Iemand die tonijnsalade eet

We zijn verhuisd. Sinds een paar dagen woon ik in een nieuw huis, en bovendien in een plaats die ik nog niet ken. Heel langzaam vind ik er mijn weg. Ik ben al naar de supermarkt, de dansschool en de gamma gefietst (wat is alles lekker dichtbij in zo'n kleine plaats!), ik heb een garage gevonden voor mijn auto en ik weet al bijna op de tast het lichtknopje te vinden. Ook de kat begint langzaam haar draai te vinden. Stukje bij beetje wordt het hier, heel langzaam, ons nieuwe thuis.

Toch voel ik me wel een beetje een anders in deze nieuwe omgeving. Ineens ben ik niet meer iemand die in Enschede woont, maar iemand die in Ermelo woont. Iemand die niet zegt: ik ga even naar de stad, maar: ik ga even naar het dorp. Iemand die opstaat en haar jas dichtritst als de conducteur in de trein omroept: Ermelo, station Ermelo. En omdat we in ons nieuwe huis een vaatwasser hebben, ben ik ineens ook iemand die in de supermarkt vaatwastabletten in haar mandje heeft liggen.

Door al deze veranderingen heb ik het gevoel een beetje een ander mens te zijn. Zelfs zo anders, dat ik laatst in de supermarkt niet alleen vaatwastabletten in mijn mandje legde, maar ook tonijnsalade. Dat doe ik normaal gesproken nooit, tonijnsalade in mijn mandje leggen. Maar dit keer wel. Hmm lekker, dacht ik, tonijnsalade op brood.

In zo'n nieuwe omgeving is alles mogelijk. Je kunt zijn wie je wilt. Je kunt het roer radicaal omgooien. Maar belangrijker nog: je kunt jezelf verrassen met de kleinste dingen. Ik ben iemand die in Ermelo woont en tonijnsalade eet.