Het leven en het jaar

Ik kijk naar buiten vanaf mijn flatje op de achtste verdieping. Ik kijk naar het uitzicht met de witte bomen en de mist en de laagstaande zon, en ik overdenk het leven. Het is alweer de kortste dag van het jaar.

Weerbericht

Het officiële weerbericht: verspreid over het land nevel of mist. Vooral in de oostelijke helft van het land vandaag wolkenvelden, in het westen komt de zon door. Het blijft overwegend droog en de maximumtemperatuur ligt tussen 3 en 6 graden. Het waait amper. (http://www.nu.nl/)

Het Froukiwi weerbericht: vandaag is het van dat weer dat de condens in je sjaal blijft hangen.

Plannen

Kort geleden vatte ik het plan op om in het voorjaar, na mijn afstuderen en voordat ik echt aan het werk ga, een poosje naar Canada te gaan. Ver weg, mooie natuur, even het hoofd laten doorwaaien. Ik fantaseerde erop los: leende stapels biebboeken, google'de mooie treinroutes en zocht uit waar de Canadese broer van mijn oma precies woont.

Dat fantaseren is natuurlijk heerlijk en een goede manier om mezelf te motiveren voor mijn afstudeeropdracht, maar het heeft ook iets veiligs. Niets staat vast, ik kan nog (letterlijk) alle kanten op. Afgelopen vrijdag is de fase van het veilige fantaseren echter min of meer overgegaan in de fase van concrete plannen. Ik heb een reisgids gekocht. Het dringt langzaam tot me door: betekent dit dat ik straks echt naar Canada ga? Hoe spannend!

Afscheid

Vandaag is een beetje een trieste dag. Vandaag is de dag dat mijn oude studentenhuis ophoudt met bestaan. In het verleden heb ik vaak geschreven over "het huis" en ik kreeg van trouwe lezers meelevende reacties toen ik ruim drie jaar geleden dramatisch aankondigde dat de eigenaar het huis wilde verkopen en wij eruit moesten. De vraag "hoe staat het nu met het huis" kreeg ik echter steeds minder vaak, omdat bleek dat het allemaal nog wel meeviel. Ja, we moesten eruit, maar nee, niet onmiddelijk. Elke keer dat er iemand afstudeerde en het huis verliet, mochten we er geen nieuwe huisgenoot meer voor in de plaats nemen en zo zou het huis een langzame dood sterven.

Nu, drie jaar later, zijn bijna al mijn huisgenoten afgestudeerd. Ze wonen in Arnhem, Den Haag, Eindhoven of Groningen. Huisgenoot B. en ik zijn de enigen die nog studeren, maar wij wonen al lang niet meer in "het huis" en zijn eigenlijk geen echte studenten meer: we zijn aan het afstuderen, gaan nooit meer stappen op donderdag en denken veel na over onze toekomst. We zijn groot geworden met z'n allen. En hoe groter wij werden, hoe leger het huis: van zes naar nog maar één eenzame bewoner, die nu ook een eigen stekje heeft gevonden.

Hoewel ik het al jaren aan zag komen kwam het bericht een paar maanden geleden toch nog onverwacht: in december moet het huis leeg zijn. Het laatste jaar werd er af en toe al flink opgeruimd met het oog op een toekomstige oplevering en de afgelopen maanden is dat proces versneld. Stukken meubels zijn illegaal verbrand in de achtertuin, kilo's oud ijzer zijn opgehaald en waardevolle studentikoze voorwerpen zijn door mensen geadopteerd voor in het eigen huishouden. De laatste bewoner heeft het huis met noeste arbeid zo goed als leeg gekregen, wat werkelijk een wonder mag heten. Afgelopen zaterdag hebben we, in een bijna leeg huis, nog een laatste keer een kerstdiner genuttigd met z'n allen en vandaag is het dan zover. De sleuteloverdracht.

Ik ben benieuwd hoeveel het huis heeft opgeleverd. Benieuwder nog ben ik naar wie er komen wonen. Zouden ze onze achtergebleven sporen waarderen? "Ach, kijk nou, wat een gezellig studentenhuis was dit!" Of, wat me waarschijnlijker lijkt, zouden ze al die oude gordijnen, verrotte kozijnen en het met zorg geplante onkruid het liefst zo snel mogelijk verwijderen? Zouden ze me binnen laten als ik over een paar jaar voor de deur sta met de vraag of ik een kijkje mag nemen? Zouden ze lachen om de verhalen die ik dan vertel over het oude studentenhuis? Zal ik nog spoortjes van de oude vertrouwde geur ruiken? Ik ben benieuwd.

Froukiwi en de chaostheorie

Ik ben redelijk netjes. Goede vrienden zullen dit een understatement noemen en om eerlijk te zijn hebben ze gelijk: ik ben soms netjes op het neurotische af. Mijn huis is altijd keurig opgeruimd en het is er niet minder op geworden sinds ik samenwoon met een man die zijn kleding graag met militaire precisie opvouwt. Vrienden die bij me komen eten vragen tijdens de afwas vaak zenuwachtig: "waar moet dit?", omdat ze weten dat een verkeerd weggelegde lepel mijn dag in de war kan schoppen. Uit de kast getrokken kleren blijven meestal niet langer dan een dag of drie rondslingeren op een speciaal daarvoor bestemde kledingstoel, en zelfs dan hang ik ze er netjes overheen. De ontelbare spullen die vriendlief D. in het weekend uit zijn camouflagetas opdiept (schoonmaakkwastje, zakdoek, pasje, zakmes, printjes van het een of ander, EHBO-zakhandboekje en meer) worden keurig in een mandje gedeponeerd zodat het niet zo'n rommeltje is op tafel.

Ook bij andere mensen thuis kan ik me soms niet inhouden. De cd-collectie van vriendin H. heb ik al eens gereorganiseerd, omdat in elk doosje een cd zat die er niet hoorde. En bij vriend P. merkte ik laatst spottend op dat het er "een huishouden van Jan Steen" is. Kortom: ik ben redelijk netjes.

Maar dit weekend heeft er een revolutie plaatsgevonden in de leefwereld van Froukiwi. Ik had grootse plannen: winkelen en vriendinnenbezoek op vrijdag; boodschappen doen, koken, optutten en uiteindelijk het jaarlijkse kerstdiner met mijn oude studentenhuis op zaterdag; de alvast ingeplande kater op zondag. Door al die plannen zou mijn wekelijkse schoonmaakuurtje er al voor de tweede keer achtereen bij inschieten. Ik maakte me hier dagenlang zorgen over, maar besloot uiteindelijk om mijzelf eens streng aan te pakken. De enige regel voor het weekend: er mag niks gedaan worden aan het huishouden.

Het was even zweten, maar toen ik eenmaal gewend was aan de chaos ging het me heel goed af. In de hoeken van het huis lagen stofwolken met lange haren. Overal op tafel lagen ongedefinieerde stapeltjes met ongeopende post, leesboeken, bonnetjes, to do lijstjes en ander papierwerk, gelezen en ongelezen tijdschriften, alles hoppa door elkaar heen. Door de regen natgeworden kleding hing over de stoelen. In de gang stonden diverse modderlaarzen, gewoon zomaar te staan. Wat een wilde bende!

Het was een heerlijk weekend. Ik kon gewoon op de bank neerploffen en mijn voeten op tafel slingeren zonder eerst van alles op te moeten ruimen. Eigenlijk zou ik altijd zo moeten leven. Maar dezelfde goede vrienden waar ik het eerder over had, zullen ook weten dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik heb gisterenavond, toen het weekend toch eigenlijk al bijna voorbij was, gauw weer een stapeltje post voor D. en eentje voor mijzelf gemaakt.

Lang leve de spellingchecker

Voor het schrijven van mijn afstudeerscriptie ben ik, zoals zovelen, afhankelijk van Microsoft Word. Dit programma zorgt wekelijks voor vele frustraties. Laat ik maar niet beginnen over tabellen, lijnen die niet meer weg willen en wat dies meer zij: iedereen kent dit soort problemen en ik zal daar vandaag niemand mee vermoeien. Nee, vandaag wil ik het even hebben over de spellingchecker.

Hoewel je met de spellingchecker veel lol kan hebben (het alternatief voor Fje is bijvoorbeeld "krukje"), is het uiteraard ook een bron van ergernis. Zo schreef ik vandaag het volgende zinnetje: "Of cohesie goed uitpakt voor de groep, hangt er dus vanaf wiens waardering men wil verkrijgen." Nu geloof ik meteen dat er vast nog wel wat te verbeteren valt aan deze zin, maar de spellingchecker ging mij iets te ver. Hij onderstreeptje het woordje "wiens" met groen. Oftewel: goed gespeld, maar grammaticaal niet helemaal netjes. Wat vond de spellingchecker er namelijk van? "Schrijftaal."

Is 'ie nou helemaal gek geworden? Ik ben toch aan het schrijven?!

Vergeten voorwerpen uit vervlogen tijden

• Zoekmachines op het internet zoals Ilse en Altavista (hoe onhandig)
• Mags Megamoks (speciaal voor de vrouwen: weet je nog hoe hip die waren, en als je eraan terug denkt, hoe lelijk eigenlijk?)
• Kunststof speentjes en andere figuurtjes aan een ketting (die mochten niet meer toen bleek dat het "giftig" was om eraan te sabbelen)
• Armbandjes in de vorm van een stuk metaal met felgekleurde stof er omheen, die je om je pols moest slaan (die mochten ook niet meer omdat het metaal gevaarlijk was)
• De Break Out (voor wie het niet meer weet: een jongerentijdschrift vol met foto's van posterren en "voorlichting" op het gebied van liefde en seks)
• Dummies (als in: snoepjes, ze bestaan overigens nog steeds)
• Trollen met roze en groen haar (of zouden er nog mensen zijn die ze sparen?)
• Carlo & Irene's Pittige Tijden (maakt een comeback nu de afleveringen op dvd zijn verschenen)
• Achterwerk in de kast (speciaal voor degenen die niet naar Telekids keken, maar naar het o zo verantwoorde Villa Achterwerk van de VPRO)
• Ruud uit Big Brother (en hoe heette die blonde vrouw ook alweer?)

Ziehier het "o ja!" gevoel van de moderne generatie twintigers.

Update

Even een mededeling van huishoudelijke aard, speciaal voor mijn bloggende vrienden. De sidebar heeft namelijk een update ondergaan. Voor degenen die hun site ineens niet meer in het rijtje terug kunnen vinden: don't take it personal! Jullie zijn nog steeds mijn bloggende vrienden.