikke bedankt!

Toen ik de deur dicht deed realiseerde ik me pas echt wat er zojuist gebeurd was. In plaats van de zelfverzekerde en rechtvaardige volwassene te zijn en de ander te wijzen op de gemaakte afspraken, had ik me weer eens goed laten afschepen. Door een jongetje van acht.

Schrijven en leven in 2010

Toen ik ruim een jaar geleden afstudeerde, keek ik angstvallig naar de langzaam opdrogende stroom weblogs van ex-studenten om mij heen, die allemaal hardwerkende kantoormensen waren geworden. Ik vreesde dat mijn blog hetzelfde lot zou ondergaan: steeds minder stukjes, doordat de schrijver in kwestie last had van geen zin, geen tijd, geen inspiratie, een ander leven, andere interesses of terughoudendheid met het openlijk schrijven over werk en collega's. Hoewel ik met een paar nieuwe kleuren en een bijpassende ondertitel enthousiast bleef schrijven over mijn leven, vraag ik me inmiddels toch een beetje af of mijn blog niet stiekem ook behoort tot die langzaam opdrogende stroom.

Want ik moet bekennen: het wil niet meer zo vlotten met het blog, de laatste tijd. Ik heb wel ideeën, maar het ontbreekt me aan de tijd en zin om ze uit te werken. En zelfs de ideeën worden minder. Mijn laatste stukje ging over kerstbomen en nu het nieuwe jaar alweer een week oud is, heb ik nog steeds geen grappige, opvallende, interessante, stomme of rare dingen meegemaakt dan wel bedacht. Uiteraard heb ik zulke dipjes al vaker gehad, maar de inspiratie kwam gelukkig altijd weer terug. Hoe het dit keer gaat met de dip, durf ik nog niet te zeggen.

Of ik er nu wel of niet over ga schrijven, in ieder geval wordt 2010 het jaar waarin Froukiwi:

• in het huwelijksbootje stapt (heus waar!);
• alweer aan haar tweede opdracht als trainee begint;
• een manier gaat zoeken om toch openlijk over werk te schrijven;
• zoveel mogelijk dingen gaat doen die als enige bestaansrecht hebben: omdat het leuk is.

Mooie vooruitzichten lijkt me. Hoe het in 2010 verder gaat met het blog, blijft nog even spannend.