Voetbalplaatjes continued

De voetbalplaatjesrage is nog niet voorbij. Zelfs de moeders zijn er druk mee, zo blijkt.

Collega 1: “Ik maak een lijstje met alle plaatjes die hij nog moet.”
Collega 2: “Joep heeft heel veel dubbele!”
Collega 1: “Oh, dan mail ik jou wel even. Kunnen we ruilen.”
Collega 2: “Ja leuk, doen we!”

Hij komt eraan

Het is een jaarlijks terugkerend thema op Froukiwi: de lente. Ook dit jaar kan ik het niet laten om er een paar regels aan te wijden. Want ook al is het buiten nog voornamelijk grijs en saai, ik weet het zeker: hij komt eraan. Drie tekenen van de naderende lente:

• Tijdens de fietstocht naar mijn werk gaan de handschoenen halverwege al uit
• De Russen vieren deze week hun jaarlijkse hoera-de-winter-is-bijna-voorbij-pannenkoeken-feest
• Vogels

Nachtelijke dwalingen

Wanneer verloopt dat stomme octrooi van Bolletje, zodat ik tenminste ook gewoon mijn goedkope huismerk beschuit fatsoenlijk uit de rol kan krijgen?!

(Ja, ik eet soms beschuit om twaalf uur 's nachts.)

De wijde wereld

Mooi beeld: vriendin M. sleept een oud matras uit haar lege huis. Ze hijst een volgepakte rugzak op haar rug. Ze trekt de deur achter zich dicht, zet het matras aan de straat, en wandelt weg. Zo de wijde wereld in.

Oké, zo ging het niet helemaal, maar wel heeft M. haar huis opgezegd en is ze afgelopen zondag, na een hysterisch afscheidsfeestje met polaroidfoto's en teveel wijn, voor onbepaalde tijd naar Nieuw-Zeeland vertrokken. Het is even wennen zo zonder mijn yoga-, eet-, theeleut-, filosofeer-, roddel- en nog-veel-meer-vriendin, maar gelukkig kan ik de wilde avonturen van M. op een afstand volgen. In Froukiwi's reisrubriek is de link van haar reisblog te vinden.

Ondertussen lees ik kwijlend de berichten van mijn zusje uit Thailand (shoppen, zon, cultuur, natuur, avontuur). Zij is over twee weken alweer terug in Nederland, maar niet getreurd: dansvriendinnetje A. gaat naar Australië en jawel, ook zij heeft een reisblog. Dus voor al uw hang naar avontuur: check driemaal daags Froukiwi's reisrubriek.

Lekker licht

Working nine to five is heus niet altijd een pretje. Maar één voordeel van elke ochtend op precies hetzelfde tijdstip je huis verlaten, is om te merken dat het telkens weer een ietsiepietsie eerder licht wordt. Lekker!

Voetbalplaatjes

Een paar dagen geleden stond ik aan de kassa bij de Albert Heijn. Ik rekende af en de caissière vroeg of ik voetbalplaatjes wilde. Ik dacht aan een item wat ik op het jeugdjournaal had gezien, over kinderen die de wacht houden bij supermarkten en winkels die dranghekken plaatsen om de orde te bewaren. Blij dat ik nu ook onderdeel was van deze rage, zei ik ja tegen de plaatjes. Ondertussen vroeg ik me af hoe ik mijn keuze zou maken, aan wie ik mijn plaatjes zou geven. Het voorste kind? Het kind dat braaf staat te wachten? Het kind met het meest guitige gezichtje? Verwachtingsvol keek ik om me heen: waar waren ze? Helaas viel het tegen met de drommen gretige kindertjes. Ik zag alleen twee jongetjes bij de kassa naast me, dus duwde ik ze haastig mijn plaatjes onder de neus: “hebben?” De jongens pakten blij verrast mijn kaartjes aan.

Een beetje teleurgesteld dat mijn korte moment van populariteit alweer voorbij was, liep ik naar mijn fiets. Daar werd ik toch nog verrast door een schattig klein jongetje wat op me af kwam en me hakkelend vroeg of ik voetbalplaatjes had. Ik moest hem teleurstellen en mezelf ook. Ik had hem de plaatjes zo gegund. Hij stond daar vast al de hele middag te posten. De hele fietstocht lang baalde ik dat ik mijn plaatjes zó ondoordacht had weggegeven.

Coole Anouk

De Haagse rockchick Anouk, van wie ik op mijn zestiende groot fan was en tegenwoordig nog steeds stiekem een beetje, heeft iets cools gedaan. Ze heeft een meisjesvoetbalelftal gesponsord. Nu lopen de meisjes allemaal op het veld rond in een shirt met de opdruk: Anouk. Is dat cool of is dat cool?

Het leven met een baan en een huis (of: winterdipje)

Er komen loodgieters over de vloer. Een kraan lekt, de loodgieters komen terug. Een andere kraan lekt, de loodgieters komen nog een keer terug. Er komen meer klusjesmannen over de vloer. Er komt een brief met een torenhoog energievoorschot. Er gaat een auto kapot. Vriend wordt ziek. Zieke vriend reist half Twente af voor kapotte auto. Er komt meer post. Post stapelt zich op. Gele briefjes met telefoonnummers stapelen zich op. Stof hoopt zich op in de hoeken, was hoopt zich op in de wasmand en nog op te hangen schilderijen kwijnen weg in de hoek. Ik word ziek. Brieven op mijn werk blijven liggen. Afspraken worden afgezegd maar agenda’s staan vol. Auto maakt weer rare geluiden. Vriend belt op en klinkt somber. Vriend voelt zich alweer niet zo lekker. Vriendin mailt. Vriendin is ziek. Ik word beter maar de zon van gisteren schijnt niet meer. De kinderen dragen jassen.

Zucht… Altijd is er wel iets, als een luchtbubbel onder een stuk plastic: je duwt hem weg maar hij komt altijd weer ergens omhoog. Het voelt alsof ik door een dikke laag modder voorwaarts probeer te waden. Ik ben de winter zat, de winter met zijn zieken, klusjes, kapotte auto’s, spullen die om aandacht zeuren. Ik verlang naar de zon, naar hoge luchten, volle grassen, warme avonden. Ik verlang innig naar het voorjaar!

Zonder jas

Het is februari en de zon schijnt. Ik zit ziek thuis in mijn joggingbroek en kijk verlangend naar buiten. De kinderen op het veldje naast ons huis zijn aan het voetballen zonder jas.