Nog een zegen

Iets anders waar we mee gezegend zijn in ons land: de grondwet! Menig verbaasd lezer zal nu misschien denken dat ik door het ministerie van binnenlandse zaken betaald ben om een beetje propaganda te maken, maar nee, dit komt geheel uit mezelf. Het is best interessant om eens te lezen wat nu eigenlijk je grondrechten zijn. Dan realiseer je je ineens hoe vanzelfsprekend wij die rechten zijn gaan vinden, dat het natuurlijk ook anders kan en daadwerkelijk anders gáát in veel landen, en hoe mooi het is dat wij het zo goed voor elkaar hebben in Nederland. Best cool, die grondwet (nee, dit is echt geen promotietekst voor het basisonderwijs). Check het zelf: klik hier of hier (vanaf pagina 33).

Regen, wegen, zegen

De wegen die ik dagelijks te voet of per fiets bega, zijn hier en daar opengehaald in verband met werkzaamheden. Nu het regent en deze stukjes opgengehaalde weg langzaam veranderen in modderpoelen, besef ik wat een zegen het eigenlijk is dat wij vrijwel overal in Nederland verharde wegen hebben.

Wachten

Het zal bij menigeen bekend zijn dat er rond half negen 's ochtends altijd een paar mensen staan te wachten voor de dichte deur van de Aldi. Bij welke Aldi je ook komt: er staan wachtenden. Vroeger verbaasde ik me daarover, inmiddels ben ik eraan gewend. Vandaag de dag ben ik getuige van een fenomeen wat me opnieuw verbaast: wachtende mensen voor de Intertoys. Elke vrijdagochtend tegen negenen fiets ik langs deze speelgoedwinkel en de laatste weken staan er altijd wel een paar mensen te wachten tot 'ie open gaat. Bij de Xenos of de V&D staat niemand. Bij de Miss Etam ook niet. Alleen bij de Intertoys staan mensen, volwassenen welteverstaan, en het lijkt of ze niet kunnen wachten om naar binnen te mogen. Wat moeten al die mensen daar toch?

Zo'n dag: hoe het ook kan

Zo'n dag heb ik wel vaker. Meestal probeer ik me er gewoon doorheen te slepen, met veel koffie, snacks en een vroeg-naar-huis-beleid. Maar soms is het heerlijk om je gewoon helemaal over te geven aan dat gevoel van bwwwllegghh. Gewoon scheit (pardon) te hebben aan de wereld en je agenda en even onder te duiken voor een dag of twee.

Vorige week was er zo'n moment. Samen met twee vriendinnen besloot ik gehoor te geven aan ons bwwwlleggh gevoel en - wat is het toch heerlijk om nog student te zijn - spontaan de herfstvakantie voor geopend te verklaren. We waren die dag geconfronteerd met heftige verhalen en waren extra overtuigd van het belang om de mooie kant van het leven te vieren. Ik belde een Bed & Breakfast in Giethoorn, we rondden alledrie nog even snel het nodige werk af en twee dagen later scheurden we in het rooie racemonstertje van vriendlief richting het noorden. De regen kwam met bakken uit de hemel maar dat deed ons weinig. Voor we het wisten reden we het erf op van de B&B annex boerderij in de open velden van Giethoorn.

We lieten de kalfjes aan onze vingers lebberen, we tafelden uitgebreid in een cafeetje in Steenwijk, we stuurden een koeienkaart naar die hardwerkende vriendin die niet mee kon, we sloegen teveel chips in bij de Albert Heijn en we sliepen in een heuse bedstee, terwijl de frisse koeienpoeplucht tot diep in onze neusgaten doordrong. Na een heerlijk boerenontbijt van de vriendelijke gastvrouw wandelden we de volgende dag tot onze voeten pijn deden door het zompige landschap, en reden toen weer terug richting Enschede. We sloten de dag af met driemaal patat en een frikandel speciaal.

We hadden het gevoel er weer maanden tegenaan te kunnen. Maar op maandag hadden we alledrie een vreselijk bwwwlleggh gevoel.

Zo'n dag

Vandaag is een beetje zo'n dag van... zo van... hoe zal ik het zeggen... zo van...

Bwwwllegghh.

Zon

Wat zit ik hier op deze stoel
en achter de gordijnen,
ik wil wel werken maar ik mag
op deze magnifieke dag
de zon toch niet voor noppes laten schijnen.

Toon Hermans

Filmtip 2

En als je meer van Amerikaanse romantische komedies houdt, probeer dan eens de film Knocked Up. Ook zeer geslaagd, en zélfs leuk voor vriendjes.

Filmtip

Het is een beetje flauw en afgezaagd om een juichend weblogje te schrijven over een film waarvan iedereen toch al weet dat 'ie geweldig is. De recensies waren goed; zelfs de Volkskrant strooide met sterren. De film is bovendien behoorlijk goed gepromoot; bijna iedereen heeft er wel iets over op TV gezien. Maar ik kan het niet laten. Ik moet 'em toch nog even aanraden. Want ik vind 'em heerlijk. Gisteren zat ik in de bioscoop met een traan en een lach - zowel glimlach als schaterlach. Zojuist heb ik naar de trailer op internet zitten kijken, gewoon om nog een keer een paar stukjes uit de film te kunnen zien. Zoals ik al zei: ik vind 'em heerlijk. Alles is liefde, ga dat zien!

Winters

Vanmorgen kleurde de horizon roze-oranje-geel-lichtblauw en kwam de zon op aan een heldere hemel. In Twente lag de temperatuur rond het vriespunt, zei de weervrouw op TV. Ik besloot dat het tijd was voor mijn mooie lieve grijs-met-roze-bloemetjes gebreide wantjes. Ik stapte op de fiets met mijn winterjas en mijn nieuwe wantjes, die ik afgelopen zomer in Zweden kocht. Ik constateerde tevreden dat ze zelfs mijn vingertopjes warm hielden. De kou beet in mijn wangen die niets meer gewend zijn, en ik herinnerde ik me weer: zo voelt de winter.

Herfstig

Het zijn mooie herfstige dagen. De zon schijnt, de bomen worden bruin en de spinnen doen hun best om trage bijen in hun web te vangen. Ik vind het heerlijk om voor mijn raam op de achtste verdieping te staan en uit te kijken over de najaarslucht; hij kleurt roze en geel door de laagstaande zon die elke dag een stukje verder richting het zuiden ondergaat, en de kauwen vliegen in grote groepen langs op zoek naar een plek voor de nacht.

Maar eigenlijk merk je in de stad nog weinig van de hersft. De herfst is pas echt aanwezig op het platteland. Dat ontdekte ik vorige week, toen ik 's ochtends vroeg op een leenfiets naar Hengelo reed om onze auto op te halen bij de acht kilometer verderop gelegen Nissan garage.

Ik nam de "binnendoorroute". Ik fietste over zandweggetjes, langs mooie oude boerderijen en door velden met uitdrogend mais. De vroege zon scheen over de heiige weilanden en de knaloranje kastanjebomen. Ik zag een veld met nog net niet uitgebloeide zonnebloemen. Ik zag een bosje goudsbloemen. Ik bedacht me dat de herfst niet alleen een aanloop naar de winter is maar ook het staartje van de zomer. En net toen ik hardop tegen mezelf zei hoe mooi ik het vond daar op het Twentse platteland, vloog naast mij uit het hoge bermgras een fladderende fazant op.

Blundertje

Vanmorgen keek ik naar Goedemorgen Nederland. Er zat een jongedame aan tafel, journaliste Bregje, die de kijker vanaf vandaag op de hoogte houdt van wat helemaal hot is en wat echt niet meer kan op het gebied van mode en lifestyle. Ik dacht duidelijk te kunnen zien dat ze voor het eerst op TV was. Ze zat er nog een beetje stijfjes bij en noemde per ongeluk twee keer hetzelfde merk, waardoor de presentator genoodzaakt was eraan toe te voegen: "en al die andere merken, want we mogen natuurlijk geen reclame maken." Bregje praatte bovendien alsof ze lekker met een vriendin aan het babbelen was. Erg verfrissend tussen al die snelle babbels van de hedendaagse nieuws- en talkshowpresentatoren, maar het leverde ook een klein blundertje op. Niet ernstig, wel grappig. De presentator vroeg om een kledingadvies en grapte vervolgens met Bregje over het achterwege laten van de legging. Waarop Bregje zei: "ja, zodat ze op straat als ze jou tegenkomen in ieder geval niet zullen denken: what the hell!" Bregje was even vergeten dat ze aan tafel zat bij de Katholieke Radio Omroep.

Over Nederlandse vrouwen in de regen

Gisteren zat ik op de fiets. Omdat mijn band lek was zat ik op de fiets van vriendlief, die geen voorspatbord heeft. Het begon te regenen. Ik klapte het slappe reclameparaplu'tje wat ik geleend had uit boven mijn hoofd en trapte twee keer zo zwaar door alle wind die ik ving. Ik fietste door plassen heen en dankzij het ontbrekende spatbord zag ik er al snel uit alsof ik gemounainbiked had. Mijn broek zat onder de modderspetters en zelfs mijn jas bleef niet schoon. Ik concludeerde dat ik toch wel nat en vies zou worden, dus klapte het waardeloze paraplu'tje in. Als je je eraan overgeeft is het helemaal niet zo erg om in de regen te fietsen, bedacht ik me.

Later fietste ik over de singel. Daar konden de putten het regenwater niet aan. Het stonk er naar riool. Plassen van een halve meter diep bedekten de kruispunten. Voor het stoplicht sloot ik aan bij een grote groep fietsers die allemaal door de halve meter stinkend regenwater moesten. Ik besloot dat het me niks meer kon schelen en racete op volle snelheid door de plassen heen. Mijn sokken raakten doorweekt en mijn broek zag er niet meer uit. Maar ik vond het niet erg. Ik trapte flink door en dacht aan mijn droge joggingbroek en een warme maaltijd. Vorlijk fietste ik het laatste stukje door de regen naar huis. Zou dit nou de reden zijn, vroeg ik me af, why Dutch women don't get depressed?

PS: de reclameslogan van dit boek luidt: "Dutch women don't get depressed is het nuchtere Nederlandse antwoord op French women don't get fat (want dat is ook niet waar)." Ow. Dat is dan wel weer jammer.

New Shoes

Ik heb nieuwe laarzen. Voor de liefhebbers onder ons: prachtige, halfhoge, bruinleren Italiaanse laarzen, met verschillende kleurschakeringen, de mogelijkheid om de bovenste rand om te slaan en met drukknoopjes vast te zetten, mooie stiksels en een platte hak van hout die lekker vol en rond klakt. Als klapper op de vuurpijl lopen ze wer-ke-lijk-heer-lijk.

Ik heb mijn nieuwe laarzen al ruim een week en heb ze tot nu toe iedere dag gedragen. Zelfs in huis, waar ik normaal gesproken graag blootvoets ('s zomers) of in dikke wollen slobbersokken ('s winters) rondloop, vind ik het fijn om mijn nieuwe laarzen aan te hebben. Wat ik 's ochtends ook uit de kast trek, mijn nieuwe laarzen passen eronder en pimpen de boel meteen op. De maadagmiddagmist in mijn hoofd kan ik verdrijven door even naar beneden te kijken, naar mijn nieuwe laarzen. Mijn nieuwe laarzen maken het leven leuk. Paolo Nutini slaat de spijker op zijn kop: "Hey, I put some new shoes on, and suddenly everything is right." Tralalaaa...