Communicatiestoornis

Op zomeravonden zijn de straten altijd vol met mannen en jongens op versiertoer. Nederlandse jongens zijn vrij gemakkelijk om mee om te gaan. Ze gedragen zich zoals je verwacht: ze kijken, ze roepen misschien eens een vies woord naar je, maar laten je verder met rust. Als je langs een groepje loopt en je doet alsof ze niet bestaan, zul je geen last van ze hebben. Dit in tegenstelling tot veel buitenlandse mannen. Vooral de zuidelijke types hebben er een handje van. Ze roepen je, ze sissen naar je, ze spreken je aan. Als je even niet oplet geef je het verkeerde signaal af en sta je vervolgens 10 minuten met zo'n bimbo te praten. Beleefd proberend hem af te schudden. Met een stuk of duizend hints die een Nederlandse jongen al lang hadden begrepen en vervolgens met botte opmerkingen, en dan nog blijven ze tegen je aan zeuren.

Van de week was het zover. Ik liep een rondje door de stad, zomaar, omdat het een mooie zomeravond was. Ik zag twee mannen (twee opdringerige negers ditmaal) die naar me keken. Ik negeerde ze. Even later zag ik ze weer. Een van de mannen liep op me af. Stug doorlopen, dacht ik. Ik veranderde mijn richting met een kleine 5 graden, zodat onze lijnen elkaar niet zouden kruisen. Helaas paste ook hij zijn richtig aan. Ik ging sneller lopen. Hij ook. En ja hoor, toen hij vlak bij me was: "Excuses me, can I ask you something". Toen deed ik het stomste wat ik had kunnen doen: ik dacht ik me vergist had en hij een onschuldige toerist was die de weg wilde vragen. DOM! Beleefd als ik ben (noem het naief, zo je wilt), wist ik de man vervolgens niet op een fatsoenlijke manier van me af te schudden. Pas toen ik "just leave me alone" zei begreep 'ie me.

Werkelijk waar, ik vraag me af hoe je op een normale manier met zulk soort mensen kunt communiceren. Is er misschien een opdringerige neger die wil opstaan en me een antwoord kan geven?