Winterpret

Vrijdagavond liep ik een uur met mijn fiets door de sneeuw. Thuis trok ik mijn besneeuwde schoenen en natte sokken uit en belde mijn liefje. Hij zou uit het westen naar mij toe komen. We bliezen de afspraak af omdat de wegen onbegaanbaar waren. In plaats daarvan dronk ik Irish Coffee en speelde ik risk met mijn huisgenootjes.

Zaterdagochtend was ik niet te genieten. Als een verliefde puber lag ik in mijn bed. Ik wilde mijn liefje zien, ik wilde niet op hem wachten, ik wilde niet dat hij door de sneeuw moest rijden. Toen ik hem drie uur later belde en hij meedeelde dat hij om de hoek stond, rende ik blij als een hond naar buiten. Met een dikke sjaal om mijn nek en mijn armen om mijn middel geslagen tuurde ik naar het einde van de straat. Daar kwam het kleine rooie racemonstertje de straat in glibberen. Pas toen kon ik weer lachen.

Zaterdagmiddag gooiden we met sneeuw. We glibberden over vasgevroren ijsbrokken. We maakten foto's alsof we op wintersport waren en we vermaakten ons door te kijken naar de mensen die langzaam door de straten schoven.

Vanmorgen zat ik te ontbijten. Buiten hoorde ik een auto slippen. Ik pakte de schep die nog bij de deur stond en begaf me naar buiten. Een andere man, die achter de slippende auto stond te wachten, kwam ook een handje helpen. We keken samen naar de slippende auto en ik zei "hij moet niet zoveel gas geven." Want dat had ik mijn liefje horen zeggen. De man zei "nee hij moet zigzaggen". We vereenden onze krachten en na wat graven en een paar duwtjes schoot de slippende auto er ronkend en zigzaggend vandoor.

In de supermarkt wilde ik melk halen. Maar die is al een paar dagen op. Want de vrachtwagens kunnen niet van de boerderijen naar de fabrieken naar de winkels komen. Ik sms'te mijn liefje en kreeg de groeten uit het droge westen.