Taa-duu

Er zijn boeken. Heel veel boeken. Er zijn ook studenten. Heel veel studenten. Ze zitten aan tafeltjes. Voorover geboven, met het hoofd in de handen. Er liggen opengeslagen boeken onder hun neuzen op de tafeltjes, en ook collegeblokken, pennen, flesjes water, mobiele telefoons op de trilstand en papieren zakdoekjes tegen herfstdruipneuzen. Het er is stil. Het is er muf. Het is er saai. Er hangt concentratie in de lucht.

Ineens worden de studenten opgeschrikt van hun fanatieke gestudeer. Buiten rent een kind langs. Hij doet een sirene na. Taa-duu-taa-duu-taa-duu! Dat geluid hoor je niet vaak op de campus, waar alleen maar studenten en onderzoekers en docenten en serieuze mensen komen. Sommige studenten kijken verstoord op van hun boeken als ze de kindersirene horen. Anderen zijn blij met de afleiding. Sommigen glimlachen. En sommigen studeren stoicijns door.

Taa-duu-taa-duu! Een bericht uit een andere wereld.