Wow

Wow. Ik zie net dat ik in maart wel zeventien stukjes heb geschreven op mijn blog, met deze erbij zelfs achttien. Het is lang geleden dat ik zoveel stukjes schreef in een maand. Februari 2007 om precies te zijn. Aan de hand van mijn stukjesfrequentie kun je analyseren hoe het met mij gaat; zo was ik in februari 2007 net begonnen met afstuderen en had ik moeite om mijn hoofd erbij te houden. Nu zit ik in een soortgelijke situatie; ik kan mijn hoofd er moeilijk bij houden. Bij mijn werk, welteverstaan. Ik schreef het laatst al: het is tijd voor een nieuwe baan. Dit kleine beetje statistiek bewijst dat onomstotelijk.

Achttien stukjes. Wow.

Je veter zit los

En dan nu, ter compensatie van mijn blije blogje: een lekker zeikerig blogje.

Morgen, op 1 april, begint bij mij op het werk een nieuwe collega. "Is het geen grap?" vroegen mijn jolige collega's haar toen ze hier was voor een kennismaking. "Haha, nee, dat zegt iedereen: 'is het het wel echt waar?'" Haha, nou, wat een lol. Ik vind het een uiterst deprimerende gedachte dat overal ter wereld elk jaar weer duizenden mensen per 1 april bij een nieuwe baas beginnen en dat daar elk jaar weer door duizenden anderen met dezelfde flauwe en zogenaamd grappige opmerking op wordt gereageerd. Please, verzin iets beters of houd je mond.

Blij

Hier word ik nou blij van: het Blijbedrijf. Oké het is op de rand van het misselijkmakende en ik weet zeker dat Gipharts personage Phileine ervan was gaan steigeren, maar ik geef dit initiatief het voordeel van de twijfel. Misschien is het tijd voor een locale Blijbrigade in Enschede?

Lekker luchtig stukje

Ik wil graag een lekker luchtig stukje schrijven om mijn serieuze en ietwat neerslachtige verhaal van gisteren te compenseren. Vandaag voel ik me namelijk blij en dat wil ik graag delen met de wereld. Ik heb echter helemaal geen inspiratie voor een lekker luchtig stukje. Daarom zeg ik het maar even recht voor z'n raap: hallo wereld, vandaag voel ik me blij.

De zoektocht naar een baan

Als student dacht ik jarenlang: "later, na mijn studie, dan ga ik werken". Hoe verder mijn studie vorderde, hoe intenser mijn verlangen werd om dat ellendige papiertje te halen en op zoek te gaan naar een baan. Afstuderen en werken, dat was het ultieme doel. Het idee van werken was echter vaag en ongedefinieerd. Verder dan mijn afstuderen ging mijn voorstellingsvermogen niet. Natuurlijk was ik heus wel bezig met "oriënteren", zoals dat zo mooi heet, maar hoe mijn werkende leven eruit zou zien daar kon ik me weinig voorstelling van maken. Ik zou gaan werken, dat was alles wat ik wist.

Nu werk ik. Na mijn afstuderen was er haast geboden bij het vinden van een baan, omdat het geldpotje behoorlijk leeg was. Daarom was ik blij dat ik snel iets tijdelijks had gevonden: ondersteunend medewerker op een administratieve afdeling. De baan gaf mij een inkomen, zekerheid, tijd om iets anders te zoeken en bovendien de rust om te wennen aan een nieuw leven in een nieuw huis. In het begin vond ik het werk leuk. Dat de baan in de verste verte niet aansloot bij mijn studie, maakte me niks uit. Alles was nieuw en ik leerde veel. Ik leerde hoe een administratieve organisatie in elkaar steekt, hoe het is om onderdeel uit te maken van een team en wat het betekent om gewoon, simpel, echt, te werken. Nu, na drie maanden, merk ik dat de nieuwigheid en de uitdaging van het werk er een beetje af zijn. Wat zeg ik, een beetje? Zeg maar gerust: helemaal. Ik verlang dan ook naar een baan die aansluit bij mijn opleiding en interesses.

Ik pluis wekelijks alle vacaturesites en kranten uit, op zoek naar de baan. Veel heb ik nog niet gevonden. Vanwege D’s werk willen we voorlopig graag in Enschede blijven wonen en dat helpt niet echt mee. De banen in Overijssel voor enthousiaste, ambitieuze, creatieve doch onervaren personen met een master arbeids- en organisatiepsychologie, liggen in deze tijd blijkbaar niet voor het oprapen. Soms vind ik wel wat leuks, maar blijkt de sluitingsdatum al te zijn geweest, of hebben ze momenteel niks wat bij mijn achtergrond aansluit, of blijkt er ineens een tijdelijke vacaturestop te zijn. "We houden je cv op de stapel" is iets wat ik al vaak heb gehoord. Mijn cv ligt nu op stapels stapels, maar heeft me helaas nog geen concrete baan bezorgd. Ik begin dan ook langzaam een beetje te twijfelen aan mijzelf. Zoek ik wel goed genoeg? Ben ik soms te kritisch? Hoe kan het dat anderen wel een leuke baan vinden? Moet ik misschien toch maar voor mezelf beginnen? En wat wil ik nou eigenlijk?

Ondertussen stap ik elke ochtend op mijn fiets om weer een dag te slijten als ambtenaar. Nog drie maanden, dan is mijn contract afgelopen en moet ik iets nieuws hebben. Ik spreek mijzelf toe met de gedachte dat ik heus wel iets zal vinden. En hoewel ik weet dat zoeken en afgewezen worden gewoon horen bij het solliciteren; ik word er toch een beetje moedeloos van.

Fiets

Zo'n anderhalve maand terug kreeg ik voor de zoveelste keer in korte tijd een lekke achterband. Ik had de band vlak daarvoor nog laten vervangen bij de fietsenmaker, maar nu liep hij toch weer langzaam leeg. Omdat ik het gelazer met lekke banden zat was, besloot ik vriendliefs fiets te pakken; die gebruikte hij toch nooit. Wekenlang fietste ik rond op het oude brikkie van D. Af en toe miste ik mijn eigen fiets met versnellingen, spatbord en fietstassen wel, maar mijn luiheid was sterker.

Helaas viel afgelopen weekend de ketting van D's fiets, terwijl ik net bij het station aankwam. Ik ben gisterenavond dus maar terug gelopen met de fiets aan mijn hand, en heb hem in de schuur bij de afdeling Te Repareren Fietsen gezet. Nu is er nog maar één uitvlucht: de fiets van M, die in het buitenland zit en haar fiets (samen met haar favoriete kamerplant) bij ons heeft ondergebracht. Vanavond ga ik de banden oppompen en kijken of ik er een beetje op pas. Ik hoop maar dat de fiets het een poosje vol houdt, want stel je toch eens voor dat ik die verrekte bandenlichters weer moet aanraken. Ik moet er níet aan denken.

Spin

Gisterenavond kwam ik laat thuis na een geslaagd theaterbezoek. Ik ruimde nog even wat spullen op toen ik zag dat onze vriend de huisspin weer terug was. De joekel van misschien wel vier centimeter had ik al eens eerder uit huis verwijderd, berustend in de gedachte dat hij helaas vast weer door een kiertje naar binnen zou kruipen. Of misschien was dit zijn vrouwtje wel. In ieder geval zat daar weer een grote dikke spin op de muur. Nu ben ik niet erg bang voor insecten en een spinnetje op z’n tijd kan ik best hebben. Maar deze spin was toch wel erg groot. Ik zag het dan ook niet zitten om hem te laten lopen, vond het geen prettige gedachte om met zo’n beest onder één dak te wonen.

Er zat maar één ding op: verwijderen. Met zwetende handen voerde ik de luciferdoosjestruc uit die D. me had geleerd: leeg doosje over het ongedierte, hulsje eroverheen schuiven, snel naar buiten met het doosje, hulsje eraf schuiven, doosje hysterisch van je af gooien en een meter achteruit springen. Een vlekje zien weg sprinten in het donker en het lege luciferdoosje met natrillende handen oppakken. Helaas bedacht ik me gisteren iets te laat dat ik de vorige keer een groter doosje had gebruikt voor dit formaat spin. Toen ik het doosje hard tegen de muur drukte en het hulsje er voorzichtig omheen schoof, maakte ik me zorgen of de spin daar binnenin wel op tijd opzij zou stappen en zijn poten heel zou houden.

Inmiddels heb ik geleerd erop te vertrouwen dat insecten zichzelf wel redden in zo’n klein doosje, maar dit keer ging het mis. Toen ik het dichtgeschoven doosje van de muur haalde, plakte er een dikke zwarte poot op de muur die nog een laatst stuiptrekking liet zien. Inderdaad, ieeehh! Nog hysterischer dan anders rende ik met het doosje naar buiten en controleerde of ik een vlekje in het donker zag wegrennen. Helaas zag ik niks, maar het doosje was wel leeg. De spin had met zijn zeven poten toch weg weten te komen. Ik heb nooit eerder een spin gehandicapt gemaakt en hoop maar dat hij het overleeft. Aan de andere kant hoop ik heel stiekem dat hij het niet redt, zodat hij tenminste niet meer door een kiertje ons huis binnen kan kruipen…

Nieuwe links

Lang heb ik erover getwijfeld of ik ze in mijn lijstje moest opnemen. Eigenlijk wilde ik alleen maar linken naar mensen die ik in real life ken. Maar de blogs van Donna en She volg ik al zo lang, dat ik bijna het gevoel heb ze echt te kennen. Ook de avonturen van Vod volg ik al een tijdje. Ik vind dan ook dat deze schrijvende dames eigenlijk een plekje verdienen tussen mijn links. In deze tijden van afnemende aantallen blogvrienden moet een mens toch wat te lezen houden. Vanaf vandaag dus drie nieuwe links in het menu!

Uitzicht

Soms kijk ik vanachter mijn bureautje op de studeerkamer naar buiten en zie ik achter de huizen van de buren een vage oranjeroze gloed in de lucht, die overgaat in een frisse, nog-net-niet-donkere kleur blauw, terwijl er al één klein dapper sterretje aan de hemel prijkt. Dan denk ik: "och, wat had die lucht er mooi uit gezien vanaf het balkon van mijn oude flatje!"

Working nine to five

Tot nu toe ben ik terughoudend geweest in het schrijven over mijn werk. Toch wil ik af en toe een tipje van de sluier oplichten over de plek waar ik momenteel de kost verdien. Want als arbeids- en organisatiepsycholoog ben ik natuurlijk uitermate geïnteresseerd in het wel en wee van de werkende mens. Eén van de dingen die me bezighouden, is bijvoorbeeld de organisatiecultuur. De plek waar ik werk heeft, net als ongetwijfeld alle andere werkplekken, een nogal uitgesproken eigen cultuur. Die cultuur wordt het beste getypeerd door een tekst die hier op het prikbord hangt. Hij is er bij wijze van grap opgehangen en is natuurlijk behoorlijk overdreven, maar komt stiekem toch aardig in de buurt van hoe het er hier soms aan toe gaat:

Irish office timetable
8.30 starting time (official)
9.30 arrive
9.45 morning tea (smoko)
11.00 start work
11.15 get ready for lunch
12.00 lunch
2.45 re-start work
3.00 afternoon tea
4.00 prepare to leave
4.30 leave
5.00 official finish time

(en vandaar dus ook de tijd die ik mijzelf permitteer om tijdens het werk blogjes te schrijven...)

Voorspelling, deel 2

Even dacht ik dat het er niet meer van zou komen. Maar uiteindelijk kwam de voorspelling van Weeronline toch nog uit. Toen ik vanmiddag om vier uur op de fiets stapte om naar de kapper te gaan en het pas tevoorschijn gekropen zonnetje op mijn gezicht voelde, was het er ineens. Kort maar onmiskenbaar: een echt lentegevoel.

Voorspelling

Weeronline blijkt tegenwoordig niet alleen het weer te voorspellen, maar ook gevoelens. Ik citeer: "maandag lijkt een geheel droge dag te worden. De zon schijnt geregeld en er staat niet veel wind. Omdat de temperatuur ook nog eens oploopt naar 12-15 graden zullen veel mensen een lentegevoel krijgen."

Froukiwi's aanvulling hierop: "Desondanks zullen enkele mensen maandag flinke tegenzin voelen om de week weer te moeten beginnen. Anderen zullen juist opgetogen zijn, omdat zij een vrije dag hebben en in de tuin kunnen werken. Weer anderen zijn angstig voor een sollicatiegesprek of tandartsbezoek. Al met al zullen de meeste mensen na wat zonnestralen toch een lentegevoel krijgen. Qua gevoel wordt maandag dus een afwisselende dag met een positief einde!"

Gewoon blijven dansen

Elke keer als ik het liedje Just dance van Lady Gaga hoor, krijg ik, naast de aandrang om te gaan dansen, steeds een kleine glimlach om mijn lippen. De tekst beschrijft hoe het is om aangeschoten in een uitgaansgelegenheid rond te wandelen en is herkenbaar, grappig en in mijn ogen ook wel een beetje aandoenlijk. Daarom vandaag een paar regels uit het liedje, die ik (enigzins vrij) naar het Nederlands heb vertaald:

Ik heb een beetje teveel gehad
En alle mensen beginnen langs te stromen
Een duizelige wervelende dans, kan mijn drankje niet meer vinden, oh man
Waar zijn mijn sleutels? Ik ben mijn telefoon kwijt

Wat gebeurt er op de dansvloer
Wat een heerlijk nummer maar ik kan niet meer helder zien
Blijf cool, hoe heet deze club ook alweer?
Ik weet het niet meer maar maakt niet uit

Gewoon blijven dansen!

Ergernisje

Die ene reclame 's ochtends vroeg op de radio waarin een stem zegt: "schrap je keel." Schrap? Sprek toch Nederlands alstublieft!

Over busjes en vouwwagens

Het voorjaar staat voor de deur en dat betekent dat er plannen worden gemaakt. Plannen om de kale tuin aan te pakken, plannen om feestjes te geven, plannen om op vakantie te gaan. Er worden campings uitgezocht en gereserveerd, zodat we straks als de zon schijnt en de dagen langer worden, op pad kunnen met onze vouwwagen.

Jawel, vouwwagen, u leest het goed. D. en ik hebben een vouwwagen. Het is een hele oude bruine, maar hij vouwt nog steeds, althans, dat hopen we. Vroeger was het de vouwwagen van mijn ouders – ik heb er zomers lang onder de vouwklep gelegen met een stapel Donald Duck’jes – daarna was hij van een collega van mijn vader, en toen die hem niet meer hoefde, kregen wij hem. Zomaar, gratis en voor niks. Eerst protesteerde ik nog even; “wat moeten wij met een vouwwagen?!”, maar D. doorzag me: “je bent er nog niet klaar voor hè?”, en na wat overredingskracht besloot ik me maar over te geven aan dit symbool van burgerlijkheid. Nu hebben we dus een oude vouwwagen.

Eigenlijk wilden we een Volkswagenbusje. En eigenlijk willen we dat nog steeds, maar het schiet niet zo op met dat busje. De aardewerken Volkswagenbus-spaarpot waar we ooit trouw ons kleingeld in stopten is al een paar keer geplunderd, om met de inhoud pizza te gaan eten of spontaan een nachtje weg te gaan. Ik ben dus bang dat een Volkswagenbusje er voorlopig niet in zit. Ik heb mezelf nu maar overtuigd dat een oude vouwwagen misschien wel net zo camp is als een Volkswagenbusje.

Gelukkig staan mijn vrienden achter mij. Ze overtuigen mij ervan dat ze een vouwwagen heus wel camp vinden. Vriendin M. vertelde laatst dat ze vaak aan ons denkt; elke keer als ze een stel hippe mensen met een Volkswagenbusje ziet, denkt ze aan D. en mij, met onze oude bruine vouwwagen.

Beleef de lente (ondanks de regen)

Bij gebrek aan tijd voor lange stukjes, heb ik vandaag weer een fijne link ter afleiding gevonden. Dit keer een link voor de natuurliefhebbers onder ons. Want hoe suf het imago van de vogelaar ook moge zijn, dit vind ik echt schitterend: beleef de lente. Live meekijken in een aantal vogelnesten, wat is er mooier dan dat?!

Ter afleiding

Vandaag een tip voor iedereen die behoefte heeft aan een momentje afleiding van saaie, vervelende of moeilijke werkzaamheden. Toe aan een korte break? Laat je eens ouderwets uitschelden door Automatisch Ouderwetsch Uitgefoeterd.

Man

Afgelopen zaterdag liet ik me even gaan. Zwijmelend zakte ik neer op een stoel. Ik kon alleen nog maar dom en verliefd glimlachen. Wát een man, lispelde ik tegen mezelf, terwijl het haardvuur op de achtergrond knapperde. Want zeg nou zelf, welke man zégt zoiets vandaag de dag nog: "schat, ik ga even hout hakken."