Onderwegvriend

Tijdens mijn weekend aan het strand heb ik niet alleen de zee gesproken, maar gelukkig ook echte mensen. Zo heb ik een paar biertjes gedronken met een clubje mannen (van Engelsman tot Zweed), die elkaar van een online game kennen. Allemaal braaf getrouwd, maar ze gedroegen zich als jonge honden. Ze waren zeer geïnteresseerd in mijn online activiteiten en ik heb dan ook moeten beloven dat ik een link naar hun website op mijn blog zou zetten. Here you are guys.

Bijzonderder was mijn ontmoeting met Lucas. We stonden allebei op de bus te wachten in de stromende regen en raakten in gesprek. Het bleek dat we dezelfde kant op moesten en al gauw spraken we over dingen waar je normaal niet over praat met iemand die je nog geen uur kent. In Amsterdam moest ik overstappen en was hij 'thuis', maar omdat we allebei rammelden van de honger aten we samen een zak Belgische frieten op het Damrak. Ik heb ons op de foto gezet, hij bracht me naar het station, ik bedacht me dat we vrienden zouden kunnen zijn, twijfelde of ik zijn adres zou vragen, maar deed het niet. We gaven elkaar een hand: "Dag Lucas, het ga je goed."

Dat onvoorwaardelijke afscheid 'heeft iets'. De gedachte aan wat het had kunnen zijn is vaak mooier dan de realiteit. Het is een fascinerend idee: ergens in Amsterdam loopt een jongen rond die ik een heel klein beetje ken. Misschien denkt hij ooit nog eens aan mij. En ik nog eens aan hem. Een onderwegvriend.