Tonijnsalade revisited

Trouwens, voor degenen die denken dat ik nog steeds in Ermelo verslaafd zit te zijn aan tonijnsalade: wees gerust. Het bleek toch niet zo'n succes. Na drie boterhammen met tonijnsalade bleef het bakje halfleeg en onaangeroerd in de koelkast staan. Het is dat ik zo'n moeite heb met eten weggooien, anders had ik hem nooit leeg gekregen. Gelukkig is het met veel pijn en moeite toch gelukt, maar voor mij voorlopig geen tonijnsalade meer.

Vrouwen en haren

Een nieuwe woonplaats betekent op zoek naar een nieuwe huisarts, nieuwe tandarts, nieuwe dierenarts, nieuwe dansschool en - misschien nog wel het belangrijkste - een nieuwe kapper. De eerste kapper die ik uitprobeerde beviel niet zo goed, dus vandaag nam ik maar weer eens een gokje. Ik ging naar kapper Casablanca. Het begon niet al te goed; ik stond op het afgesproken tijdstip voor de deur, maar de kapsalon was dicht. Chagrijnig sjokte ik naar de Hema en net toen ik twee rollen inpakpapier stond af te rekenen, werd ik gebeld door Sofia, de kapster. Ze was even naar de winkel geweest, sorry. Ik sjokte weer terug naar de kapsalon maar had er niet zoveel vertrouwen meer in.

Gelukkig maakte Sofia het ruimschoots goed door me thee aan te bieden, met guitig Marokkaans accent tegen me aan te babbelen ("haren zijn heel belangrijk voor de vrouw, haren en nagels!"), op vertrouwelijke toon met me te roddelen over de concurrentie, me gratis proefproducten mee te geven en uiteindelijk mijn haar in een prachtige Charlie's Angels-coupe te föhnen. Eerst dacht ik nog: houd nou maar op met die föhn, ik doe het thuis wel. Maar op een gegeven moment gaf ik me over aan haar handen en begon ik er stiekem van te genieten. Terwijl ik in de spiegel naar mijn bleke koppie keek, kon ik het niet helpen dat ik steeds een beetje meer ging stralen. Sofia gaf me een kop met haar zoals ik nog nooit had gehad. Uiteindelijk verliet ik de zaak met opgeheven hoofd en de rest van de dag voelde ik me als een movie star die door het leven zeilt.