Peppers here I come

Anthony, Flea, John en Chad: ik kom eraan hoor jongens. Nog even douchen, een mooi t-shirt voor jullie uitkiezen en dan stap ik op de trein. Op naar de Peppers in the park!

Taalprobleemisme

Vorige week vrijdag, in het gratis dagblad De Pers, op pagina 2: "dat is geen calvinisme, dat is jalouzisme".

Heet dat niet gewoon jaloezie?!

Zonnewende

Tjónge, wat een lange dag.

Vroeger/nu

Vroeger had je de ghettoblaster. Een radio die door stoere hiphoppers (die er vroeger overigens heel anders uitzagen dan nu, en heel andere muziek maakten dan nu) en ander stoer volk op de schouder werd meegezeuld over straat.

Nu heb je het mobieltje. Elke jongere die je op straat passeert heeft er eentje in zijn hand. Uit het mobieltje schalt met blikkerig geluid de nieuwse R&B hit. Het klinkt nergens naar en ik kijk dan ook geregeld verbaasd op als ik weer eens zo'n groepje fietsende meiden voorbij zie komen, begeleid door een onduidelijk deuntje. De meiden zijn vast hardstikke stoer volk en het is natuurlijk stukken praktischer dan een ghettoblaster, maar toch vind ik het een beetje lachwekkend. Vergeleken met die good old ghettoblaster is het 't toch, tja... net niet.

Ballen in de trein

Ze zaten naast me vanaf Amsterdam. Eerst klaagden ze over het vroege tijdstip (maandagmorgen, 9:30). Ze schepten op tot hoelaat ze hun wekker hadden laten snoozen (winnar: 9:00). Vervolgens klaagden ze over hoe ver weg Enschede toch is. Helemaal aan de andere kant van het land. Toen stapten ze over op het bespreken van de meest recente uitspattingen op het gebied van zuipen & seksen. Ze bespraken vooral de uitspattingen van anderen overigens. Ook bespraken ze het uiterlijk van anderen. Van andere vrouwen natuurlijk. Meisje A was mooi dun, meisje B was té dun. Maar als ze een joggingbroek droeg was ze wel weer een lekker wijf. Meisje C was trouwens ook wel een lekker wijf, vond de één. Mwah, zes-en-een-half, zei de ander.

Toen had ik het niet meer. Nee jíj bent lekker, met je vette haren, je vreselijke verwassen poloshirt, je brakke ochtendkop, je bierbuik en je vadsige bolle studentenwangen! Als ik het even zeggen mag: een dikke onvoldoende.

Eng

De mensen van het reclamebureau zullen er vast goed over na hebben gedacht. Het telefoniemerk Hi zal vast erg tevreden zijn met de nieuwe campagne. En misschien werkt het wel. Misschien zien mensen haar als een voorbeeld. Misschien denken ze: zo wil ik ook zijn, en schieten de verkoopcijfers van Hi omhoog.

Maar persoonlijk heb ik het niet zo op dat meisje uit de Hi reclames. Dat meisje met het hoge voorhoofd, haar kinderlijke gezichtje en tegelijkertijd strakgetrokken volwassen lichaam, dat meisje in die gele bikini. Om eerlijk te zijn: ik vind 'r doodeng.

Groppen en zien

Stel je voor dat er een dimensie is, een bepaalde eigenschap aan de dingen in de wereld, die je niet kunt waarnemen. Naast zien, horen, ruiken en voelen kun je voorwerpen aan nog een eigenschap herkennen. Stel je voor dat deze manier van waarnemen groppen heet. Stel je voor dat bijna alle mensen kunnen groppen, maar jij niet. Jij bent geboren met een defect grop-zintuig. Je vrienden praten erover: "Wauw, die voetbalwedstrijd gropte echt super!". Jij hebt de voetbalwedstrijd ook gezien, gehoord, geroken, maar je hebt niks gegropt. De extra dimensie die je vrienden waarnemen, bereikt jou niet. Ze proberen je uit te leggen wat het is. Hoe het moet zijn om te groppen. Elk voorwerp heeft een eigen grop. Die grop kan misschien scherp zijn, of lang, of zacht. "Wat een grote grop", hoor je mensen zeggen als jij een auto voorbij ziet rijden, die veel herrie maakt en een beetje stinkt. Wat er aan die auto gropt? Je hebt geen idee.

Dit klinkt misschien nogal idioot. Maar het is minder gek dan het lijkt. Probeer je eens in te leven in bovenstaand gedachtenexperimentje. Ik weet het niet zeker, want ik kan me niet voorstellen hoe het is, maar heel misschien kom je dan een klein beetje in de buurt van hoe het voelt, als je blind bent geboren.


PS: natuurlijk is het nog veel ingewikkelder als je blind bent geboren. Als je dan niet goed uitgropt, voel je zomaar ineens een enorme pijn aan de binnenkant van je linkerteen, omdat die auto zo groot gropte.

Bekentenis

Ik ben he-le-maal verslaafd aan het spelletje Snake op mijn mobiele telefoon.


Update: zoals Kaneel al aangeeft, is het beschamendste van dit alles natuurlijk dat de rest van de wereld zijn oude Nokia met daarop het spelletje Snake allang in een zakje van de Bruna heeft opgestuurd voor kinderen met de ziekte van Duchenne. Ik daarentegen heb het spelletje laatst pas ontdekt.

Zin in:

... barbecueën
... picknicken
... zwemmen
... naar een festival gaan
... wild feestvieren
... filosoferen
... naar het strand gaan
... een eigen tuin hebben
... in het park liggen
... heel veel rosé drinken
... heel veel ijsjes eten
... nieuwe teenslippers kopen

My best friends deel 2 (of: tv-frustraties)

Zojuist zag ik toevallig weer een stukje van het fan-tas-ti-sche Veronicaprogramma My best friends. Dit keer moest een groep vrienden onderling bordjes verdelen met daarop de kwalificaties "egoïst", "angsthaas", "homo" en "geilneef". Want zeg nou zelf, op welke manier kun je beter bewijzen dat je echte vrienden bent, dan door aan te wijzen wie de homo van de groep is?

Ik ben snel doorgezapt en kan maar een ding zeggen: Veronica, please. Haal dit beschamende programma van de buis.

Filosofisch

Zoals ik eerder al schreef: mijn lief en ik zijn op zoek naar een huis. Maar omdat onze hoge eisen in combinatie met een niet al te dikke portemonne niet echt matchen met de huidige huizenmarkt en we bovendien eigenlijk helemaal niet zo'n zin hebben in een stressvolle verhuizing, hebben we voor de makkelijkste weg gekozen. Voorlopig trek mijn lief bij mij in, hier in mijn inieminie-flatje in Enschede. Omdat het flatje amper groot genoeg is voor één persoon en al helemaal niet voldoende bergruimte biedt voor de rommel van twee mensen, zijn we genoodzaakt een kleine opslagruimte in de buurt te huren, waar we onze spullen kwijt kunnen tot we iets groters hebben gevonden.

Die opslagruimte zorgt voor een moeilijk vraag. Wat op te slaan? Welke spullen zijn belangrijk, onmisbaar zelfs, en welke spullen zijn misbaar genoeg om op tien minuten fietsafstand in een donker hok weg te stoppen? Winterkleren, mijn gitaar waar ik nooit meer op speel, boeken die ik jaren geleden las... Een interessante vraag is vervolgens: mis ik die spullen als ze eenmaal weg zijn? Ja, m'n winterkleren natuurlijk wel als het straks weer koud wordt, maar over veel dingen die ik naar de opslag doe zal ik me misschien bij de volgende verhuizing verbazen: "oh ja, die had ik ook nog!"

Welke spullen zijn in een leven echt belangrijk om te bezitten? Een fotoalbum bijvoorbeeld, is iets waarvan je op het eerste gezicht zou zeggen: onmisbaar. Als je huis in de fik vliegt zijn foto's het eerste wat je probeert te redden (na de kat). Maar in het dagelijks leven gebruik ik mijn fotoalbums nauwelijks. Sterker nog, eigenlijk liggen ze al eeuwen in de kast zonder aangeraakt te worden. Ze liggen daar alleen maar, omdat ik vind dat foto's een belangrijke herinnering aan vroeger zijn. Het zijn echter grote onhandige boeken die veel ruimte in beslag nemen. Naar de opslag dan maar? Om er bij de volgende verhuizing eens met een glimlach doorheen te bladeren en ze vervolgens weer op zolder op te bergen?

Fotoalbums, dozen met brieven, opgespaarde kaartjes en andere sentimentele troep. Dingen die ik alleen bekijk als ik ze toevallig tegenkom. Dingen waarvan ik dacht dat ik ze heel belangrijk vond. Maar die ik in het dagelijks leven helemaal niet nodig blijk te hebben. Zijn die dingen belangrijk om te bezitten, of niet? Zo'n opslagruimte geeft te denken.

Ook filosofisch

Tijd en plaats zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als een afspraak wordt verzet naar een ander tijdstip (maar de plaats blijft ongewijzigd), dan zegt men vaak: "we hebben de afspraak verplaatst."