Jolige jongens die harten stelen

Zaterdagavond, elf uur. De intercity van Amsterdam naar Amersfoort. L. en ik hebben er een leuke maar lange dag in Amsterdam op zitten. We zijn moe, we willen naar huis. Onze coupé zit vol met schreeuwende dronkaards, dus besluiten we al snel te verkassen. Omdat er nergens echt plek is belanden we op de oranje klapstoeltjes op het balkon. Na twee minuten heerlijke rust gaat de schuifdeur open. Twee jolige jongemannen komen binnen en besluiten "deze mooie dames gezelschap te houden." L. en ik kijken elkaar zuchtend aan.

Tien vragen van de jongemannen en tien botte antwoorden van onze kant verder, kunnen we het niet laten om ondanks onszelf te lachen. De jolige jongemannen zijn eigenlijk best grappig. Ze zijn niet dronken en ook niet opdringerig. Ze vragen ons de hemd van het lijf en vertellen zelf openhartig over hun werk, hun liefdes, hun kinderen die er per ongeluk zijn gekomen. Ze gooien de schuifdeur open en roepen "goedenavond", zodat alle passagiers in de trein naar hun portemonnee grijpen. Ze gaan op hun hoofd staan als ik vertel dat ik breakdance doe. Ze fantaseren over hoe mooi het zou zijn geweest, als we allevier vrijgezel waren geweest en verliefd op elkaar waren geworden in de trein.

In Amersfoort moeten de jongens eruit. Wij moeten door naar Enschede en verplaatsen ons naar de nu lege coupé. Even later staan de jongens aan ons raam: "Wij missen jullie nu al!" Als de trein wegrijdt, kijken L. en ik of we ze nog zien op het perron. Ineens flitsen ze voorbij. Ze rennen met de trein mee als twee jonge honden, en zwaaien ons vrolijk uit. Wij zwaaien enthousiast terug.

Nog tot Apeldoorn hebben L. en ik een enorme glimlach op ons gezicht.