(Een beetje) ruimte, deel 2

...en de rustpauze is alweer over. Wederom komen er ideeën in mijn hoofd op, wederom heb ik geen ruimte om er stukjes van te maken. Om u toch een idee te geven van wat er zoal in mijn hoofd omgaat, volgt hier een kleine opsomming van Ideeën Die Geen Stukje Zijn Geworden: een vrouw achter het stuur die heel handig haar mobiele telefoon tussen oor en hoofddoek geklemd hield, de vele mensen die ik deze week aan de telefoon lastig val met de vraag of ze misschien geïnteresseerd zijn in elektronische brand- en inbraakbeveiliging (met dank aan het uitzendburau), de (ex-)zwemmer Maarten van der Weijden die ik na één optreden in DWDD heb uitgeroepen tot mijn held. Er dan zijn er ook nog de Ideeën Die Ik Ben Vergeten, die ergens in een uithoek van mijn geheugen liggen en waar ik niet meer bij kan. Ontzettend zonde van al die ideeën, maar met een beetje fantasie kunt u er hopelijk zelf wat leuks van brouwen. Ondertussen stormt het in mijn hoofd nog even door, en zal ik proberen om hier in het nieuwe jaar weer fris, fruitig en volop ruimte te verschijnen.

(Een beetje) ruimte

De afgelopen weken kwamen er af en toe ideeën in mij op voor nieuwe posts. Zo ergerde ik me aan fouten in de Metro, en aan een verkeerde vertaling van de woorden van minister Rouvoet door de media in het algemeen. Ook realiseerde ik me dat het leven van een ouder voorgoed in het teken staat van zijn kinderen, hoe volwassen ze ook zijn. Elke keer als er iemand verhuist - mijn zusje of ik of D's broer met zijn vrouw en kind - staan er ouders klaar met verfrollers, huishoudtrapjes en oneindig veel tijd en adviezen. Ze komen keer op keer opdraven, klussen tot ze erbij neervallen of tot twee jaar later het volgende kind gaat verhuizen. En elke ouder die dit leest zal natuurlijk zeggen dat het pure liefde is en je er zoveel voor terug krijgt, maar ik weet het nog zo net niet en twijfel of ik niet gewoon beter een hond kan nemen.

Zo ging er dus genoeg door mij heen om over te schrijven. Maar mijn leven was druk en chaotisch, waardoor de blog even verwaarloosd werd. Waarschijnlijk herkenbaar voor velen, en een van de redenen waarom zoveel van mijn favoriete blogs zijn uitgestorven nadat de schrijver het studentenbestaan achter zich liet. Momenteel is er echter even sprake van een korstondige rustpauze in mijn leven. Hoewel onvrijwillig en ongepland, heb ik deze maand geen werk. In januari begin ik aan een nieuwe baan en tot die tijd moet ik even op een houtje bijten. De tijd die ik al bijtend overhoud kan ik goed gebruiken om een verhuizing voor te bereiden, zodat D. en ik in de kerstvakantie over kunnen naar ons nieuwe huis. Ondertussen hoop ik dat het uitzendbureau mij belt voor een paar uurtjes werk en ik een paar cent extra inkomen bij elkaar kan sprokkelen.

Een leuk bijeffect van deze rustpauze is dat de storm in mijn hoofd een klein beetje gaat liggen, en er weer ruimte komt voor creativiteit en het schrijven van stukjes. Hoelang dat zo blijft weet niemand, maar ik geniet ervan zolang het duurt.