Avonturen bij de Rode Balie

Voordat ik met mijn anekdote begin, moet ik iets opbiechten. Ik vind het een nogal beschamend feit, ik weet niet of ik wel wil dat iedereen dit van mij weet, maar gelukkig weet ik niet wie mijn geblaat allemaal lezen, en kom op, ik studeer er tenslotte zelf ook voor, dus vooruit met de geit: ik ga sinds kort naar de psycholoog. In therapie, zogezegd. In therapie om te ontstressen. Meer wil ik er hier niet over kwijt, dat zult u begrijpen, maar inlichtingen zijn, voor vrienden en bekenden, te verkrijgen op mijn persoonlijke e-mailadres.

Anyweg. Vandaag zat ik te wachten op mijn, *ahum*, mijn psycholoog. Komt er ineens zo'n forse, meelijwekkende, ongemakkelijk kijkende jongen op me af, gaat met een zucht tegenover me zitten, kijkt me ongelukkig aan en zegt: "jij zit ook met je studie?" Aaah! Ga weg jij! Laat me met rust! Het is al erg genoeg dat ik hier moet zitten! Ik zit echt niet te wachten op lotgenoten! Dat was mijn eerste reactie. Maar om de jongen, die duidelijk behoefte had aan begrip, niet al teveel de afgrond in te helpen, zei ik met een rood hoofd: "ja, zoiets..." De jongen wilde een gesprek met me aanknopen, maar gelukkig kwam daar 'zijn' psycholoog aan. Einde gesprek.

Toen mijn uurtje in het comfortabele blauwe zithoekje van de psycholoog voorbij was, liep ik naar de Rode Balie (zogenaamd lekker anoniem, want niemand weet natuurlijk dat daar de psychologen zitten), om een nieuwe afspraak te maken. Stond daar die jongen weer! Zeker óók voor een vervolgafspraak. Ik ben eerst maar even naar het toilet gegaan. Heb er extra lang over gedaan, en voorzichtig om het hoekje gegluurd of hij al weg was. En dat was hij, wat een opluchting. Gered.

Tot zover mijn avonturen bij de Rode Balie. Ik kijk al uit naar volgende week.