Lekker buitje

Het stof is weggewassen, de planten in de tuin drinken gulzig. De goten zijn verstopt met stuifmeel en bloesem. De hooikoortspatienten halen adem. Er waait een fris windje en zelfs de bomen lijken blij. Hèhè, dat was nog eens een lekker buitje.

Gemis

Martin Bril is overleden. Martin Bril, de held van het alledaagse. Hij schreef vaak over zijn meiden, en - volgens de nieuwslezer - dorpjes in Noord-Holland. Eén van zijn laatste columns ging over rokjesdag.

Hoe moet het nu met de meiden, hoe moet het met de dorpjes, de straten in Amsterdam, de cafeetjes in Frankrijk? Ik zal ze missen, allemaal.

Pleidooi voor koffie

Toen ik zeventien was ben ik eens in de Verenigde Staten geweest. Ik herinner me vooral mijn verbazing over de grote glazen cola die ik bij het eten kreeg en die halfvol met ijs zaten. Afgelopen zomer was ik in Canada en mocht ik mij wederom onderdompelen in de Noord-Amerikaanse cultuur. Brede wegen, grote auto's, gele stoplichten aan een draad, hamburgers en take-away restaurantjes. Er zijn ongetwijfeld nadelen van de typisch Amerikaanse cultuur en over het algemeen ben ik dan ook een zeer tevreden poldermeisje, maar er is één ding wat ik sinds mijn vakantie in Canada ernstig mis hier in Nederland.

Coffee to go. Waarschijnlijk zijn er in Amsterdam ontelbare tentjes waar je dag en nacht een kartonnen beker vol lekkere koffie kunt krijgen, maar hier in het oosten des lands loopt het concept nog niet zo. We hebben weliswaar een fantastisch zaakje in Enschede, Bagels & Beans, waar je erg goede koffie en dito zoetigheden kunt krijgen, maar zij zijn slechts op winkeltijden geopend. Juist de tijdstippen waarop ik behoefte heb aan een bak koffie uit 't vuistje, zoals 's avonds om half zeven vlak voordat ik naar toneel ga of zondagochtend als we met de auto op pad moeten, is er niks te krijgen. Dat kan zo niet langer!

Daarom pleit ik bij deze voor een omslag in de Hollandse koffiecultuur en voor verruimde openingstijden van de Bagels & Beans, inclusief een nieuwe vestiging op de campus, op alle kleine stations van Nederland en in het winkelcentrum bij mij om de hoek. En voor bekerhouders in alle auto’s. Medestanders kunnen de petitie tekenen via de commentaarknop.

Mooi beeld

's Ochtends vroeg, het is nog stil op de campus. Een overvolle prullenbak getuigt van zonnige momenten de dag ervoor. Lege colablikjes, broodzakken en lunchrestanten zijn met moeite in de prullenbak gepropt. Op de grond drie lege ijsdozen.

Van die kleine dingen

Waarom zijn open chipszakken in reclames altijd zo mooi recht van de bovenkant, alsof ze zijn afgeknipt met een schaar en liniaal in plaats van hongerig opengescheurd zoals een normaal mens dat zou doen?

(Tuurlijk, ik weet wel waarom, dat ziet er mooier uit, maar toch. Waarom?!)

De vloer op

Regelmatig probeer ik nieuwe hobby’s uit. Zo heb ik eens een cursus capoeira gedaan, een paar maanden karateles gevolgd, rondgesnuffeld in een radiostudio en een blauwe maandag geprobeerd om cabaret te maken. Sinds kort heb ik weer een nieuwe hobby: toneelspelen. Ooit heb ik met veel plezier aan schooltoneel meegedaan en nu vraag ik me af hoe ik zolang zonder heb gekund; ik heb mijn oude hobby herontdekt in de cursus "toneelspelen, dat kan jij ook!" Elke maandagavond sta ik met negen leeftijdgenoten in een donker zaaltje en doe ik vreemde maar leuke dingen, zoals heel hard huilen of arrogant praten tegen een stoel. De toneeljuf, een frisse jonge meid van 22 en net afgestudeerd aan de toneelschool, geeft ons de opdrachten. Vaak wordt er geïmproviseerd. Dan zeg de juf bijvoorbeeld: "E. en F., jullie zijn een stelletje. F., jij hebt net een kaartje van een onbekend meisje in de bus gevonden en je weet zeker dat E. vreemdgaat. E. komt thuis en je confronteert hem met het kaartje." Vervolgens mogen E. en ik gaan spelen, terwijl we oefenen in het laten vallen van stiltes, het afwisselen van onze onderlinge status of het oprekken van de spanning.

De toneeljuf vertelde vorige week dat ze de ideeën voor dit soort scènes soms uit ‘De Vloer Op’ heeft. ‘De Vloer Op’ is een televisieprogramma waarin Nederlandse topacteurs precies hetzelfde doen als mijn nieuwe toneelvrienden en ik, maar dan heul veul beter. Alle uitzendingen staan online en ik heb gisteren een poosje zitten kijken. Er worden twee acteurs aangewezen, de regisseur schetst een situatie en hop, spelen maar. Naast het feit dat ik er veel van leer, is het vooral ontzettend gaaf en mooi om naar te kijken. De acteurs kunnen zó goed spelen en maken van een paar simpele gegevens een fantastische scène, die ze nog weten af te ronden ook. Echt heel gaaf.

Daarom bij deze voor mijn lezers: mocht je je vervelen, mateloos geïnteresseerd zijn in toneel of gewoon eens iets leuks willen zien, check De Vloer Op!

Limerick

Er was eens een meisje uit het oosten van ’t land
Haar liefde bleek niet tegen suiker bestand
Zij kocht snoep voor haar lief
Maar bekende schuld als hartendief
Want het snoepgoed was al in haar maag beland