Kijken naar het leven

Een paar dagen later. Ik kijk alweer heel anders tegen het leven aan. Het is ongelooflijk wat een week rust met je kan doen. De eerste paar dagen leek het alleen maar slechter te gaan: ik werd verkouden, was doodop. Nu mijn geest het even had opgegeven, leek mijn lichaam te zeggen: dan doe ik ook niet meer mee!

Maar vandaag werd ik wakker met een lekker gevoel. Mijn verkoudheid is al een stuk minder en ik kijk redelijk positief aan tegen het naderende weekend. Gisteren maakte ik me daar nog zorgen om: ik zag er tegenop om weer terug naar Enschede te 'moeten' (volgens mijn vader kan ik beter 'willen' zeggen, dan voelt het al een stuk minder vervelend). Dit veilige nestje van familieliefde, rust en vertrouwdheid doet me meer dan goed, ik zou hier tot in de eeuwigheid willen blijven; nooit meer terug gaan naar de grote boze wereld.

Maar ik moet eens de draad van mijn eigen leven weer oppakken. Dus vanavond ga ik weer terug. En ik zie er niet eens meer echt tegenop. Ik neem mijn rust en mijn goede gevoel gewoon mee naar Enschede. Hoe cliché het ook moge klinken: ik heb me gerealiseerd dat ik mijn geluk niet moet zoeken in andere mensen, in mijn omgeving of in de dingen die ik doe, maar in mezelf.