Heitje voor een karweitje

Regelmatig word ik geconfronteerd met mijn onvermogen om grenzen te stellen, voor mezelf op te komen of confrontaties aan te gaan. Ik houd niet van ruzie, ik wil dat iedereen mij aardig vindt, dus nee zeggen of boos worden is iets wat ik ten alle tijden probeer te voorkomen.

Gisteren beleefde ik echter een dieptepunt. Een jongetje van een jaar of acht stond met een sneeuwschuiver op de stoep. Hij vroeg of hij een heitje voor een karweitje mocht doen. Ik wist niet dat zulke kinderen vandaag de dag nog bestonden en gecharmeerd door zijn vlijtige en ondernemende mentaliteit, zei ik ja. Hij zou een euro krijgen als hij de oprit sneeuwvrij zou maken. Door goed te onderhandelen wist het jongetje er zelfs nog 1,25 van te maken, iets waar ik akkoord mee ging om zijn ondernemersgeest te stimuleren. Maar toen hij een kwartier later aanbelde om te incasseren, zag ik dat hij alleen het stuk oprit vóór de auto schoon had gemaakt. Achter en naast de auto lag nog volop sneeuw. Het jongetje voor mij stond echter heel hard te hijgen en liet mij duidelijk merken dat hij keihard gewerkt had om de oprit schoon te krijgen. Ik kreeg medelijden met hem en vroeg me af wat hij wel niet zou denken van mij als ik hem nu weer aan het werk zou zetten. Dus in plaats van hem aan te spreken op de sneeuw die ik nog zag liggen, duwde ik hem de 1,25 in de hand en zei: goed gedaan joh, hartstikke bedankt!

Toen ik de deur dicht deed realiseerde ik me pas echt wat er zojuist gebeurd was. In plaats van de zelfverzekerde en rechtvaardige volwassene te zijn en de ander te wijzen op de gemaakte afspraken, had ik me weer eens goed laten afschepen. Door een jongetje van acht.

Schrijven en leven in 2010

Toen ik ruim een jaar geleden afstudeerde, keek ik angstvallig naar de langzaam opdrogende stroom weblogs van ex-studenten om mij heen, die allemaal hardwerkende kantoormensen waren geworden. Ik vreesde dat mijn blog hetzelfde lot zou ondergaan: steeds minder stukjes, doordat de schrijver in kwestie last had van geen zin, geen tijd, geen inspiratie, een ander leven, andere interesses of terughoudendheid met het openlijk schrijven over werk en collega's. Hoewel ik met een paar nieuwe kleuren en een bijpassende ondertitel enthousiast bleef schrijven over mijn leven, vraag ik me inmiddels toch een beetje af of mijn blog niet stiekem ook behoort tot die langzaam opdrogende stroom.

Want ik moet bekennen: het wil niet meer zo vlotten met het blog, de laatste tijd. Ik heb wel ideeën, maar het ontbreekt me aan de tijd en zin om ze uit te werken. En zelfs de ideeën worden minder. Mijn laatste stukje ging over kerstbomen en nu het nieuwe jaar alweer een week oud is, heb ik nog steeds geen grappige, opvallende, interessante, stomme of rare dingen meegemaakt dan wel bedacht. Uiteraard heb ik zulke dipjes al vaker gehad, maar de inspiratie kwam gelukkig altijd weer terug. Hoe het dit keer gaat met de dip, durf ik nog niet te zeggen.

Of ik er nu wel of niet over ga schrijven, in ieder geval wordt 2010 het jaar waarin Froukiwi:

• in het huwelijksbootje stapt (heus waar!);
• alweer aan haar tweede opdracht als trainee begint;
• een manier gaat zoeken om toch openlijk over werk te schrijven;
• zoveel mogelijk dingen gaat doen die als enige bestaansrecht hebben: omdat het leuk is.

Mooie vooruitzichten lijkt me. Hoe het in 2010 verder gaat met het blog, blijft nog even spannend.