De wervelstorm

Precies drie weken na mijn afstuderen. Er gaat een wervelstorm door mijn leven waarvan de stofwolken nog niet zijn gaan liggen. Maar als ik goed om me heen kijk zie ik de contouren van iets nieuws opdoemen, en merk ik dat de ongedefinieerde berg to do lijstjes, sleutels, formulieren, kwijtgeraakte pennen en notitieboekjes zich langzaam begint te vormen tot iets concreets. Als de storm gaat liggen blijft straks over:

• een tijdelijke baan op een administratieve afdeling;
• een nieuw en groot en heerlijk huurhuis;
• vrijblijvende doch veelbelovende plannen voor een eigen bedrijfje, samen met twee vakzusters.

Voorlopig is het nog even oppassen geblazen voor rondvliegende onderdelen, maar het duurt niet lang meer voor ik met verwarde haren en een glimlach op mijn gezicht het resultaat zal overzien.

Herinneringen aan Canada, deel 7

In deze spannende tijden, waarin er van alles verandert in mijn leven – dingen waarover ik zou willen schrijven maar waarvan de woorden zich nog even niet op papier laten zetten – is er gelukkig nog muziek. Ik luister naar Viva La Vida or Death and All His Friends, het laatste album van Coldplay, en voel me ineens weer zoals toen. Toen in Canada. Toen ik in de trein zat, dagen achter elkaar, en uitkeek over de eindeloze voorbijglijdende landschappen. Van bossen en meren naar prairies en heuvels, terwijl mijn gedachten onder begeleiding van Coldplay vrij wegdreven. Toen ik in de auto zat, met een slapende D. naast me, rijdend over een eindeloze weg langs bomen en vervallen huizen die allemaal op elkaar leken maar waar geen mens te bekennen was. Met m’n linkerbeen opgetrokken, lekker mogelijk door de huurauto met automaat, een oordopje van de iPod in mijn oor. Landschappen gleden aan mij voorbij, ik luisterde naar Coldplay en reisde. Nu luister ik weer naar Coldplay en als ik mijn ogen dichtdoe glijden alle veranderingen aan me voorbij. Ik doe mijn ogen dicht en reis even.

Even niks

Barstte ik vorige week bijna uit elkaar van de inspiratie, deze week komen er nauwelijks ideeën in mijn hoofd op. En van de ideeën die wel opkomen, lukt het me niet om een stukje te maken. Ik denk dat ik even uitgeraasd ben. Het zou ook kunnen dat er een geheim verband bestaat met mijn status als werkloze: geen werk, geen inspiratie. Of misschien ben ik gewoon te druk met opruimen, CV's printen, winkelen, uitzendbureau's bezoeken en bijkletsen. Hoe het ook zij: deze week zit het er niet in. Deze week schrijf ik even niks.

PS: ik kwam erachter dat de serie waar ik vorige week over schreef, Lipstick Jungle, alweer is afgelopen. Ook mijn favoriet Gooische Vrouwen is afgelopen. Wat een ellende! Het is allemaal even niks.

MSc

Praatje gehouden, diploma getekend, feestje gevierd. Eindelijk verlost van alle afstudeerperikelen en veeleisende begeleiders. Vaarwel student, hallo werkloze. Hoera!

Morgen ga ik afstuderen. Ik ben
ZE
NUW
ACH
TIG

Froukiwi's nieuwe tv-tip

Mijn nieuwe favoriet: Lipstick Jungle. Elke maandagavond om 22:20 op RTL5. Fijne nieuwe serie uit handen van Sex & the City-schrijfster Candace Bushnell, met een tikkeltje meer drama, een tikkeltje minder hippe outfits, een tikkeltje meer carrière en stukken minder seks. Desalniettemin: kijken!

Het mannetje van de radio

Vooruit, nog één stukje dan, want dit nieuws kan ik niet ongemerkt voorbij laten gaan: Studio 7 gaat de lucht in! Studio 7 is een wekelijks radioprogramma op Enschede fm, waaraan mijn medewerking op het laatste nippertje toch niet doorging. Ik ben echter groot fan van het programma en wil iedereen bij deze dan ook oproepen: luister naar Studio 7! Vanaf morgen elke woensdagavond om 21:00 op Enschede fm, gepresenteerd door mijn vrienden Thijs, Edwin en Sylvia. Op deze site vind je meer informatie en kun je de gemiste uitzendingen downloaden. Hoera!

Geen zin, deel 2

Een mens doet vreemde dingen als hij in z'n eentje thuis zit om aan een presentatie te werken. Zoals theorieën bedenken over de persoonlijkheden van vrienden, eindeloos veel logjes schrijven en op links klikken tot het oorspronkelijke internet-zoek-doel vergeten is (was daar niet een term voor)?

Gisteren zat ik bijvoorbeeld te zoeken naar de Amerikaanse legerbasis in Limburg. Hebben wij een Amerikaanse legerbasis in ons land? Jazeker. Ik wist het ook niet, maar het is één van de dingen die Max Westerman mij heeft geleerd in zijn programma. Gisterenavond na de laatste uitzending van Max kroop ik achter de computer om te zoeken naar die legerbasis. Voor ik het wist klikte ik erop los en al klikkende leerde ik een heleboel nieuwe dingen over ons land en de wereld in het algemeen. Het verbaasde me, zoals elke keer weer, hoeveel dingen er zijn waar ik totaal geen weet van heb als doorsnee burger. Zo blijkt de basis een NAVO bevoorradingsbasis te zijn voor de Amerikanen. Van Max leerde ik al dat er hele Amerikaanse gezinnen in Limburg wonen die gaan shoppen bij de all-American supermarkt op de basis, maar door even verder te klikken leerde ik dat er nog veel meer faciliteiten zijn voor de militairen en hun familie. Zo is er deze "website of choice for military families". Ook is er een Community Resource Guide voor de regio Benelux en via die site kwam ik weer hier terecht: een prachtige tabel waarin je als Amerikaanse militair kunt opzoeken welke hulp je allemaal kunt krijgen op het gebied van sport, "anger management", verslaving, opvoeding, tandverzorging en ga zo maar door.

Niet dat dit alles er iets toe doet, maar het geeft maar weer aan dat je door simpelweg naar Max te kijken en wat te klikken terecht kunt komen in een totaal andere wereld, waar je normaal gesproken helemaal geen weet van zou hebben gehad. Ook geeft het aan dat ik écht teveel tijd over heb. Terug naar m'n presentatie.

Gedoe onder de douche

Ken je dat? Je hebt zo'n proefmonster met shampoo uit een tijdschrift getrokken en besluit eens lekker je haar te gaan wassen met dat nieuwe geurtje en die fantastische verbeterde werking. Je staat onder de douche en wilt het zakje met shampoo openscheuren, maar het lukt niet want je handen zijn nat en het zakje glibberig. En in plaats van te genieten van een heerlijke haren-was-ervaring, sta je ineens met de ene hoek van het zakje in je mond en de rest van het zakje opgekreukeld in je hand, te trekken als een malle tot je tanden pijn doen. Vervolgens kom je een hand te kort want bij het uitknijpen van het zakje loopt die gele derrie over de rand heen en je weet niet waarmee je het moet opvangen. Omdat je niets anders kan bedenken smeer je de eerste klodder maar vast op je hoofd terwijl je met je inmiddels nog glibberiger geworden handen verder gaat de rest van het zakje uit te knijpen. Uiteindelijk lukt het je om het lege zakje weg te smijten en je haren te wassen, maar die lekkere geur komt een beetje als mosterd na de maaltijd.

Geen zin

De zaal is gereserveerd, het verslag geprint, vrienden en familie zijn uitgenodigd en er is zelfs gewinkeld met een personal shopper (lees: moeder). Wel blijft het nog even spannend welke outfit ik aantrek, want de personal shopper heeft een bijna geheel nieuwe garderobe voor me gekocht. Misschien verkleed ik me drie keer op een dag en wordt het toch nog een Sweet Sixteen bedoening.

In ieder geval zijn bijna alle voorbereidingen getroffen voor mijn afstudeerpraatje- en feestje komende vrijdag. Bijna, want het enige wat nog een beetje voorbereiding nodig heeft is mijn presentatie. En daar zit het probleem. Want ik heb absoluut geen zin. Geen zin én geen idee. Ik staar naar mijn sheets en heb geen idee wat ik moet weghalen of juist laten staan. Dat het teveel is weet ik zeker, want ik was er gisteren bijna een uur zoet mee terwijl ik maar zo'n twintig minuten mag praten. Maar wat ik precies moet vertellen, waar ik de nadruk op moet leggen en wat ik beter achterwege kan laten, dat weet ik even niet. Ik heb geen idee hoe ik mijn onderzoek, waar ik een jaar mee heb geworsteld en eigenlijk nog steeds vragen over heb, moet overbrengen aan een zaal vol bekenden.

Als ik er even mijn best voor zou doen zou het waarschijnlijk wel lukken, maar op de een of andere manier komt het er vandaag niet uit. M'n hoofd werkt niet mee en ik wil eigenlijk alleen maar op de bank hangen en schuimpjes eten. Het zijn de laatste stuiptrekkingen van het bekende femomeen studieontwijkend gedrag. Ik heb gewoon, ordinair, ouderwets GEEN ZIN.

Last

Eigenlijk doet het me niet zoveel. Als ik weer van die nerveuze types beneden in de fietsenkelder zie, jaag ik ze geërgerd weg en ga ik door met mijn dagelijkse routine. Als ik in het trappenhuis een zwartgeblakerd metalen bakje met wasknijper eraan zie denk ik wel even: jeetje zeg, maar verder haal ik mijn schouders op: het hoort erbij. Af en toe bellen we de politie of de woningstichting, soms praten we erover met buren en nemen we ons voor om er iets aan te doen, maar dan roept het dagelijks leven en halen we alweer zuchtend onze schouders op: ach ja, zo gaat het nu eenmaal hier, we raken eraan gewend. Maar als ik het hardop zeg dan klinkt het ineens toch een stuk heftiger. Wat is er aan de hand? We hebben last van heroïnejunks in de flat.