Gewoon schrijven

Er is iets vervelends gebeurd. Afgelopen weekend ben ik door mijn voet gegaan en heb ik mijn enkelbanden ernstig verrekt. Nu zit ik met mijn pootje omhoog en kan ik me niet verplaatsen zonder mijn twee trouwe vrienden de krukken, met wie ik steeds beter om leer gaan.

Het leven met maar één been is lastiger dan je denkt. Het zielepootje ligt op zich rustig op een stoel, maar de rest van mijn lichaam heeft moeite met de nieuwe situatie. Als ik 's ochtends wakker word, verzamel ik eerst moed om op te staan. Vervolgends doe ik zo'n half uur over aankleden en dergelijke, waarna ik van de trap af stommel om te gaan ontbijten. In de keuken verplaats ik me met behulp van een bureaustoel soepeltjes tussen aanrecht en koelkast. Als het ontbijt klaar is, vraag ik een huisgenoot of hij het even naar de woonkamer wil brengen. Ik kom er zielig achteraan gehinkeld op mijn krukken.

Nu ik zo de hele dag thuis zit te niksen, hoor ik vanuit verscheidene hoeken: "nu heb je lekker veel tijd om weer te schrijven op je weblog!" Ja, dat had ik zelf ook al bedacht. Maar op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten. Ik durfde het niet aan. Het leek wel of ik een soort schrijfvrees had ontwikkeld in die paar blogvrije weken.

Zojuist heb ik besloten me over mijn schrijfvrees heen te zetten. Moos moedigde me aan: "froukiwi was de enige stabiele blogsite waar elke dag een nieuw stukje op stond!" Met enige trots besef ik nu dat er een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders rust. Ik realiseer me dat er mensen zijn die elke dag hoopvol kijken of er misschien alweer iets nieuws op m'n weblog staat. Die mensen kan ik niet teleurstellen. Nee Frouk, niet zeuren. Gewoon schrijven.