Over mannen, vrouwen en zelfdiscipline

Vanochtend werd ik wakker met de heren van 538. Edwin Evers en consorten hadden zoals altijd een serieuze discussie over een totaal onbelangrijk onderwerp. Vandaag ging het over snoepen en het niet kunnen stoppen daarmee. Een van de mannen vroeg: "is dat soms genetisch bepaald? Dat vrouwen dat wel kunnen? Gewoon zo'n blok Toblerone, één stukje afbreken, en het dan weer netjes wegleggen." Welke vrouwen? Waar heb je het over? Welke vrouw kan dat?! Vroeg ik mij slaperig af. Vervolgens haalde een van de heren een voorval in de bedrijfskantine aan, waarbij een aantal vrouwen dapper een aangeboden tompoes afsloeg. Toen was ik het zat. Klaarwakker riep ik door de slaapkamer: "genetisch bepaald, genetisch bepaald? Dat is gewoon keiharde zelfdiscipline, sukkel!"

Vroege kriebels

Zaterdagochtend deed ik de gordijnen open. De zon scheen en de lucht was fris en helder. Ik zette de fluitketel op het vuur en keek in de theedoos. Ik dacht: zal ik het doen? Neehhh, dat kan echt nog niet. Toch kon ik het niet laten. Rebels zei ik tegen m'n theekopje: what the ****, we doen het gewoon! Ik pakte een theezakje en deed waar het echt nog te vroeg voor was: ik zette een kop Lentekriebels thee!

Feestelijk moment

Hoera! Froukiwi's reisrubriek is weer geopend! Na een korte radiostilte zijn er de komende tijd weer volop avonturiers in mijn digitale omgeving te vinden. Te beginnen met mijn zusje en haar vriendin in Thailand; kijk in het menu onder 'reizen' voor hun avonturen.

Ergernissen top 3

3. Dat de nieuwe overbuurvrouw zo'n vreselijk onvriendelijk mens is;
2. Dat we de wc in de badkamer boven niet meer kunnen gebruiken tot er over vier weken een nieuwe pot wordt geleverd;
1. Dat als ik 's ochtends mijn muslibakje met lepel onder de kraan zet, het water altijd precies in het midden van de lepel stroomt en keihard omhoog spettert.

Mensekindre, wat heb ik het toch zwaar.

Vreugdekreet

Allemachtig, wat is het mooi buiten. De bomen zijn wit, de heldere ochtendlucht is roze met blauw, de lucht die ik inadem is koud. Een merel spit onder een besneeuwd hegje tussen dode bladeren en verder is alles stil, wit en koud. Het is zo mooi dat ik er bijna een beetje eerbiedig van word.

Ondertussen hebben mijn sneeuwlaarsjes het begeven en draag ik vandaag, net als vele anderen, mijn oerdegelijke wandelschoenen die me overeind houden op de spekgladde ijslagen. Gisteren heb ik mijn fiets fanatiek (zeg maar gerust agressief) bewerkt met een bezem, om de enorme lagen aangekoekte zwarte sneeuwblubber, die verhinderen dat ik nog enigszins vooruit kom, te verwijderen. Ik verlang innig naar een schaatstocht en hoop dat het er binnenkort nog van komt om mijn schaatsen op te halen bij mijn ouders. En oh ja, nu weet ik weer wat kou is.

Ik weet het, dit is een ontzettend voorspelbaar clichébericht in deze dagen, maar dat kan me lekker niks schelen. Yeah baby, it’s WINTER!

PS: ik weet niet in hoeverre deze ervaring regionaal bepaald is. Verhalen uit andere streken van het land zijn welkom!

2009: het jaar van de burgerlijkheid

Tjonge, wat is het nieuwe jaar spetterend van start gegaan. Na een verhuizing op het randje van 2008, hebben D. en ik de eerste dagen van 2009 kunnen genieten van ons fijne nieuwe huis. Nu hebben we geen uitzicht vanaf de achtste meer, maar zitten we zielsgelukkig met een kop koffie naar de vogeltjes in de tuin te kijken, die we hebben gelokt met pindanetjes en broodkruimels. Bij onze oprit hebben we een lamp met sensor geplaatst, zodat het niet zo donker is als je aan komt met de fiets of auto. Met de vriendelijke buren hebben we al kennis gemaakt. En dagelijks is het een feest als ik de post op de deurmat vind, in plaats van in een metalen brievenbus waarvoor een sleutel nodig is. Mijn vrienden kijken me af en toe ongelovig aan maar het moge duidelijk zijn: ik geniet met volle teugen van ons grote rijtjeshuis.

Ook op andere fronten wordt het rustig in mijn leven. Vandaag is mijn laatste - of eerste - vrije dag, hoe je het noemen wilt; morgen begin in aan mijn nieuwe administratieve baan. Ondertussen vertrekken mijn dierbaren bij bosjes naar het buitenland. Was ik in het verleden vaak degene die vanuit een ver land mailtjes stuurde, nu kan ik eens voelen hoe het is om achter te blijven: morgen vertrekt mijn zusje voor twee maanden naar Thailand en over zes weken vertrekt vriendin M. voor maar liefst zes maanden naar Nieuw-Zeeland. Het is een geheel nieuwe gewaarwording maar best leuk om mijn dierbaren uit te zwaaien op hun verre reizen!

Ja, 2009 wordt voor mij het jaar van de burgerlijkheid. Na een drukke periode met veel veranderingen, lijkt het me heerlijk om een beetje ritme en voorspelbaarheid in mijn leven toe te laten. Eens kijken hoelang ik dat leuk blijf vinden. Ik zal in ieder geval proberen er verslag van te blijven doen.

Nu zou ik toch bijna het hoogtepunt van mijn eerste dagen van 2009 vergeten. De klapper op de vuurpijl. Vandaag zag ik, toen ik over de spekgladde wegen naar de stad glibberde om in de bieb te internetten omdat we thuis nog geen internet hebben, een metershoge sneeuwpenis voor de deur van een studentenhuis. Mijn 2009 kan niet meer stuk!