De zee heeft een bijzonder effect op mensen. Een 'bevrijdend' effect zou je het kunnen noemen. Het lijkt alsof de zeewind een klein stukje beschaving meeneemt de verte in. Afgelopen weekend heb ik dit aan den lijve ondervonden. Terwijl ik langs het strand liep, betrapte ik mezelf op de volgende gedragingen:
- er kwamen spontaan allerlei liedjes in me op
- ik huppelde en sprong
- ik maakte met mijn voeten gekke sporen in het zand
- en het mooiste van alles (al zullen sommige mensen mij voor gek verklaren): ik begon tegen de zee te praten.
Dat zijn de positieve effecten van de zee. Natuurlijk zijn er ook negatieve effecten (ik denk nu aan de vrouw die ik naakt tegen de duinrand gehurkt zag plassen), maar daar wil ik het liever niet over hebben. In plaats daarvan denk ik nog even terug aan de meneer die met zijn kleinzoontje in de modder speelde, de hond die van blijdschap al blaffend drie rondjes achter zijn eigen staart aan rende, en het jongetje wat ondersteboven tussen z'n benen door de zee bekeek. Ik ben ervan overtuigd: als we allemaal wat vaker tussen onze benen door de zee zouden bekijken, zou de wereld er een stuk mooier uit zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten