Dansen

Na een paar dagen van relatieve rust en acceptatie van mijn lot, begint het weer te kriebelen. Ik denk aan de koninginnefeesten in het verschiet, die ik moet missen. Ik voel de lente die in de lucht hangt. De zon schijnt, de bloemen bloeien en mijn computer speelt vrolijke deuntjes. Bijna ontplof ik. Ik kan niet meer stilzitten, ik moet gewoon dansen. Terwijl mijn zieke voet nog steeds braaf op een stoel ligt, zit ik met mijn bovenlijf te swingen op mijn bureaustoel. M'n gezonde been zwaait een beetje in de rondte. Hoe schattig.

Meelij

In het begin vond ik het wel leuk. Mensen die meewarig naar mijn voet keken, mensen die deuren voor me open hielden, mensen die me vroegen wat er gebeurd was. Ze vonden me allemaal zielig, en omdat ik mezelf ook ontzettend zielig vond, genoot ik stiekem van de aandacht. Inmiddels wordt het behoorlijk vervelend. Ik begin me een heel klein beetje voor te stellen hoe iemand met een chronisch handicap zich moet voelen. Al dat geloer naar mijn voet, al die aardige glimlachjes, al dat geslijm als ze mijn krukken zien. Ik moet er niets van hebben. Laat mij maar weer gewoon onopvallend over straat lopen.

Het bloemenplukgevoel

Het begint bij de eerste voorzichtige madeliefjes, wordt sterker als de pinksterbloemen bloeien en is niet meer te houden als de boterbloemen zich zonnig en warm laten zien. Het is een instinct wat van jongs af aan aanwezig is. Vanaf het moment dat ik als kind in m'n eentje langs de sloot mocht lopen, heb ik geen jaar meer overgeslagen. Elk voorjaar moet ik gewoon bloemen plukken.

Gisteren hobbelde ik met mijn manke pootje gelukzalig door de berm, om het eerste bosje pinksterbloemen van dit seizoen te plukken. Daarna snel naar huis, terwijl ik achterop de fiets probeerde het bosje uit de wind te houden. Mijn hand werd warm en groen van de steeltjes. Thuis reanimeerde ik de slap geworden bloemetjes onmiddelijk door ze in een glas met water te stoppen. Nu staat 'ie dan te pronken op mijn bureau: 't eerste bossie van dit jaar.

Op de fiets

Je kunt mensen leren kennen door bij ze achterop de fiets te springen. Veel mensen weten het niet, maar je manier van fietsen zegt uitzonderlijk veel over je manier van leven. Zo heb ik bijvoorbeeld een vriendin die een beetje roekeloos kan zijn. Ze doet vaak teveel tegelijk, laat vervolgens dingen uit haar handen vallen, stoot haar teen aan de deurpost en rent daarna vrolijk verder. Zoals zij leeft, zo fietst ze: een beetje slingerend, flierefluitend om zich heen kijkend, en als mijn benen bijna tegen een paaltje aanknallen roept ze "hoo, sorry!"

Mijn nieuwe liefje is ook een interessante fietser. Als ik bij hem achterop zit, met mijn armen om zijn middel geslagen, dan voel ik me heerlijk. Soms hoor ik een auto aankomen. Ik hou mijn adem in, maar pas tien seconden later hoor ik hem "hooooo" zeggen en voel ik hem remmen. Gelukkig zit ik veilig achter zijn grote rug en hoef ik niet te zien wat er allemaal net niet mis ging.

Gisteren zat ik bij mijn nieuwe huisgenoot achterop. Ik ben veel over hem te weten gekomen. Hij fietste hard, nam ook de bochten met een flinke vaart, slingerde gevaarlijk langzaam door drukke straten, slalomde langs een stel paaltjes en remde zo plotseling dat het achterwiel bijna wegslipte. Dat alles al zingend en met een grote grijns op zijn gezicht.

En dan zijn er nog de mensen die zeggen: "nee bij mij kun je niet achterop, daar is mijn rekje te slap voor..."

Zon

Mijn kamer ligt aan de straatkant van het huis. Er komt weinig zon. Vooral 's winsters kan het er een sombere bedoening zijn. Als de dagen weer wat langer worden, weerspiegelt de late middagzon soms via het raam van de overburen mijn kamer in. Als het echt zomer aan het worden is, dan kan ik 's avonds wat zonnestralen vangen via mijn eigen raam. Ik zet het raam dan wagenwijd open, waardoor de stralen van de laagstaande zon via mijn eigen witte raamkozijn zó naar binnen kaatsen. En als ik écht geluk heb, dan schijnt er zelfs wat rechtstreeks zonlicht op de muur achter mijn bureau. Als dat geen genieten is.

Leuke dingen

Ja ja ja, oke oke, ik weet het. Het was een beetje zwartgallig misschien, mijn verhaal van vanmiddag. Maar wat wil je ook. Vier dagen achter elkaar op een bank zitten, dat doet geen mens goed. Ik had gewoon even een baaldag vandaag. Morgen schrijf ik weer over leuke dingen, beloofd.

Zielig zieliger Froukiwi

Waarschuwing: het volgende bericht bevat een hoog gehalte zelfmedelijden. Lezen op eigen risico.

Vandaag voel ik me kut. Of eigenlijk begon het gisterenavond al. Ik was gaan kijken bij de repetitie van m'n dansproject. Het dansproject waar ik vier maanden aan energie, creativiteit en plezier in heb gestopt. Pas toen ik weer thuis op de bank zat en m'n pootje pijn begon te doen, drong tot me door dat ik echt niet meer mee kan doen. Dat zelfs toekijken voorlopig teveel is. Ik voelde me machteloos. 's Nachts sliep ik slecht. Ik droomde over het dansproject en ik zweette mijn lakens vol.

Vanmorgen werd ik chagerijnig wakker. Ik had geen zin om op te staan. Geen zin om weer op die klotekrukken door het huis te strompelen. Geen in om voor elk wissewasje hulp te moeten vragen. Geen zin om suf binnen op de bank te zitten terwijl de wereld buiten op volle snelheid aan me voorbij raast. Net toen m'n humeur een beetje op begon te knappen, omdat ik vol trots tot de ontdekking kwam dat ik met één kruk zelf mijn ontbijt naar de woonkamer kon brengen, kreeg ik slecht nieuws. Vanavond is geen van mijn huisgenootjes thuis. Ik moet alleen eten. Alleen een bakje in de magnetron stoppen, alleen naar de woonkamer hinkelen en alleen op de bank zitten. Alsof ik potverdriedubbeltjes nog niet genoeg alleen thuis zit.

Binnen in mij kolkt de energie rond als een dolle. Ik wil rennen, springen, huppelen, dansen! Met simpelweg lopen zou ik ook al heel gelukkig zijn. In plaats daarvan zit in thuis op de bank, waar de energie uit mijn binnenste zich omzet in een algehele boosheid tegen de rest van de wereld.

Hallo! Klotewereld! Ik wil niet alleen thuis zitten! Ik wil weer MEEDOEN!

Gewoon schrijven

Er is iets vervelends gebeurd. Afgelopen weekend ben ik door mijn voet gegaan en heb ik mijn enkelbanden ernstig verrekt. Nu zit ik met mijn pootje omhoog en kan ik me niet verplaatsen zonder mijn twee trouwe vrienden de krukken, met wie ik steeds beter om leer gaan.

Het leven met maar één been is lastiger dan je denkt. Het zielepootje ligt op zich rustig op een stoel, maar de rest van mijn lichaam heeft moeite met de nieuwe situatie. Als ik 's ochtends wakker word, verzamel ik eerst moed om op te staan. Vervolgends doe ik zo'n half uur over aankleden en dergelijke, waarna ik van de trap af stommel om te gaan ontbijten. In de keuken verplaats ik me met behulp van een bureaustoel soepeltjes tussen aanrecht en koelkast. Als het ontbijt klaar is, vraag ik een huisgenoot of hij het even naar de woonkamer wil brengen. Ik kom er zielig achteraan gehinkeld op mijn krukken.

Nu ik zo de hele dag thuis zit te niksen, hoor ik vanuit verscheidene hoeken: "nu heb je lekker veel tijd om weer te schrijven op je weblog!" Ja, dat had ik zelf ook al bedacht. Maar op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten. Ik durfde het niet aan. Het leek wel of ik een soort schrijfvrees had ontwikkeld in die paar blogvrije weken.

Zojuist heb ik besloten me over mijn schrijfvrees heen te zetten. Moos moedigde me aan: "froukiwi was de enige stabiele blogsite waar elke dag een nieuw stukje op stond!" Met enige trots besef ik nu dat er een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders rust. Ik realiseer me dat er mensen zijn die elke dag hoopvol kijken of er misschien alweer iets nieuws op m'n weblog staat. Die mensen kan ik niet teleurstellen. Nee Frouk, niet zeuren. Gewoon schrijven.

Inspiratie

Zo. 't Werd wel weer 'es tijd om wat te schrijven. Twee weken geen stukjes, 't voelt toch een beetje als een leegte. Dus ik dacht laat ik het maar weer 'es proberen. Maar het lukt me niet. M'n pen vlekt, m'n papier scheurt, m'n toetsenbord blokkeert en m'n computer loopt vast. Ik heb gewoonweg geen inspiratie. Het duimzuigen, het nekkletsen; ik kan het niet meer.

Ik maak genoeg mee hoor, dat is het 'em niet. Ik zou kunnen schrijven over m'n Detox-kruidenthee-kuurtje, m'n stage bij het revalidatiecentrum, m'n weddenschap om twee weken geen alcohol te drinken of natuurlijk over m'n nieuwe liefde.

Helaas. Het zit er niet in. Nog niet. Maar wees niet bang. Ik kom terug. Ik vertrouw erop dat ik mijn inspriatie op een goede dag wel weer terug krijg. Als het zover is laat ik het je weten.