Het lekt

Ons dak is lek. De scheuren in de dakbedekking, die een regenbui normaal gesproken net overleven, zijn bezweken onder de enorme laag sneeuw. De gesmolten sneeuw sijpelt langzaam naar binnen. De overloop is één grote natte plek en ook de muur naast de zoldertrap vertoont verdacht vochtige plekken. Op de overloop staan twee emmers. Drup. Drup. Drup.

Snoepdrama

Ik wilde een Balisto. Het nummer van de Balisto was C10. Ik stopte mijn pas in de automaat en drukte op de C. Toen op de 1. En daarna zocht ik de 0. Maar er was geen 0. Er was wel een knopje met een 10. Ik drukte nog op stop. Maar het was al te laat. In plaats van een Balisto viel er een Bounty met een doffe klap onderin de automaat. En ik hou niet eens van Bounty.

De playlist van B.

Huisgenoot B. is een vrolijke jongen. Hij loopt altijd fluitend door het huis. En hij houdt van muziek. Het maakt hem niet uit wat voor muziek. Huisgenoot B. download vaak muziek van het internet. Die stopt hij dan in een playlist. Alle muziek die hij downloadt komt in dezelfde playlist terecht. Met als gevolg dat je hem het ene moment kunt horen meezingen met een gevoelige song van Boudewijn de Groot, en het volgende moment de beat van een hossend en stampend carnavalsnummer over de gang dreunt. Gisteren hoorde ik huisgenoot B. weer meefluiten met zijn muziek. Heee-joooo hejo mama die heejooo! B. floot lustig mee met K3. Kijk, daar wordt ik nou vrolijk van.

Winterpret

Vrijdagavond liep ik een uur met mijn fiets door de sneeuw. Thuis trok ik mijn besneeuwde schoenen en natte sokken uit en belde mijn liefje. Hij zou uit het westen naar mij toe komen. We bliezen de afspraak af omdat de wegen onbegaanbaar waren. In plaats daarvan dronk ik Irish Coffee en speelde ik risk met mijn huisgenootjes.

Zaterdagochtend was ik niet te genieten. Als een verliefde puber lag ik in mijn bed. Ik wilde mijn liefje zien, ik wilde niet op hem wachten, ik wilde niet dat hij door de sneeuw moest rijden. Toen ik hem drie uur later belde en hij meedeelde dat hij om de hoek stond, rende ik blij als een hond naar buiten. Met een dikke sjaal om mijn nek en mijn armen om mijn middel geslagen tuurde ik naar het einde van de straat. Daar kwam het kleine rooie racemonstertje de straat in glibberen. Pas toen kon ik weer lachen.

Zaterdagmiddag gooiden we met sneeuw. We glibberden over vasgevroren ijsbrokken. We maakten foto's alsof we op wintersport waren en we vermaakten ons door te kijken naar de mensen die langzaam door de straten schoven.

Vanmorgen zat ik te ontbijten. Buiten hoorde ik een auto slippen. Ik pakte de schep die nog bij de deur stond en begaf me naar buiten. Een andere man, die achter de slippende auto stond te wachten, kwam ook een handje helpen. We keken samen naar de slippende auto en ik zei "hij moet niet zoveel gas geven." Want dat had ik mijn liefje horen zeggen. De man zei "nee hij moet zigzaggen". We vereenden onze krachten en na wat graven en een paar duwtjes schoot de slippende auto er ronkend en zigzaggend vandoor.

In de supermarkt wilde ik melk halen. Maar die is al een paar dagen op. Want de vrachtwagens kunnen niet van de boerderijen naar de fabrieken naar de winkels komen. Ik sms'te mijn liefje en kreeg de groeten uit het droge westen.

To do

Zojuist was ik in de donkere uithoeken van mijn pc op zoek naar een oud bestand. Onderweg ruimde ik wat rondslingerende troep op: documenten van halfafgemaakte opdrachten, een songtekst die ik associeer met een ex-vriendje, een in een wanhopige bui opgeslagen kopie van een msn-conversatie. Ik kwam ook een bestand tegen met de naam "To Do". Natuurlijk was ik, als iemand die te pas en te onpas to do lijstjes maakt, meteen reuze benieuwd naar alles wat ik nog zou moeten doen. Ik opende ik het document en las de titel. "Froukje's grote To Do lijst". Dat belooft wat, zou je zeggen. Maar nu komt het. De rest van het document was leeg.

Leeg! Hoe heerlijk! Die to do lijst bewaar ik. Op mijn desktop. Driemaal daags naar kijken in tijden van sress.

Het zijn dure tijden

De winkel: Hema.
De aanschaf: enkele noodzakelijke basic kledingstukken (twee t-shirts met korte mouwen, een t-shirt met lange mouwen en zes schattige onderbroekjes).
De kosten: 45 euro.

Au.

Kort koppie deel 3

Oke, ik ben gewend. Het heeft even geduurd maar ik voel me weer een meisje met kort haar!

De zomer is ver weg

Zelfs de tube Dentifrico, die ik in Lissabon kocht omdat ik mijn eigen tandpasta vergeten was mee te nemen in mijn grote backback, is nu helemaal leeg.

Kort koppie deel 2

Het is gewoon dat meisjes met lang haar een heel ander soort meisje zijn dan meisjes met kort haar. En dat ik in de loop van de tijd mezelf stiekem toch was gaan zien als een meisje met lang haar. Maar dat ik daar pas achter kwam toen mijn lange haar weg was. En dat ik nu gewoon heel erg moet wennen dat ik ineens weer een meisje met kort haar ben.

Maar de krulletjes die alle kanten op springen zijn leuk. En als ik met mijn hand door mijn haar ga, en eerder bij het einde ben dan ik verwacht, dan voelt dat ouderwets goed.

Het went. Langzaam.

Kort koppie

Vanmiddag ben ik bij de kapper geweest. Mijn lange manen zijn eraf en ik heb weer een kort koppie. Het krult, het is lekker licht en vlot en fris en fruitig. Ik had echt zin in een kort koppie. Maar als ik in de spiegel kijk moet ik toch wel erg wennen.

Stem deel 2

Hij is terug! De Man bijt hond stem. Wat een opluchting.

De laatste loodjes

Weet je welke loodjes ik altijd zo zwaar vind? De loodjes van het thuiskomen. Vooral 's winters, aan het einde van de middag, als het al donker begint te worden. De laatste meters naar mijn huis zijn loodzwaar. Als ik dan de stoep voor mijn huis opfiets, moet ik mijn sleutel uit mijn tas vissen. Het hek openmaken en mijn fiets stallen. De LED lampjes van mijn tas af slopen, één twee drie keer op het knopje op de achterkant drukken zodat ze van brandend naar knipperend naar uit gaan, mijn fietssleutel aan mijn sleutelbos klikken en zo snel mogelijk mijn heussleutel uit diezelfde bos te pakken krijgen om (nog prutsend met de LED lampjes) de voordeur open te maken. Dan moet de jas nog uit, broodtrommel bij de afwas, gauw plassen want ik moest zo nodig, een beker drinken naar binnen gooien tegen de dorst (het is altijd een strijd tussen plassen en drinken), naar boven, schoenen uit, tas dumpen en druipneus snuiten. Pas dan, na al die tijdverslindende activiteiten die mijn comfortniveau weer tot 100% terugbrengen, pas als mijn voetjes de zachte vloedbedekking voelen en ik een lekker muziekje op kan zetten, pas dan ben ik eigenlijk echt thuisgekomen. 't Is gewoon loodzwaar.

Straatjes

Mijn vriendje maakt straatjes voor de kost. Hij sjouwt stenen en zand, hij maakt de grond gelijk en hij ramt met een rubberen hamer op tegels. Mijn vriendje maakt straatjes in Haarlem. Ik woon ik in Enschede. Ik kan hem dus nooit zien straatjes maken.

Vandaag betrapte ik mezelf erop dat ik stiekem naar de stratenmakers voor de deur aan het gluren was. Ik stond daar maar en ik staarde naar de jongen in geruite bloes en oude spijkerbroek die een rubberen hamer de lucht in zwaaide. Ondertussen dacht ik aan mijn stratenmaker in Haarlem.

Pas nu valt het me op hoeveel stratenmakers er eigenlijk zijn. Ineens zie ik ze overal en ik kan het niet laten om naar ze te kijken. Ik ben nog nooit zo geinteresseerd geweest in het wel en wee van de stratenmaker.

Uit het leven van een student

Vanochtend stond ik vol goede moed op. Mijn kleren van gisteren waren schoon genoeg om nog een dagje te dragen dus ik hoefde niet meer voor mijn kast te staan twijfelen. Ook het ontbijten verliep soepeltjes. Maar toen ik met mijn ingepakte tas op het punt stond om te vertekken richting de bieb, om mezelf maar weer een dag op te sluiten ter voorbereiding op mijn tentamen van morgen, zag ik dat het regende. Dus besloot ik om maar lekker thuis te blijven. Verwarming en beenwarmers aan, boeken op tafel en studeren maar.

Halverwege de ochtend besloot ik dat het tijd was voor iets lekkers. Studeren gaat altijd beter met zoetigheid erbij. Dus toog ik met mijn laatste centen (één euro twintig) naar de supermarkt. Meteen een verfrissend wandelingetje; twee vliegen in één klap. Bij de supermarkt zag ik dat de snoepjes die ik in mijn hoofd had (kattenhoofden in een combinatie van drop en winegum) te duur waren. Gelukkig was er een zak met 600 gram winegums voor precies één euro twintig. Wat een geluk.

Thuis scheurde ik gretig de zak winegums open. Ik greep er een handvol uit en stopte er een paar in mijn mond. Viel dat even tegen! De goedkope kleurrijke winegums waren te zacht en smaakten niet naar winegum maar naar E-nummer. Na tien winegums was ik kotsmisselijk. Om niet kinderachtig te doen heb ik er later nog een paar gegeten, maar meer dan twintig kreeg ik er niet naar binnen.

Nu ben ik dus misselijk. En zit ik opgescheept met 550 gram vieze winegums. Och lieve heer, arme ik, het zit mij ook nooit mee. Wat een leven!

Stem

Toen ik vanavond rond de klok van zeven inschakelde op Nederland 1, kreeg ik de schok van mijn leven. Het duurde even voor ik het wilde geloven. Ik bleef eerst nog een poosje kijken om zeker te weten dat ik het goed gehoord had. Maar het is waar. Man bijt hond heeft een andere stem. Heus wel een leuke stem hoor. Iets jonger en frisser dan de oude, maar met die typische Man bijt hond sound. En ik weet ook heus wel dat vernieuwing goed is (want stilstand is achteruitgang zeggen ze). Maar toch. De oude stem is weg en ik mis hem!