Geld

Bij ons op de univeristeit moet je je consumpties betalen met een speciaal pasje. Dat pasje moet je opladen bij een speciaal oplaadapparaat. Je schuift wat papiergeld in een gleuf en hoppakkee, je kunt weer saucijzenbroodjes, melk en marsen scoren. Helaas werkt die gleuf niet al te best. Meestal weigert 'ie je briefje eerst een keer of tien voordat 'ie 'em inslikt en je pasje oplaadt. Laatst werd ik een beetje chagerijnig van de gleuf. Nijdig trok ik aan m'n briefje van twintig om het voor de zoveelste keer te proberen. Maar de gleuf wilde het briefje niet loslaten. Dus had ik voor ik het wist een half briefje van twintig in mijn hand, terwijl de andere helft nog uit de gleuf stak. Wel potverdrie.

Vandaag was ik bij de bank. Ik vroeg wat ik moest doen met het kapotte briefje. "Even opsturen naar de Nederlandse bank" zei de bankmeneer tegen me. "Of even zelf plakken. Daar doen ze meestal niet moeilijk over hoor".

Maf is dat toch. Een briefje van twintig met een plakbandje is ook nog gewoon geld. Als 'ze' er niet moeilijk over doen in de winkels, dan kun je er gewoon mee betalen. Het is een maf besef, dat geld eigenlijk maar gewoon een afspraak is. Geld bestaat door de waarde die mensen aan een stukje papier toekennen.

En als het kassameisje bij de Edah straks zegt: "nee hoor, dat is niet meer geldig", dan is mijn kapotte twintigje ineens niks meer waard.

Popcorn

We zaten op de bank en keken de laatste aflevering van Outback Jack. We wilden iets te snacken. Ik had nog popcorn. Van die kleine ronde gedroogde maiskorreltjes die je eerst moet opwarmen voor ze op wonderbaarlijke wijze in popcorn veranderen. We zetten een pan met korreltjes op het vuur. Na enkele minuten hoorden we het heerlijke nostalgische geluid van popcorn: pof, pof, tegen de onderkant van het deksel. Ongeduldig tilden we het deksel op om in de pan te gluren en vervolgens opspringende popcorn in ons gezicht te krijgen. Het schoot niet echt op. Iemand van ons verzon het ingenieuze plan om de popcorn gewoon in de magnetron te zetten. In een plastic bakje. Klaar terwijl u wacht! Of terwijl u Outback Jack kijkt, in dit geval. We strooiden een flinke laag popcorn in het bakje en lieten het aan zijn lot over in de magnetron. Tijdens het volgende reclameblok nam ik een kijkje. Maar helaas. Os experiment was mislukt. In de magnetron stond een onherkenbaar geheel van gesmolten plastic en zwarte popcorn.

Het schoolbordgevoel

Vandaag stond ik voor de klas. Een groep studenten staarde me schaapachtig aan, nieuwsgierig naar wat ik zou gaan vertellen. Tijdens mijn verhaal wilde ik wat op het bord schrijven. Het bord was vies. Ik zocht de bordenwisser, maar vond een blauwe emmer met natte spons erin. Met langzame halen veegde ik het krijt van 't bord, de spons niet te nat maar ook niet te droog, en daarna zag ik hoe het bord langzaam weer opdroogde, met glimmende donkere strepen die langzaam wittig dof werden. Ik voelde het krijtachtige water opdrogen tussen m'n vingers en een allesoverheersend schoolbordgevoel maakte zich van mij meester.

Vriendschap

Het begon zes jaar geleden, toen we allebei meededen aan de schoolmusical en ik haar Jip&Janneke lippenbalsem mocht lenen. Een jaar later werd het pas echt leuk, toen we met diezelfde schoolmusical op mochten treden in Duitsland en we op een parkeerplaats langs de snelweg in ons broek plasten van het lachen. Een nieuwe vriendschap was geboren. Een vriendschap met lief en leed, met lachen en huilen. Met stiekeme wc-afspraakjes tijdens saaie lessen, bloemen plukken in de zomer, discman luisteren met allebei een oordopje in, samen schreeuwen naar de auto's onder het viaduct en bier drinken op vrijdagmiddag in de kroeg. Met verliefdheden op onbereikbare jongens, later met verliefdheden op bereikbare jongens, en nog later met relatieproblemen, gebroken harten en gelukkig ook weer nieuwe opbloeiende liefdes.

We hebben de moeilijkste afstanden overbrugd. Australië-Amersfoort, Enschede-Scandinavië, Enschede-Frankrijk. Tegenwoordig is het Enschede-Utrecht en dat is al moeilijk genoeg. Onze levens verschillen veel van elkaar. Soms zien we elkaar maanden niet. We proberen de boel op te fleuren met telefoontjes, sms'jes, e-mailtjes, kaartjes en zo nu en dan een dikke envelop op elkaars deurmat. Het is niet niks, om een vriendschap op afstand te onderhouden.

Kaneel en ik. We hebben al zes jaar veranderingen overleefd. Ik heb er het volste vertrouwen in dat we het nog minstens zestig jaar met elkaar vol zullen houden. Later zullen we als twee oude gerimpelde dametjes op een bankje zitten, ergens op een plein in Amersfoort. We zullen naar de duiven kijken en tevreden glimlachen.

Lievelingsspijkerbroek

Een jaar geleden kocht ik hem. Mijn spijkerbroek. Vandaag draag ik hem weer, zoals ik hem al ontelbare dagen heb gedragen het afgelopen jaar. Misschien wel 183 dagen. Of meer. Hij is nu gebleekt door het wassen en dragen, er zit een hardnekkig vlekje in en hij vertoont ernstige slijtplekken op de bovenbenen. De onderkant van de linkerpijp is gerafeld, omdat hij door mijn vijf milimeter kortere linkerbeen steeds over de grond schuurt.

Ik ben bang dat ik er bijna afscheid van moet nemen. Maar misschien kan ik hem nog afknippen van de zomer. Want zo hoort dat te gaan met lievelingsspijkerbroeken. Je gooit ze niet eerder weg dan wanneer ze tot op de draad versleten zijn. Je wacht tot de gaten erin vallen. Dan zoek je weer een nieuwe, een spijkerbroek die als gegoten zit. En na ongeveer een jaar heb je weer een nieuwe lievelingsspijkerbroek.

Sexy stem

Ik ben een beetje ziek. Moe, zere rug, grieperig gevoel in de benen, je kent dat wel. Ook heb ik last van mijn keel en ben ik verkouden. Ik praat de hele dag door mijn neus. Zo’n typisch verkouden geluid. Ik persoonlijk vind daar niks aan. Het klinkt nogal, ehm, hoe zal ik het zeggen, beroerd. Maar er zijn mensen die daar anders over denken, zo blijkt. Vandaag zei iemand tegen me: “Oh, ik wil ook zo’n sexy verkouden stem!” Tja, zo had ik het nog niet bekeken.

Deuren

Bij ons in huis worden de deuren vervangen. Al drie dagen lopen er kerels rond met grove timmermanshanden, dikke truien en mega grote gereedschapskisten (om jaloers op te zijn). Bovendien is het hele huis een bende en ruikt het overal naar zaagsel. De deuren die erin worden gezet zijn mooie deuren hoor. Glad, degelijk en van stevig materiaal. Ze zullen niet snel rotten. Daarnaast zijn ze brandveilig en vallen ze vanzelf dicht. Hardstikke praktisch.

De oude deuren staan nu met zijn allen in de gang, een beetje onwennig tegen elkaar aangeleund. Onzeker over hun lot. En om eerlijk te zijn mis ik ze een beetje. Die lieve, oude houten deuren, met hun mooie randjes en raampjes erin. Hier en daar al een beetje weggerot, maar absoluut deuren met gevoel, deuren met karakter. Deuren om van te houden. Elke deur had ook zijn eigen geluid. De één piepte, de ander kraakte, de één klemde en de ander viel soepeltjes in het slot. Je kon aan het deurgeluid precies horen wie er naar buiten kwam. En nu staan ze dus eenzaam in de gang, naast de angstaanjagende zaagmachine.

Ik kijk tegen mijn nieuwe deur aan. Het begint al een beetje te wennen. We moeten er maar het beste van zien te maken met zijn twee. Mijn nieuwe deur en ik.

De ideale man

Hij is groot. Bruin. Gespierd. Heeft prachtige ogen, een sexy stoppelbaardje en lange donkere wimpers. Hij is lief. Zorgzaam. Beschermend. Heeft hart voor de natuur. Weet alles van slangen, krokodillen en dat soort dingen. Draagt stoere groene broeken. Hij is gevoelig en durft te huilen op zijn tijd. Hij is geduldig, eerlijk en openhartig. En toch ook zo mannelijk. Hij kan voor tien vrouwen tegelijk zorgen.

Ouback Jack. Ik wil best in zijn harem.

Kunstwerk

Dit vind ik nou een cool kunstwerk.

Modemannen

Vandaag zag ik twee modemannen. Twee lange mannen met nonchalante doch hippe kleren aan, en grote tassen met daarin vast hele spannende spullen zoals fotocamera's. De mannen stonden bij de Bruna. Ze bekeken de Cosmo en de Elle en al die andere glossy's. De ene man pakte een glossy en zei tegen de ander: "Moet je 'es kijken hoe mooi zij op de foto is gezet! Misschien hebben ze 'em ook los." Ik had geen idee wat 'ie daarmee bedoelde, maar ik bleef toch maar even staan om ze een beetje af te luisteren. Want twee modemannen in functie, dat kom je niet vaak tegen in de Bruna.

Ja hallo!

Er is iets vreemds aan de hand. Ik snap d'r niks van. Ineens is het lente! Ja vandaag dan toevallig even niet, met al die regen enzo, maar verder lijkt het toch echt een beetje lente te worden. En het is alweer februari dus dan hóórt het ook gewoon alvast een beetje lente te worden. Nee, ik bedoel natuurlijk niet écht lente met terrasjes en zonder jas naar buiten, en ja, ik weet ook heus wel dat het in februari nog kan vriezen, maar ik bedoel gewoon dat het af en toe ineens mooi weer is en dat er sneeuwklokjes bloeien enzo. Dat hoort gewoon in februari.

En toch. Toch is er iets vreemds aan de hand. Het begin van de lente is namelijk volkomen langs me heen is gegaan! Ik heb het gemist! Normaal gesproken komt mijn instinct vrij vroeg in het jaar los. Wanneer de mensen nog diep in hun winterjas gedoken over straat snellen, kriebelt het bij mij allang en kan ik niet meer wachten tot ik mijn zomerjas weer aan mag. Dit jaar heeft mijn instinct me in de steek gelaten. Het is alsof ik per ongeluk te laat ben wakker geworden uit mijn winterslaap. Ineens zie ik hazelaren die in de knop staan, winkels vol met zomermode en mijn moeder die alweer narcissen in huis heeft gehaald. "Ho es!" protesteert mijn rationeel denkende rechterhersenhelft, die normaal gesproken tips krijgt van mijn instinctieve linkerhersenhelft. "Wat is hier aan de hand?!"

Is het écht alweer lente aan het worden? Ja hallo! Hadden jullie mij verdorie niet even kunnen waarschuwen?

Orde in de chaos

Gisteren had ik belangrijk gesprek. Met drie belangrijke mensen, bij een organisatie waar ik misschien een belangrijke opdracht ga doen. Ruim voordat ik vertrekken moest was ik zo goed als klaar. Ik wierp nog eens een blik in de spiegel, zette een lekker dansnummer op om de adrenaline weg te dansen, en wilde vervolgens mooi op tijd weg fietsen. Maar helaas liep het anders: sleutels kwijt. In paniek gooide ik m'n hele kamer overhoop: kleren, sierraden en pakjes kaugum lagen verspreid over mijn bed. Helaas waren de sleutels onvindbaar. Uiteindelijk is alles nog goedgekomen en ben ik op de fiets van een huisgenoot naar de drie belangrijke mensen toe gefietst, en al kwam ik enigszins bezweet aan, ik was op tijd.

De rest van de dag bleven mijn sleutels helaas onvindbaar. Vanavond heb ik ze terug gevonden, door middel van een systematische zoektocht. Ik ben alle activiteiten nog eens langs gegaan die ik die dag had uitgevoerd. Dat ging ongeveer zo: boterhammen gesmeerd? Keukenkastje. Kaart van Enschede bekeken? Bureaula. Pen opgezocht? Pennenbakje. Klemmetje in 't haar gedaan? Mandje met haarspulletjes. En ja hoor, daar lag de sleutelbos, tussen m'n elastiekjes, knipjes, klemmetjes en andere haarfrutsels.

Sleutels tussen de haarspulletjes. Het lijkt onlogisch, maar dat valt best mee. Je moet de chaos gewoon een beetje aanvoelen. Zo vond ik al eens mijn horloge terug tussen de appels en mijn half opgegeten koekje op het kastje in de gang. En ik ben niet de enige bij wie het zo gaat. Zojuist hoorde ik nog iemand zeggen: "ik had mijn boekenkast nooit moeten opruimen, nu kan ik dat boek helemaal niet meer vinden!"

Variaties op Murphy's Law

1. Hoe vroeg je ook opstaat 's ochtends, de laatste vijf minuten voor je weg gaat moet je altijd haasten.
2. Als je een huis vol stopt met bier en studenten, gaat er altijd iets kapot. Hetzij een bank, hetzij iemands enkel (bijvoorbeeld die van jezelf), hetzij allebei.
3. Hoe goed je ook je best doet op boerenkool, witlof met banaan of een ander succesrecept van vroeger, je moeder maakt het altijd lekkerder.

Klussende man

Er zijn weinig dingen die me gelukkiger maken dan een klussende man. Terwijl ik op de bank zit met een kop koffie, ligt mijn huisgenoot half verscholen achter de TV. Hij rommelt met snoertjes, stekkertjes en een videorecorder, ondertussen vrolijk fluitend. Ik kan er uren naar kijken.

Zondagsrijm

Ontwaken in de zon met een kop thee
Wandelen in het bos en een hondje mee
Een verse snee brood uit de broodbakmachien
Op zondag geniet ik voor tien

De avonturen van B. en het barrel

Je maakt nog 'es wat mee in een studentenhuis. Vooral huisgenoot B. zorgt soms voor hilarische situaties. Vandaag keek ik uit het raam en zag daar B. zitten in Harambarrel. Harambarrel is een auto. Een afzichtelijk oud Renaultje, geschilderd in oranje en paars, de verenigingskleuren van Harambee, wat weer de studentenvolleybalvereniging is waar B. voorzitter van is. In ieder geval. Ik keek naar buiten en zag daar B, met zijn lange lijf, zittend in een veel te klein oud oranje autootje, terwijl hij zijn hoofd door het raampje naar buiten stak. De motor wilde niet starten. Achter de auto stonden huisgenoot E. en een teamgenoot van B. Ze duwden Harambarrel. Bob stuurde stak zijn duim naar mij op. De jongens duwden het barrel de hele Lipperkerkstraat door. Mensen keken om, naar die maffe lange jongen in dat kleine autootje en die twee jongens die er achteraan renden. Ik keek ze na door het raam. Ze verdwenen uit zicht. Tien minuten later stonden ze weer voor het raam. Ze waren een blokje om geweest. Hadden nog netjes geremd voor een omaatje op de fiets. Maar de motor wilde nog steeds niet starten.

Lucky day

Ik kon mijn geluk niet op gisteren. Ik stopte 50 cent in de automaat en er rolden maar liefst TWEE balisto's uit. Zoveel geluk heb ik nog nooit gehad op één dag.

Nieuws van de dag

Stom nieuws:

• ik heb een koortslip (én vrijdag een date)
• toen ik vanmorgen mijn jas dicht deed kwam het velletje van mijn kin in de rits
• mijn twee ex-vriendjes zijn samen op wintersport

Leuk nieuws:

• de paus staat het gebruik van condooms in sommige gevallen toe
• daklozen hebben bij een kapotte pinautomaat 100 duizend euro gepind
• toen ik vanmorgen om kwart voor acht opstond was het al bijna helemaal licht