ziek, deel twee

Ik ben alweer ziek. Therapeutisch ziek, dit keer.

Vorige week donderdag was ik ook ziek. Ik ben toen eigenlijk meteen doorgestoomd, zonder echt rustig aan te doen. Ik heb niet genoeg tijd genomen om uit te zieken, zoals gisterenavond bleek.

Ik zat met vriendlief romantisch te doen met een glaasje wijn, toen ik me ineens diep ongelukkig voelde. Meestal betekent dat dat ik ontzettend moe ben, helemaal op en kapot. Oh, oh, dacht ik, dat is geen goed teken. Dat dacht L. waarschijnlijk ook, en hij nam meteen drastische maatregelen. De therapeut in hem kwam naar boven, en na een vakkundige analyse concludeerde hij dat het tijd was voor een dagje therapeutisch ziek. Eerst sputterde ik nog wat tegen, maar in mijn labiele toestand was ik zo omgepraat. Vooral de '100%-theorie, waar L. mee op de proppen kwam, overtuigde mij. Die theorie gaat zo: ik ben een soort van 'alles of niets' persoon. Ik geef altijd 100%, voor 50% ben ik niet geboren. Als je altijd alleen maar 100% geeft, dan is het logisch dat je af en toe ook een keertje 0% geeft. Bravo voor deze theorie!

Vandaag ben ik dus ziek. In het kader van mijn 'alles of niets' persoonlijkheid, is dit een 'niets' dag. Ik heb al mijn afspraken afgezegd, en doe de hele dag niks anders dan een tijdschriftje lezen, beetje nadenken, het nodige aan voedselverwerking, bijslapen en opladen. Stiekem zwerven er nog wel wat hardnekkige gedachtes door mijn hoofd, zoals: 'maar hoe moet het dan met die opdracht?' En: 'wat zullen ze ervan vinden dat ik alweer niet kom dansen?' Maar die gedachtes bestrijd ik gewoon met een heleboel luiheid, zodat ze vanzelf een keer op moeten geven.

Ik stel mijn brein vandaag in op 0%. Zodat ik er morgen weer helemaal voor de volle 100% er tegenaan kan gaan.

Therapeutsich ziek, 't is eigenlijk niks meer dan een baaldag, maar het klinkt wel leuk!