Verschrikkelijk goed

Drie ochtenden in de week werk ik bij een mevrouw die me tot het uiterste drijft. Ze zegt zulke rare, onvriendelijke en onware dingen tegen me, dat ik met kromme tenen door het huis loop. Het is al een keer tot een uitbarsting gekomen, maar in overleg met mijn leidinggevende bij de thuiszorg ben ik toch bij de mevrouw blijven werken. Nu probeer ik haar opmerkingen te negeren en doe netjes mijn werk. Het nadeel van deze methode is dat mijn frustraties geen kant op kunnen. Ze stapelen zich op in mijn binnenste, en als ik aan het eind van de ochtend bij haar weg fiets barst de bom.

Ik ken mezelf niet meer terug. Terwijl ik me normaal gesproken in de grootste idioot kan verplaatsen, voel ik nu geen greintje symathie of empathie. In mijn hoofd smeed ik de gemeenste plannen, ik wens haar de verschrikkelijkste dood toe en fantaseer over wat ik tegen haar zou willen schreeuwen. Als ik boven aan het werk ben, waar de mevrouw door fysieke problemen niet meer kan komen, moet ik me inhouden om niets te vernielen. Ik zou graag een vies woord op de achterkant van de wasmachine schrijven, een bloempot uit het raam smijten of een bloes in stukken scheuren. Helaas houden mijn besef van fatsoen en mijn contract bij de thuizorg me tegen.

Toch heb ik laatst een kleine daad van rebellie verzet. Ik heb stiekem chaos gecreëerd in de orde. Zo subtiel dat niemand het ooit zal merken. Ik vraag je dan ook om het verder geheim te houden. Let goed op.

Ik heb een afgebroken tandje van een kam in een gaatje in de muur gestopt. Het voelde verschrikkelijk goed.