De laatste loodjes

Weet je welke loodjes ik altijd zo zwaar vind? De loodjes van het thuiskomen. Vooral 's winters, aan het einde van de middag, als het al donker begint te worden. De laatste meters naar mijn huis zijn loodzwaar. Als ik dan de stoep voor mijn huis opfiets, moet ik mijn sleutel uit mijn tas vissen. Het hek openmaken en mijn fiets stallen. De LED lampjes van mijn tas af slopen, één twee drie keer op het knopje op de achterkant drukken zodat ze van brandend naar knipperend naar uit gaan, mijn fietssleutel aan mijn sleutelbos klikken en zo snel mogelijk mijn heussleutel uit diezelfde bos te pakken krijgen om (nog prutsend met de LED lampjes) de voordeur open te maken. Dan moet de jas nog uit, broodtrommel bij de afwas, gauw plassen want ik moest zo nodig, een beker drinken naar binnen gooien tegen de dorst (het is altijd een strijd tussen plassen en drinken), naar boven, schoenen uit, tas dumpen en druipneus snuiten. Pas dan, na al die tijdverslindende activiteiten die mijn comfortniveau weer tot 100% terugbrengen, pas als mijn voetjes de zachte vloedbedekking voelen en ik een lekker muziekje op kan zetten, pas dan ben ik eigenlijk echt thuisgekomen. 't Is gewoon loodzwaar.