Kriebels
M'n moeder heeft een stapel lege schriften. Of ik er een paar wil hebben. Da's goed, mam. Ik kies er twee uit. Eentje met een lichtblauwe kaft, de ander lila. Voorop zo'n mooi leeg wit vakje waarin je je naam of andere belangrijke dingen kunt opschrijven. Binnenin allemaal prachtige lege witte regels, afgescheiden door rechte blauwe lijntjes, en een rode kantlijn links. Middenin het nietje.
Als ik zo'n nieuw schrift voor me heb krijg ik toch zo ongelofelijk de kriebels! Ik heb onmiddelijk zin om erin te schrijven. Gedichten, verhalen, aantekeningen van een college. Of anders een kasboek, een overzicht van m'n ex-vriendjes, of desnoods gewoon rekensommetjes! Ik zou er ook mooie plaatjes uit tijdschriften in kunnen plakken.
Zo'n leeg schrift vraagt er gewoon om.
2 opmerkingen:
Het is zo heerlijk om je verwachtingen te laten groeien... Net als wanneer je op schoolreisje ging, dan was je weken van te voren al aan het bespreken hoe het zou gaan worden...
Heerlijk!
In een nieuw schrift schrijft het ook nog zo netjes. Mijn mooiste handschriften staan op de eerste paar bladzijden van een schrift.
Mijn mooiste verhalen schrijf ik in een nieuw schrift. Een lege bladzijde, een leeg hoofd, nieuwe kansen. Geen bagage van eerdere verhalen en gevoelens. Kriebels!
Een reactie posten