Oude klei

Laatst verbaasde ik me weer eens over de hopeloos ouderwetse katholieke polderklei waaruit mijn familie is getrokken. Op een verjaardag zaten ooms en tantes herinneringen op te halen die uit een andere wereld leken te komen. Zo vertelde een tante hoe zij, toen ze ging trouwen, de pastoor op bezoek kreeg. De goede man verbood het aanstaande koppeltje ten strengste om gebruik te maken van, jawel, "gummyartikelen". Een andere tante kon eindelijk trouwen toen er een flat vrij kwam voor haar en haar aanstaande, maar thuis was men niet blij dat de jongste dochter (lees: hulp in de huishouding) verdween. En wie dacht dat "boer zoekt vrouw" iets van de laatste jaren was heeft het mis: toen mijn vrijgezelle oom maar niet aan de vrouw kwam, ging de hele familie op zoek naar een goede boerin voor hem. De gezellige interviewtjes werden overgeslagen en ook de frisse hippe jurkjes van Yvon Jaspers waren in geen velden of wegen te bekennen: de onbekende vrouw die voor mijn oom werd opgespoord kon meteen beginnen door een maand proef te draaien op de boerderij.

Ondertussen stonden in Amsterdam de studenten op de barricades, schreef Boudewijn de Groot zijn prostestsongs en zaten de kibboetsen in Israel vol met hippies. En al die tijd leefde mijn familie rustig door, in de klei op de Veluwe, onder het streng toeziende oog van de pastoor.

Cultuurschok

In mijn immer voortdurende zoektocht naar sportieve, creatieve en ontspannende bezigheden ben ik gestuit op een nieuwe uitdaging: karate. Afgelopen maandag deed ik voor het eerst een lesje mee met de karategroep van mijn yogaschool. Het voelde alsof ik in een ver, ver land was, met een mij totaal onbekende cultuur. Ik deed wat je in zo'n situatie het beste kan doen: goed om je heen kijken, zoveel mogelijk nadoen wat je ziet en hopen dat je niemand beledigt.

In mijn geleende zwarte pak paste ik in ieder geval al naadloos in de groep. Wat betreft de etiquette, die bij karate blijkbaar erg belangrijk is, was het opletten geblazen. Opgesteld in rijen van drie klonk er aan het begin van de les een Japans commando, waarop de docent op zijn knieën ging zitten. Toen volgden de twee mannen met zwarte band op de eerste rij, daarna de mensen met bruine band, vervolgens de groene en gele band en toen had ik het idee dat ik, helemaal achteraan opgesteld met mijn spiksplinternieuwe witte band, ook voorzichtig kon gaan zitten. Op een volgend commando boog iedereen met zijn voorhoofd naar de grond. Ik deed netjes mee. Nog een commando, weer buigen. Nog een commando, en de docent stond weer op. Inmiddels had ik het rijtje door: eerst de hoogste banden die vooraan stonden en zo langzaam door naar de beginners op de achterste rij.

Tijdens de oefeningen boog er af en toe iemand naar me met gestrekte armen langs zijn lichaam. Ik probeerde op dezelfde manier terug te buigen maar de vreemde Japanse klank die men erbij uitsprak, durfte ik nog niet te maken. Ook van de krachtige en geconcentreerde kiai's, kreten die geuit werden tijdens series oefeningen, was ik danig onder de indruk. Zo vrijpostig als ik normaal ben in een nieuwe groep, zo stilletjes hield ik me nu op de achtergrond.

Na een les stoten, trappen, afweren, stoten, afweren, stoten, afweren, stoten, afweren, afweren en nog meer afweren gaf iedereen elkaar een hand volgens alweer een ingenieus bandensysteem. Ik zag dat de karateka's bij het verlaten van de zaal de handpalmen tegen elkaar zetten en een buiging maakten. Hoewel niemand naar me keek toen ik de zaal verliet, zette ook ik netjes mijn handpalmen tegen elkaar en maakte onwennig een klein buiginkje.

Mmmatze!

Vlak achter mijn huis staat de matzefabriek. Echt waar: de Hollandia Matzes, die vooral met Pasen maar eigenlijk het hele jaar door een heerlijk excuus zijn om een dikke laag suiker te eten, worden gemaakt in Enschede. In een onopvallend wijkje tussen de jarendertig huizen staat een jarendertig fabriek, waar bij warm weer de ramen open staan en de radio naar buiten schalt. Jaar in jaar uit worden er matzes gemaakt: extra grote matzes, mini-matzes, volkoren matzes en natuurlijk de ouderwetse 'gewone' matzes.

Soms staat de wind goed. Zoals vanmorgen. Ik zat nog enigszins slaperig op de fiets en genoot van de frisse ochtendlucht, die me een beetje wakker maakte. Opeens kwam de welbekende scherpe, ietwat verbrande maar toch heerlijk zoete matzefabriekgeur mij tegemoet. Mmmm!

Herinneringen aan Canada, deel 5

Typisch Canada (volgens de zeer subjectieve ervaring van een Nederlandse bezoeker):

• Van die ouderwetse reclameborden, wit met rechthoekige vakjes, waarin zwarte letters worden geschoven om zo een zinnetje te vormen. Ze stonden overal. Bij een kerk zag ik een bord met het zinnetje: "Accept Jesus. Now is the time."
• Vrouwen in de bouw;
• De aarbeienoogst die op het provinciale nieuws werd bijgehouden;
• Enórme koepelvormige tenten langs de snelweg, waar bij navraag strooizout voor de besneeuwde winters in bleek te zijn opgeslagen;
• Mannen die van vissen houden;
• Kampvuur maken;
• Een club voor ranch-kinderen waar ze vee leren keuren;
• Coyote's (ook wel prairiewolf) die je 's nachts hoort janken;
• De vlag met de maple leaf, ik zag hem werkelijk overal (die Canadezen zijn als je het mij vraagt net zo patriottistisch als hun zuiderburen);
• Waarschuwingen om je eten goed op te ruimen tegen de beren;
• Vriendelijke mensen die je zomaar te hulp schieten;
• Fantastische bediening in sommige restaurants (waar de bediening voor haar inkomen dan ook afhankelijk is van jouw fooi);
• Bakkerijtjes met enorm veel lekkere zoetigheden en geweldige "take out" koffie (maar vraag er niet om een halfje gesneden bruin);
• Zeer rustige en hoffelijke mensen in het verkeer;
• In bepaalde gebieden met geluk één radiozender per bandbreedte;
• Muggen;
• Jongens en meisjes in groenbruine padvinder-achtige uniforms (inclusief iets te korte broek en stevige stappers), die je maar al te graag te woord willen staan tijdens je bezoek aan de vele nationale parken die Canada rijk is;
• Eksters, die als enigen van alle vogelsoorten precies zo zijn als in Europa;
• Jonge en gezond ogende bedelaars in Vancouver, die een wedstrijd lijken te doen om de meest originele tekst op hun kartonnen bord. Ik zag bijvoorbeeld: "Spare change for weed" en "I am ugly, nobody likes me."
• En om af te sluiten uiteraard de onvermijdelijke lange afstanden, grote afmetingen en bijbehorende grote auto's.

Snot en zonneschijn

Vannacht lag ik me te bedenken hoe lekker het is (oké, ook een beetje vies) als je van je ene zij op je andere draait, en het snot in je ene neusgat langzaam naar het andere neusgat zakt, en hoe het dan in dat ene korte moment even lijkt alsof je door allebei je neusgaten vrij kunt ademen.

Jazeker, het is zover: een logje over ziek zijn.

Ziek zijn lijkt op mooie dagen op de een of andere manier nog erger dan op regenachtige dagen. Als het regent kun je samensmelten met je omgeving, lekker onder een deken wegkruipen, doen wat iedereen wil doen op zo'n dag. Maar als buiten de zon schijnt, dan past je gesteldheid niet bij de omgeving. Dan sta je met je langzame pijnlijke lichaam zo in contrast met de frisse zonnige buitenwereld. Je wilt eigenlijk op volle toeren meedraaien, lekker naar buiten, naar het leven dat op je wacht, maar het lukt niet. Je bedenkt dat het lekker zou zijn om de was op het balkon te hangen, maar hebt geen puf om de was te doen. De afwas stapelt zich op, als je iets schoons nodig hebt was je snel even een bordje en een mes af. En je eet maar gewoon op wat je in huis hebt, want voor booschappen ben je ook te slap. Terwijl je binnen zit met de gordijnen dicht raast buiten de wereld vol energie voorbij. Bouwvakkers roepen naar elkaar, mensen laden hun karretjes vol bij de Aldi en vrouwen met rokjes trappen flink door op hun fiets. Misschien pakken ze in hun lunchpauze, of vanmiddag na het werk, nog even een zonnestraaltje mee.

En als ik dan mijn balkon opstap in mijn oude joggingbroek, knipperend met mijn ogen tegen het zonlicht, word ik door dat fitte en energieke leven om me heen zo met mijn verstopte neus op de feiten gedrukt, dat ik me maar snel weer terug naar binnen haast en me werp op de zoveelste aflevering van Dr. Phil.

Klassieke conditionering in een modern jasje

Pavlov rinkelde met een belletje en zijn honden gingen kwijlen. Mijn zusje rinkelt met een belletje en haar loslopende konijnen rennen terug naar het hok, wachtend op iets lekkers. De secretaresse van de afdeling hier om de hoek rinkelt met een belletje en alle medewerkers snellen toe voor het dagelijkse koffiekwartiertje.

Enkele opmerkelijkheden

• Twee jonge, vrouwelijke, vriendelijke conducteurs in de trein
• Pepernoten in het schap bij de Hema
• Sneeuw in Kenia (kijk hier)

Dansles

Gisteren bezocht ik een jazzdansstudio in de buurt, voor een open les "freestyle jazz". Het was een bijzondere ervaring. Toen ik binnenkwam in het zweterige dansschooltje, was de groep voor mij nog bezig. Ik keek naar binnen bij een klein zaaltje met zeil op de vloer en spiegels aan de muur, volgepakt met meisjes tussen de 13 en 15 die allemaal goed wilden zijn in dansen en onzeker werden van mijn pottenkijkergedrag. Sommigen zagen er nog schattig kinderlijk uit, maar droegen al een dikke laag make-up. Ook droegen ze hippe joggingbroeken, beenwarmers en alles wat een coole danser vandaag de dag nog meer nodig heeft. Door de zaal klonk romantische "Step Up"-muziek en de meisjes volgden de passen van een kleine homoseksuele dansleraar met babyface, waarvan ik maar niet kon beslissen of ik hem schattig of irritant vond.

Na de tienermeisjes was de "18+" groep aan de beurt. Lees: enkele twintigers en dertigers, aangevuld met dames van een jaar of veertig die eigenlijk best goed kunnen dansen, maar te onzeker zijn om vooraan te staan en echt uit hun dak te gaan. Het gevolg hiervan was dat de achterste helft van de zaal gevuld was met zwartgeklede halfslachtig dansende vrouwen en de voorste helft zo goed als leeg was, op dezelfde kleine dansleraar na die enthousiast pasjes bleef voordoen. Omdat ik nooit aan jazzdans heb gedaan vond ik de dansstijl nog wel een uitdaging, maar (en nu komt er even een stukje wat misschien ietwat saai is voor de niet-dansliefhebbers onder ons) verder sloeg het kleine kereltje voor mij de plank mis door geen enkele aandacht te besteden aan expressie of goede technische uitvoering, en door zijn dansende dames geen enkele keer te corrigeren of een persoonlijke tip te geven. Bovenop dit alles was ik aan het einde van het uur nauwelijks bezweet.

Na "freestyle jazz" (wat er precies freestyle aan was is me niet duidelijk geworden) volgde nog een uur "musicaldans", eigenlijk precies eenzelfde soort les maar dan op musicalmuziek en met iets andere bewegingen. Ik had genoeg gezien. Ik keek nog even naar de kleine dansleraar maar hij was te druk met passen voordoen om te zwaaien. Ik gooide mijn tas over mijn schouder en stapte het warme zaaltje uit, de natte avond in.

PS: Mijn excuses aan kleine dansleraren met babyface, pubermeisjes met make-up en dames van veertig die van dansen houden. Ik bedoel het niet persoonlijk. Ik vrees dat "freestyle jazz" gewoon niet echt mijn ding is.

Herinneringen aan Canada, deel 4

De eerste camping waar ik met D. kampeerde was een soort "natuurcamping" in een provinciaal park, midden in de heuvels aan de voet van het Rocky Mountain gebergte. De plekken lagen verspreid tussen de bosjes aan een groot meer, en waren te herkennen aan de picknicktafel en vuurkorf die elke plek had. Er waren veel muggen, maar er was geen campingbeheerder of parkwachter bij wie we konden betalen. In plaats daarvan was er een registratiekastje. Volgens de tekst op dit kastje mochten we zelf een plek uitzoeken. Daarna moesten we op een envelop uit het kastje ons pleknummer en het aantal nachten schrijven. De envelop moesten we vullen met geld - 15 dollar per nacht - en vervolgens in de brievenbus van het kastje stoppen. Hoe goed de Canadezen over hun campings nadachten bleek uit het het mooiste van dit systeem: als we geen contact geld op zak hadden mochten we een cheque ter waarde van 15 dollar in de brievenbus stoppen, gericht aan de minister van financiën.