Last-minute

Zo, ik ben d'r weer. Ik was even weg. Last-minute naar Gran Canaria. 11 dagen zon, zee, een dag stortregen en een enorme toeristische kermis. Dikke, donkerbruine, kettingrokende mensen in tijgerprintjes, Nederlandse kroegjes, menukaarten in zes talen, kerstmannenmutsen op het strand en heel veel plastic-blote-borsten-souvenirs. Het was een hele bijzondere ervaring kan ik wel zeggen. Maar daar ga ik een andere keer over schrijven. Nu eerst een paar dagen hard aan het werk, om de holle echo in mijn portemonnee weg te werken.

Choco-overkill

Van de vijf chocoladeletters die ik dit jaar heb gekregen, liggen er nog drie op me te wachten. Ze kijken me beschuldigend aan. En ze roepen "eet mij!". Dan is er ook nog die knullige kartonnen adventkalender, waarvan ik elke dag een hokje open moet maken om vervolgens een chocolaatje in de vorm van een hobbelpaard naar binnen te werken. Maar ik wil niet meer. Ik ben misselijk. Ik kan geen chocola meer zien.

(en dan heb ik het nog niet eens gehad over pepernoten)

Die conducteurs van tegenwoordig

Zondagavond zat ik te lezen in een overvolle, muffe treincoupé. Tegenover me zaten de gebruikelijke oudjes, mopperend op de NS. Naast me de gebruikelijke studenten met weekendtassen. De schuifdeur ging open en daar verscheen een conductrice. Verveeld trokken wij (de reizigers) onze portemonnee. Maar de conductrice wilde deze bijzondere gelegenheid niet zomaar voorbij laten gaan. Ze begroette ons met een monter "Goedenavond, dames, heren, zonnetjes van het leven!"

Werkelijk. Het moet ook niet gekker worden.