Meelij

In het begin vond ik het wel leuk. Mensen die meewarig naar mijn voet keken, mensen die deuren voor me open hielden, mensen die me vroegen wat er gebeurd was. Ze vonden me allemaal zielig, en omdat ik mezelf ook ontzettend zielig vond, genoot ik stiekem van de aandacht. Inmiddels wordt het behoorlijk vervelend. Ik begin me een heel klein beetje voor te stellen hoe iemand met een chronisch handicap zich moet voelen. Al dat geloer naar mijn voet, al die aardige glimlachjes, al dat geslijm als ze mijn krukken zien. Ik moet er niets van hebben. Laat mij maar weer gewoon onopvallend over straat lopen.