Zeuren

Dit wordt zo langzamerhand een echte zeurblog, met alleen maar zeurstukjes. En waarover? De belastingdienst en het weer. Vervelender kan het niet. Toch wil ik het volgende even kwijt:

Wat een neppe SH*T winter!!!

Een ogenblik geduld alstublieft

In september ben ik verhuisd. Eind augustus gaf ik netjes de bijbehorende wijzigingen in zorg- en huurtoeslag door. Tientallen telefoontjes en geruststellende woorden van telefonistes verder, heb ik nog steeds geen bevestiging van de wijzigingen gekregen, krijg ik nog steeds teveel geld en spaar ik dat nog steeds netjes op voor het moment dat de belastingdienst het bedrag terug komt vragen. Inmiddels is de rekenhuur van mijn flat gewijzigd, wat betekent dat ik nog een wijziging door moet geven aan de belastingdienst. Eerst maar eens checken of ze inmiddels de vorige wijziging hebben verwerkt. Op de brief staat immers: "Veranderingen in uw situatie kunnen invloed hebben op de hoogte van uw huur- of zorgtoeslag. Geef wijzigingen daarom zo snel mogelijk door aan Belastingdienst/Toeslagen."

Al vijf keer heb ik deze week de belastingtelefoon gebeld - ik hoef het bandje niet meer af te luisteren maar druk direct 13 in voor de juiste afdeling. Al vijf keer ben ik ergens in een uithoek van het telefoonsysteem gedumpt. Al vijf keer krijg ik een hele vriendelijke stem te horen die me zegt "een ogenblik geduld alstublieft". Al vijf keer heb ik na tien minuten moedeloos opgehangen.

NEE! IK HEB GEEN OGENBLIK GEDULD! Dat heb ik niet! Hallo?! Ik heb dat niet! Meneer de belastingdienst?! Hallo? Hoort u mij....

(dit bericht werd mede mogelijk gemaakt door de belastingdienst: leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker)

Opscheppen

Ook al is het alweer ruim een week geleden, ook al doen ze in die ene reclame lachend alof het een eitje is, ook al schreef Herman Koch gisteren in zijn column in de Volkskrant dat het nergens meer op slaat nu het buiten nog zo warm is, ook al heeft hij gelijk en is het eigenlijk een idiote traditie, toch wil ik er nog even over opscheppen. Ik liep namelijk al jaren rond met het plan in mijn hoofd en nu is het er dan eindelijk van gekomen. Het was helemaal niet zo warm, vooral het water niet en de wind trouwens ook niet. Ja dames en heren, ik heb dit jaar de nieuwsjaarsduik gedaan!

Toch geen tip

Mijn blijdschap over het goedkope naan brood was van korte duur. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het naan inmiddels al niet meer in de schappen ligt. Was het een eenmalige actie van de Lidl? Ik weet het niet, maar ik blijf voor de zekerheid hoopvol tussen de broden snuffelen als ik weer bij de Lidl kom.

Huis

Trouwe lezers weten dat ik regelmatig schreef over mijn studentenhuis. Ik schreef stukjes over de afwas, over maffe huisgenoten, krantenknipsels op de plee, nieuwe deuren en getouwtrek met de makelaar. Met veel liefde schreef ik over mijn huis.

Tegenwoordig woon ik in een flatje en is het huis mijn oude huis geworden. Er wonen nog maar twee mensen, waarvan slechts eentje offcieel. De ander is een goed bewaard geheim, althans voor de makelaar. Diezelfde makelaar heeft ons, de (oud)huisgenoten, al lang geleden medegedeeld dat er een nieuwe eigenaar is, die het huis graag wil verkopen. Ze wilden ons eruit hebben, maar wij wilden niet. We mochten er blijven wonen, maar er mochten geen nieuwe mensen meer in. Het huis liep dus langzaam leeg en nu wonen er nog maar twee mensen. Die twee mensen gaan binnenkort ook weg. Ze studeren af, of zoeken een andere kamer. Dan is het huis echt leeg. Qua mensen dan.

In twaalf jaar komen en gaan van studenten maakt zo'n huis heel wat mee en verzamelt dan ook de nodige rotzooi. Vooral als het een groot huis is - en dat is het. Kasten vol met party-outfits (rare jurken, pruiken en plastic voorbindborsten), vergeten handschoenen van bezoekers uit een ver verleden, een zolder vol met oude matrassen en onderdelen van gesloopte meubelen, een enorme tekentafel. Keukenkastjes met tien bijna lege bussen poedersuiker, een vies smaakje thee dat niemand lust, een kilopak vermicelli en een flesje exotische visolie. Drie koelkasten, alledrie aangesloten; eentje met flesjes oude sauzen, twee halfvolle pakken perzikenyoghurt en een bruine prei, eentje met voornamelijk drank en eentje met enigszins verse en bruikbare producten. Je kunt je in het huis uren vermaken met kijken in kastjes en ik zou eindeloos door kunnen gaan met beschrijven van de rotzooi.

Vanavond ging ik, samen met M, eten in mijn oude huis. M. en ik waren de enige twee meisjes in huis. Vroeger keken we op woensdagavond samen naar jankfilms op rtl 4, met een pot thee tussen de bierdoppen op tafel, maar tegenwoordig wonen we allebei in ons eigen keurige stulpje. Vanavond kookten we voor P. Hij is de laatste der huisgenoten. We kookten voor P. en we aten, dronken en kletsten. Na het eten besloten we maar vast een beginnetje te maken met opruimen, voor als het huis straks "opgeleverd" moet worden (god sta ons bij). We joegen door de kastjes, smeten de prullebak vol met oude troep en goten vieze felgekleurde likeur door de gootsteen. Af en toe kwamen we iets leuks tegen. "O, deze vaas wil ik wel hebben!" "Rundvleesjus, dat ga ik een keer proberen thuis. Dan ga ik ga aardappels maken!" "Kokos, is dat iets voor jou?" We hadden het, kortom, reuze naar ons zin met z'n drietjes.

En zo kwam het dat ik vanavond samen met M. door een winderige en donkere straat naar huis liep. Ooit woonden we samen in het studentenhuis, nu liepen we allebei naar ons eigen huis. In onze handen een plastic tas, gevuld met leuke, gekke, lieve, nuttige en onbruikbare spullen uit het studentenhuis.

Tip van de dag

Hou je ook zo van Indiaas eten? Maar vind je het naan brood bij de supermarkt ook altijd zo duur? Bij de Lidl hebben ze nu naan brood voor maar 1 euro!