Zielig zieliger Froukiwi

Waarschuwing: het volgende bericht bevat een hoog gehalte zelfmedelijden. Lezen op eigen risico.

Vandaag voel ik me kut. Of eigenlijk begon het gisterenavond al. Ik was gaan kijken bij de repetitie van m'n dansproject. Het dansproject waar ik vier maanden aan energie, creativiteit en plezier in heb gestopt. Pas toen ik weer thuis op de bank zat en m'n pootje pijn begon te doen, drong tot me door dat ik echt niet meer mee kan doen. Dat zelfs toekijken voorlopig teveel is. Ik voelde me machteloos. 's Nachts sliep ik slecht. Ik droomde over het dansproject en ik zweette mijn lakens vol.

Vanmorgen werd ik chagerijnig wakker. Ik had geen zin om op te staan. Geen zin om weer op die klotekrukken door het huis te strompelen. Geen in om voor elk wissewasje hulp te moeten vragen. Geen zin om suf binnen op de bank te zitten terwijl de wereld buiten op volle snelheid aan me voorbij raast. Net toen m'n humeur een beetje op begon te knappen, omdat ik vol trots tot de ontdekking kwam dat ik met één kruk zelf mijn ontbijt naar de woonkamer kon brengen, kreeg ik slecht nieuws. Vanavond is geen van mijn huisgenootjes thuis. Ik moet alleen eten. Alleen een bakje in de magnetron stoppen, alleen naar de woonkamer hinkelen en alleen op de bank zitten. Alsof ik potverdriedubbeltjes nog niet genoeg alleen thuis zit.

Binnen in mij kolkt de energie rond als een dolle. Ik wil rennen, springen, huppelen, dansen! Met simpelweg lopen zou ik ook al heel gelukkig zijn. In plaats daarvan zit in thuis op de bank, waar de energie uit mijn binnenste zich omzet in een algehele boosheid tegen de rest van de wereld.

Hallo! Klotewereld! Ik wil niet alleen thuis zitten! Ik wil weer MEEDOEN!