Een serieus stukje over een serieuze toekomst (of: hoe Froukiwi toch weer teleurgesteld werd door de bedrijvendagen)

Hoewel ik me vorig jaar na enige frustratie stellig had voorgenomen om nooit meer naar de bedrijvendagen te gaan, heb ik me dit jaar toch laten verleiden. Omdat ik nog steeds niet precies weet wat voor werk ik "later" wil gaan doen terwijl "later" nu toch wel heel snel dichterbij komt, besloot ik dat het geen kwaad kon om me nog eens een paar uur bezig te houden met nadenken en praten over wat ik wil. Ik schreef me in voor een training en voor een individueel gesprek, beiden georganiseerd door grote en bekende consultancybedrijven.

Ik heb veel vooroordelen over dit soort bedrijven: dat het er slechts draait om targets en het uiterste uit jezelf halen, dat er alleen high potentials mogen werken, dat die high potentials allemaal enorm ambitieuze mensen zijn die geen moeite hebben om zes jongleerballen tegelijk in de lucht te houden en dat je niet binnen de bedrijfscultuur past als je niet tenminste 60 uur per week werkt en van plan bent om binnen vijf jaar naar de top te stormen. Ruimte voor een privéleven is er vast niet als je voor zo'n groot bedrijf werkt vrees ik, en ik denk dat het eigenlijk niks voor mij is. Maar om eerlijk te kijken of deze vooroordelen nu wel kloppen en om uit te zoeken of het inderdaad niks voor mij is, leek het me een goed plan om eens kennis te maken met een paar van die grote bedrijven.

Kortom, ik schreef me in voor twee activiteiten van twee grote consultancybedrijven, georganiseerd in het kader van de bedrijvendagen die volgende week op de universiteit plaatsvinden. Ik typte netjes mijn CV over in de verplichte invulvelden op internet en verheugde me al op de training en het gesprek. Totaal overtuigd van mezelf was ik er voor het gemak maar vast vanuit gegaan dat ik wel geselecteerd zou worden voor de activiteiten.

Helaas. Zojuist heb ik vernomen dat ik niet door de bedrijven ben uitgekozen om mee te doen met de door hen georganiseerde training of het persoonlijke gesprek. Het was natuurlijk een enorme teleurstelling. Maar ik geloof dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over de vraag of werken bij een groot consultancybedrijf écht niks voor mij is. Ik denk dat ik er al achter ben. De bedrijven hebben naar mijn CV gekeken en hebben besloten: nee hoor, deze past niet bij ons.

Tip van de dag

Lange tijd stond hij in het lijstje met links aan de zijkant van m'n weblog: Eurodicautom. Hoewel sommige lezers zich misschien afgevraagd hebben wat dit voor vreemde link was, vond ik het een erg handige site. Inmiddels bestaat 'ie niet meer, maar kan ik gebruik maken van zijn opvolger IATE. Natuurlijk gun ik ook anderen het genot van een fijne site, dus bij deze.

IATE (volgens de toelichting een "EU inter-institutional terminology database", aha!) is ontzettend handig als je woorden wilt vertalen. Vaak werken simpele vertaalsites als vertalen.nu wel als je een kort Engels briefje wilt schrijven of Harry Potter aan het lezen bent, maar als je bizarre vaktermen wilt opzoeken die je tegenkomt in wetenschappelijke teksten, dan zijn ze verre van behulpzaam. IATE kan je hiermee helpen: voor elk moeilijk woord zijn er minstens twintig goede vertalingen te vinden, afhankelijk van het vakgebied waarin je het woord gebruikt.

Hardstikke handig dus voor iedereen die regelmatig in ingewikkelde Engelse (of anderstalige) teksten verzeild raakt. Zegt het voort!

Kwaad

Het milieu is een hot item. Elke dag verschijnt er wel een berichtje in de krant waarin staat dat de poolkappen sneller smelten dan verwacht, dat een of ander commissie denkt dat het misschien toch meevalt met het milieu, of dat 12% van de Nederlanders bereid is om op zondag de auto te laten staan. In de Spits van woensdag 26 september wordt bijvoorbeeld bericht over jongeren en de mate waarin zij zich zorgen maken over het milieu. Er wordt uitvoerig aandacht besteed aan het onderwerp en een paar pagina's later komt men er zelfs nog eens op terug.

Vervolgens wordt er achterin diezelfde Spits doodleuk een pagina-groot artikel afgedrukt over een reclamestunt van Jägermeister: een rijdende ijsbar. Hoera, wat leuk, een ijsbar! Wat een geweldig concept! Wat een leuk idee! Nederland telt nu echt mee! Jongens en meisjes, kom allemaal een Jägermeister drinken in de ijsbar! De Spits juicht gezellig mee.

Het komt verdomme niet in het lege hoofd van de journalist op om ook maar een enkele kritische vraag te stellen aan de mensen van Jägermeister, zoals hoe al dat ijs koud gehouden wordt, hoeveel stroom dat kost, hoeveel CO2 daarmee ontstaat en of ze er misschien over nadenken hoe ze dat zouden kunnen compenseren. Hoezo, zorgen maken om het milieu, wij?!

Kijk, daar wordt ik nou kwaad van.

Leuke opmerkingen van oppaskinderen*

Toen ik jou voor het eerst zag dacht ik: die is vast vegetarisch.

Leuke vragen van oppaskinderen*

Heb jij eigenlijk gerookt vroeger?
Heb jij je rijbewijs?
Kun je ook in een automaat rijden?
Ben je wel eens dronken geweest?
Wanneer heb je wijn leren drinken?
Wat wil jij later ook alweer worden?

* De oppaskinderen in kwestie zijn 11 en 13 jaar en vinden de term "kinderen" zelf niet meer geheel gepast. Oké dan: oppaspubers.

Waarom

Wáárom zijn er in de sauna altijd van die alleengaande mannen die zichzelf met hun liters zweet in zitten te wrijven en wáárom moeten ze anderen lastig vallen met dat sopperige geluid?

PS: mijn excuses als u dit bericht aan de ontbijttafel leest

PPS: mijn excuses als u een man bent die zelf ook graag in de sauna "sopt" - maar vertel me waarom!

Real-life-inbox

Al een paar jaar lang is het enorm populair om via de televisie een kijkje te nemen in het leven van andere, "echte" mensen. Een soap over het leven van een bekende zanger, het wel en wee op een Engels vliegveld, moeders die van huishouden ruilen, pubers die van huishouden ruilen, een heleboel mensen die bij elkaar worden gestopt in een huis, een bus (De Bus met Job, weet u nog?), een gouden kooi of op een eiland; het houdt niet op.

Ik heb iets ontdekt wat nog veel echter is. Een soort Being John Malkovich-luikje maar dan anders. Gratis en voor niks, zonder dat zij zich daar zelf bewust van zijn, krijg ik regelmatig een kijkje in het leven van een aantal schijnbaar willekeurige personen. Wat hen met elkaar verbindt? Zij kennen allemaal een Fje. En zij denken allemaal dat het e-mailadres van die Fje fje apestaart gmail punt com is. Zo staat mijn inbox vol met interessante berichten uit andere levens. Iemand die een dove Fje via de msn wil interviewen, iemand met een rare naam die in het Zuid-Afrikaans vertelt over problemen met moeder, een verhuisbericht, een uitnodiging om mee te gaan naar een speciale auto-dag met midgetgolf tussendoor en een chagerijnige mail aan een Fje die niet bereikbaar is en die contact moet opnemen met de notaris.

Inmiddels ben ik maar opgehouden met terugmailen dat zij waarschijnlijk de verkeerde Fje voor zich hebben. Ook ben ik opgehouden met me ergeren aan al die verkeerd bezorgde mail. Ik schat mijn inbox nu op waarde. Stiekem kijk ik al uit naar de volgende aflevering in mijn eigen real-life-soap.

Water

Vorige week liep ik door het doolhofachtige faculteitsgebouw waar ik studeer, op zoek naar een docent. Ik liep langs een plant die op de gang stond, op een soort pleintje tussen een aantal kantoortjes. De plant stond er een beetje zielig en verlept bij. Ik keek om me heen en probeerde vast te stellen welke van de kantoorbewoners verantwoordelijk was voor deze plant. Waarschijnlijk gedeelde verantwoordelijkheid, stelde ik vast, en waarschijnlijk was iedereen op vakantie geweest. Arme plant. Ik kon het niet aanzien. Ik rommelde in mijn tas en diepte de accessoire op waar geen vrouw zonder kan: een waterflesje. Geheel onbaatzuchtig doneerde ik mijn halve liter aan de plant.

Mammoet

Laatst keek ik Ice Age 2, voor de tweede keer. En net als de eerste keer moest ik bijna huilen. Ik kan er niks aan doen, het raakt me gewoon. Dat prachtige moment wanneer Manny de mammoet, die denkt dat hij de laatste van zijn soort is, wordt herenigd met een hele kudde soortgenoten die ineens toch blijken te bestaan. Hoe ze daar zo door de vallei aan komen stampen met zijn allen, prachtig gewoon. Mammoeten maken echt wat in mij los.

Tussenweer

Het is weer zover. Het is weer van dat weer. Van dat weer dat je het niet weet. Lange mouwen? Korte mouwen? Zomerjas? Winterjas? Dikke trui als stand-in jas? Of misschien wel helemaal geen jas? Zonnebril mee of sjaal om? Het is om gek van te worden. Het is weer van dat weer dat je echt niet weet wat je aan moet trekken.