Iemand die tonijnsalade eet

We zijn verhuisd. Sinds een paar dagen woon ik in een nieuw huis, en bovendien in een plaats die ik nog niet ken. Heel langzaam vind ik er mijn weg. Ik ben al naar de supermarkt, de dansschool en de gamma gefietst (wat is alles lekker dichtbij in zo'n kleine plaats!), ik heb een garage gevonden voor mijn auto en ik weet al bijna op de tast het lichtknopje te vinden. Ook de kat begint langzaam haar draai te vinden. Stukje bij beetje wordt het hier, heel langzaam, ons nieuwe thuis.

Toch voel ik me wel een beetje een anders in deze nieuwe omgeving. Ineens ben ik niet meer iemand die in Enschede woont, maar iemand die in Ermelo woont. Iemand die niet zegt: ik ga even naar de stad, maar: ik ga even naar het dorp. Iemand die opstaat en haar jas dichtritst als de conducteur in de trein omroept: Ermelo, station Ermelo. En omdat we in ons nieuwe huis een vaatwasser hebben, ben ik ineens ook iemand die in de supermarkt vaatwastabletten in haar mandje heeft liggen.

Door al deze veranderingen heb ik het gevoel een beetje een ander mens te zijn. Zelfs zo anders, dat ik laatst in de supermarkt niet alleen vaatwastabletten in mijn mandje legde, maar ook tonijnsalade. Dat doe ik normaal gesproken nooit, tonijnsalade in mijn mandje leggen. Maar dit keer wel. Hmm lekker, dacht ik, tonijnsalade op brood.

In zo'n nieuwe omgeving is alles mogelijk. Je kunt zijn wie je wilt. Je kunt het roer radicaal omgooien. Maar belangrijker nog: je kunt jezelf verrassen met de kleinste dingen. Ik ben iemand die in Ermelo woont en tonijnsalade eet.

Bekentenissen van een provinciaalse vrouw

Een dagje shoppen in Utrecht heeft mij gebracht tot een aantal schokkende inzichten en een paar fantastische cowboylaarzen. Dit ging als volgt:

• 11:20 - Grappige observatie: ik zie veel koppeltjes "provinciaalse vrouwen" die een dagje aan het winkelen zijn in de grote stad: degelijk kapsel, stevige stappers en Gaastra jas, tasje van de Miss Etam of V&D in de hand.
• 11:22 - Ernstige observatie na weerspiegeling in winkelruit: ik heb ook wel wat weg van een provinciaalse vrouw met mijn gympen, bodywarmer en paardenstaartje.
• 11:23 - Dramatische realisatie: ik woon in Ermelo dus ik ben nu ook een provinciaalse vrouw die een dagje gaat winkelen in de grote stad.
• 11:30 en verder - De oplossing: ik maak het goed door de rest van de middag alle hippe winkeltjes op te zoeken, veel te dure cowboylaarzen voor mezelf te kopen, in mijn eentje bij een geinig koffiezaakje te gaan zitten, mijn haar los te trekken en het wild door elkaar te schudden.

Cassette

Sinds een maandje of twee tuf ik het land door in mijn eigen auto. Het is een kleine rode Mazda zonder stuurbekrachtiging, airconditioning, cd-speler of enige andere vorm van luxe, maar hij rijdt als een trein. 's Ochtends brengt hij me naar mijn werk en 's middags weer naar huis. Tussendoor rijd ik van afspraak naar afspraak. Vaak luister ik dan radio. 's Ochtends Edwin Evers, 's middags Jeroen van Inkel en op vrijdagmiddag Claudia de Breij. Maar soms ben ik die eeuwige hitjes, domme telefoongesprekken en schreeuwerige reclames even zat. Bumpy ride van Mohombi komt me bijvoorbeeld echt de neus uit, en zo gaat het met al die nietszeggende popmuziek na verloop van tijd. Dan snak ik naar wat kwaliteit, naar echte mooie muziek.

Zo kwam het dat ik laatst op zolder een oude verhuisdoos ondersteboven keerde, op zoek naar mijn oude cassettebandjes. Want ja, mijn Mazda heeft wel een cassettespeler. En wat denk je? Ik had ze nog! Daar lagen de cassettebandjes die vriendinnen voor mij maakten, toen we vijftien waren en muziek luisterden op onze walkmans. Van J. kreeg ik Boyzone, van L. de soundtrack van Titanic en van C. Alanis Morissette. Ook manlief had nog oude cassettes. Tour of Duty, 2 Unlimited en zelfs een echt origineel in de winkel gekocht bandje. Het mooiste bandje was er echter eentje die ik van H. had gekregen, in de vierde klas van de middelbare school. Ze had de muziek van Texas overgenomen op een oud bandje van Frans, met de luisteroefeningen van Code Genial 3. Op de voorkant had ze geschreven: Voor Fje, het leven zit vol verrassingen.

Laatst reed ik in alle vroegte vanuit Enschede naar mijn werk. Ik moest anderhalf uur rijden en was de gebruikelijke radiomuziek weer eens zat. Ik stopte het bandje van Texas in de speler en terwijl het om mij heen op de weg steeds drukker werd, luisterde ik naar mijn vroegere lievelingsliedjes. Aan het einde van het bandje klonken er een paar woorden Frans. Klik, zei het bandje. Ik draaide het om en hup, daar ging Texas weer. Ik werd langzaam wakker terwijl de zon boven de weilanden opkwam en via de spiegels in mijn ogen prikte. Het leven zit vol verrassingen.