Weet je nog...

...dat je vroeger altijd van die cassettebandjes met sprookjes erop had?

De buurjongen van D.

Er is een periode geweest dat ik veel schreef over vriendjes, flirten, oude liefdes, nieuwe liefdes en gebroken harten. Mijn nieuwe lief, die inmiddels niet meer zo nieuw is maar nog steeds lief, heb ik geloof ik nooit officieel geïntroduceerd op dit weblog. Hij is stoer, hij houdt van surfen, adrenaline en wedstrijdjes winnen, hij houdt niet van teveel nadenken, hij woont vlak bij het strand, hij heeft een heerlijk bed en is natuurlijk de geweldigste man op aarde. Verder heet hij D. Maar dat doet er eigenlijk helemaal niet toe.

Waar het me om gaat is de buurjongen van D. Die heeft mijn hart gestolen. D. weet van niks maar elke keer als ik bij hem ben dan hou ik de straat nauwlettend in de gaten, in de hoop een glimp op te vangen van de leuke buurjongen. Hij heeft donker haar en is zo mogelijk nog stoerder dan D. Hij laat zich nergens door tegenhouden: in weer en wind is hij op straat te vinden. Hij rijdt vaak langs met zijn stoere groene wagen. Hij gaat daar helemaal in op en dat is prachtig om te zien. Soms zit ik te lezen op de bank en hoor ik de buurjongen met zijn wagen aan komen rijden. Dan spring ik gauw op om niks te missen. De buurjongen kijkt soms omhoog naar het raam van D. maar hij zwaait nooit. Ik denk dat hij mij net zo spannend vindt als ik hem.

Maak je maar geen zorgen over mijn relatie met D. Ik hou het voor hem achter omdat hij vast jaloers wordt, maar het klinkt erger dan het is. De buurjongen van D. is vier jaar oud.

Leven op slippers

Gisteren stond er iets in de krant over een man met een strandtent. Die man loopt de hele dag rond in capuchontrui en slippers. Mijn lief kreeg laatst het aanbod om in Portugal te komen werken als surfleraar. Hij heeft geweigerd, omdat hij hier in Nederland een laatste kans heeft om eindelijk een opleiding te gaan volgen. Voor hem dus geen capuchontrui en slippers. Ik hoorde iets over iemand die een baan heeft geregeld op Aruba en daarheen is verhuisd. Op Aruba kun je vast altijd slippers aan. Ik las iets over een meisje dat met haar surfplank de wereld rondreist en overal vervelende baantjes doet, om telkens verder te kunnen trekken. Op slippers, neem ik aan.

Ik ben blij met mijn mijn studie, mijn plekje in dit huis, mijn hobby’s. Ik vind het goed van mijn lief dat hij aan de toekomst denkt. Zelf denk ik ook aan de toekomst. Maar soms vraag ik me af of ik niet liever wat vaker op slippers zou rondlopen.

Voetbitterbal

We gingen samen voetbal kijken en ik deed de boodschappen. Ik zei "ik haal wel chips". Maar de mannen zeiden "nee, bitterballen!". Dus stond ik gisterenmiddag bij de kassa met een zak van 50 bitterballen. Ik heb nog wel even getwijfeld toen ik langs de chips kwam, maar met drie mannelijke huisgenoten moet je je als vrouw soms gewoon gewonnen geven.

De Hengelosestraat

Al bijna vier jaar lang fiets ik een aantal keer per week over het lange fietspad van het centrum van Enschede naar de campus van de universiteit, precies tussen Hengelo en Enschede in. De straat waar het fietspad naast ligt heet dan ook de Hengelosestraat. Vlak bij Hengelo gaat 'ie over op de Enschedesestraat. Waren alle dingen in het leven maar zo helder, denk ik wel eens, maar dat terzijde.

Ik heb jarenlang ervaring op kunnen doen met het fietsen langs de Hengelosestraat. Er is een periode dat ik de route "achterlangs" nam, door het bos en langs de biologische boerderij waar gehandicapten werken, maar ik ben toch weer terug gevallen op de Hengelosestraat. Ik ben daarin niet de enige. Het fietsen langs de Hengelosestraat, vooral rond kwart over acht 's ochtends, is een bijzondere ervaring. Het is een soort van filerijden op de fiets, in een lange stroom van studenten, met natte haren op oude fietsen, allemaal op weg naar college.

Het verschil met een echte file is dat je kunt inhalen. Daar zijn strikte regels aan verbonden. Het is bijvoorbeeld not done om te bellen. Deze regel is waarschijnlijk uit noodzaak is geboren; de meeste studentenfietsen hebben geen bel. Bellen doe je dus niet. Als je wilt inhalen, wacht je tot er een zijstukje tussen het fietspad en de autoweg vrij is, zo'n stukje waar auto's kunnen parkeren. Als je geluk hebt is het stukje precies lang genoeg om de groep fietsers voor je in te halen, als je pech hebt moet je jezelf halverwege al remmend de groep in zien te manouvreren.

Elke student heeft bovendien zijn eigen tempo. Het fietsen langs de Hengelosestraat vereist dan ook veel meer alertheid dan iets simpels als filerijden. De weg van Enschede naar de campus is een aaneenschakeling van remmen, op de trappers staan, in volle vaart om mensen heen slingeren, drie rijen dik inhalen en ingehaald worden en strategische plekken kiezen bij het stoplicht.

Als je geen haast hebt kun je ook kiezen voor de makkelijke manier. Dan voeg je je gewoon achter de enorme rij fietsers en blijf je kalmpjes, vanuit je cocon van wijsheid en rust neerkijkend op de idiote inhaalacties, achter die jongen met bootschoenen fietsen tot je geheel vanzelf op de plaats van bestemming aankomt.

Vijftien juni, de ideale dag om te schrijven

Ik had de hele ochtend al zo'n gevoel van: vandaag moet ik iets schrijven. Ik wist nog niet wat of waarover, maar ik wist dat er een weblog stukje aan zat te komen. Ik had de blogger site zelfs al een paar uur open staan op mijn computer. Ik had nog geen letter getikt, maar wist dat het ging komen. Soms voel je zoiets gewoon aan.

Zojuist ben ik erachter gekomen wat ik nu eigenlijk precies aanvoelde. Vandaag bestaat mijn weblog drie jaar! Hiep hiep hoera. Geheel onbewust kreeg ik op deze prachtige dag, de vijftiende van de maand juni, de onverklaarbare drang om iets te schrijven. Net als drie jaar geleden.

De beer is los (snel, sluit 'em op!)

Normaal gesproken schrijf ik niet over politiek op mijn weblog. Ik wil dat het een weblog is met onschuldige, onopvallende en er-totaal-niet-toe-doende stukjes, als podium voor mijn hersenspinsels en ter vermaak van vrienden, bekenden en anderen die op zoek zijn naar afleiding op het web.

Gisteren dacht ik dat ik wel een keer een uitzondering kon maken. Ik zette mijn mening op het web. Zoals te aanschouwen is bij de comments van de betreffende post ontwikkelde zich iets wat lijkt op een heuse discussie, met voor- en tegenstanders. Het is de commentatoren niet aan te rekenen, hulde zelfs voor hun goede reacties, maar toch schrok ik ervan. De enige discussies die hier doorgaans gevoerd worden gaan over de voors en tegens van buiten zwemmen en de vraag of het saai is om om acht uur weg te gaan van een feestje.

Ik denk terug aan een goede raad die ik ooit kreeg van een oud Portugees vrouwtje, die ik ontmoette toen ik in Lissabon met mijn backback in de bus zat, op weg naar het vliegveld. Het vrouwtje vertelde mij in goed Engels (maar met een zwaar accent) dat ze heel veel had gereisd. Daarbij sprak ze altijd allerlei mensen. Maar, en dit was haar advies aan mij, er waren drie onderwerpen waar ze nooit over sprak: religie, politiek en voetbal.

Volgende keer lieve lezer, kunt u hier dus weer gewoon de vertouwde onbenullige stukjes verwachten over het groene gras, de rijen bij de supermarkt en vreemde mensen in de trein.

Respect

De koningin ging op bezoek bij een moskee. Ze gaf de mensen daar geen hand, uit respect voor hun geloof. Meneer Wilders werd boos op de koningin. In de tweede kamer stelde hij een vraag aan meneer Balkendende:

"Is het niet veeleer waar dat zowel uw eigen opmerkingen als het optreden van ons staatshoofd eerder een schoolvoorbeeld is van dhimmitude-gedrag waarbij onder het mom van tolerantie de normen en waarden van onze eigen cultuur – zoals de volstrekte gelijkheid van man en vrouw – in de uitverkoop worden gedaan?"

Vind ik ook hoor meneer Wilders! Respect hebben voor een ander geloof, ik vind het ronduit belachelijk. Zoiets hoort toch niet bij de normen en waarden van onze eigen cultuur?! Ik zou het vreselijk vinden als onze Nederlandse cultuur met zoiets vies als "respect" zou worden geassocieerd. Hoe durft de koningin respect te tonen?


PS: mevrouw de koningin, ik meen het niet echt hoor! Het is maar een grapje want ik vind meneer Wilders eigenlijk juist heel stom. Ik vind het supertof dat u respect toont.