Afscheidsblog: rokjesdag

Het is spijtig maar waar: ik blog niet meer. Heel soms maak ik nog weleens iets mee waarvan ik denk: dit is een blogje waard, maar ik heb nooit de energie, zin of creativiteit om er daadwerkelijk over te schrijven. Daarom is het tijd om een einde te breien aan een tijdperk. En wat voor tijdperk: van bloggende student naar getrouwde vrouw met kat, baan, gezinsleven en volwassen kopzorgen.

Wat leent zich beter voor een afscheidsblog dan een kleine ode aan een van mijn favoriete columnisten aller tijden? Juist, ik wil het hebben over rokjesdag.

Vroeger stak Martin Bril in het voorjaar zijn peilstok uit en peilde daarmee feilloos wanneer het tijd was voor rokjesdag. Hij voelde als geen ander aan wanneer vrouwen voor het eerst met blote benen op de fiets stappen en schreef er jaarlijks een column over. Nu Martin Bril helaas niet meer onder ons is, blijft "rokjesdag" een populaire term. Vooral in het voorjaar, als de eerste mooie dagen eraan komen, merk ik dat er in de media rijkelijk misbruik wordt gemaakt van het woord rokjesdag. Toen het bijvoorbeeld halverwege maart een mooie zonnige dinsdag was, riep een 3FM-dj: vandaag is het rokjesdag! En laatst, toen er na een periode van barre kou eindelijk weer een warme zondag aan leek te komen, schreef NRC Next: zondag wordt rokjesdag!

Lieve media-mensen en andere rokjesdag-misbruikers. Jullie hebben het verkeerd begrepen. Rokjesdag roep je niet uit. Rokjesdag ontstaat. Dat is een heel delicaat proces. Zo zal rokjesdag niet gauw op een maandag of dinsdag zijn. Rokjesdag is vaak einde van de week, als de werkweek al bijna voorbij is en de vrouwen met hun blote benen vast een voorschot op het weekend durven te nemen. Ook is rokjesdag niet zomaar de eerste de beste mooie dag in maart. Zo vlak na de winter kiezen de meeste vrouwen nog voor een legging of panty aan hun benen. Nee, er moet echt iets in de lucht hangen, het moet warm genoeg zijn en liefst ook blijven, de belofte van zomer en terrasjes, studenten die hun meubilair op straat zetten, en dan nog is het iets wat je niet zomaar kunt uitroepen. Rokjesdag is er gewoon ineens. Het is maar eens per jaar. En je moet verdomd goeie zintuigen hebben wil je rokjesdag kunnen aanvoelen.

Hiermee kom ik aan het eind van mijn laatste Froukiwi-blog. Een memorabel moment. Bijna 10 jaar stukjes schrijven! Ik heb het met veel plezier gedaan. Nu is het tijd voor mijn creativiteit om zich langs andere wegen te begeven. Lieve mensen, bedankt voor het lezen, volgen en meeleven. Jullie waren geweldig.

Nog één ding. Ik heb dit jaar nog geen rokje gedragen met blote benen. 's Ochtends in de dauw op de fiets, met kippenvel en een licht gevoel van twijfel, maar 's middags tevreden met een zonnebril op het terras. De wind langs mijn blote benen. Ik hoop dat die dag snel komt.

Spelen met varkens

iPad-/dieren-/technologieliefhebbers opgelet: er komt een nieuw spel aan voor de iPad, waarop je samen kunt spelen met echte varkens in een stal, die daar waarschijnlijk nog gelukkig van worden ook! Ik las er zojuist een interessant artikel over in de NRC Next. Citaat uit het artikel:

"Het varken zou een intelligent dier zijn dat in zijn kale stal langzaam wegkwijt. Europese regelgeving verplicht varkenshouder dan ook sinds 2001 stallen in te richten met 'hokverrijkingsmateriaal'. (...) Spelontwerper Kars Alfink ontdekte dat varkens dol zijn op lichtstimuli. (...) Aldus bedacht Alfrink een geheel nieuw gameconcept. Hij wil varkensstallen uitrusten met grote touchscreens die het varken in staat stellen achter bontgekleurde stippen aan te jagen. Menselijke vingers besturen deze stippen via iPads elders. (...) "Dit spel laat je op een speelse manier afvragen of we een betekenisvolle band kunnen opbouwen met de dieren die we eten." (...) Driessen wil meer dieren verblijden met zijn gameconcept dan alleen varkens."

Ha! Is het niet geweldig? Het klinkt misschien wat futuristisch, maar als je die foto's van roze varkensneuzen en stallen met lichtshows ziet, ben je om. Dit vind ik nou nog eens een mooie manier om technologische vernieuwing positief in te zetten. En het is geen grap: onder andere de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en de Universiteit Wageningen doen mee aan het project. Hier kun je meer lezen over varkensneuzen en lichtstippen.

Artikel uit de NRC Next van 20 januari 2012, geschreven door Tamar Stelling.

Klein feestje

Het is donderdagmiddag half vijf, morgen ben ik vrij dus ik heb bijna weekend. Zometeen fiets ik op weg naar huis langs de supermarkt, waar ik een pizza pollo haal - die ze nu eindelijk weer in het assortiment hebben in Ermelo - en die ik om het weekend in te wijden lekker op de bank ga opsmikkelen onder het genot van een glas wijn. En op de radio klinkt het onwaarschijnlijk vrolijke Portugese liedje "Se Eu te Pego" van Michel Teló. Whooeei!

Hartewens

Soms wou ik dat ik een kat was. Mezelf tot een bolletje opkrullen, m'n neus onder het puntje van m'n staart steken en lekker eindeloos slapen.

Feitje

Vanmorgen in de rubriek Next question in de NRC Next een feitje om te huilen, terwijl je eigenlijk zou willen dat je er eens lekker om kon lachen:

Als we jong zijn, lachen we maar liefst driehonderd tot vierhonderd keer per dag. Zijn we ouder, dan loopt dit terug tot gemiddeld twintig keer per dag.

Het Grote Hema Magazijn

Vandaag stond ik met vriendin H., kersverse moeder, met Bugaboo en al in de lift van de Hema. We gingen naar boven voor koffie en een tompouce. Maar in de lift stond al een mevrouw, in een frisse Hema-polo, met een karretje vol blauwe kratten. Ze zei: "we gaan eerst even naar beneden hoor," en dat gingen we.

De liftdeuren gingen open en H. en ik kregen zicht op Het Grote Hema Magazijn. "Kijk maar even gauw," zei de Hema-mevrouw. Wij gluurden tussen de liftdeuren door en wilden alles weten over het magazijn. De mevrouw beantwoordde geduldig onze vragen. Het bleek dat het magazijn zich onder de gehele Hema uitstrekte - onder de gehele Hema! - en overal waar we keken zagen we metalen stellingkasten met de fantastische Hema producten: van basic t-shirts tot theekopjes en een stelling met "seizoen" erboven, waar hoogstwaarschijnlijk de wanten en kerstballen lagen te wachten tot ze naar boven mochten. Ik werd een beetje licht in mijn hoofd van zoveel Hema-spullen bij elkaar. H. en ik keken nog eens goed naar de knopjes van de lift. Het knopje voor de kelder printten we allebei in ons hoofd.

Later, toen we de tompouce ophadden en een praatje gemaakt hadden met de andere keurige mensen die op vrijdagmiddag in het Hema-restaurant zaten, gingen we weer met de lift naar beneden. De knopjes deden een beetje raar, ze reageerden niet op mijn aanraking en ik wist ook niet meer precies welk knopje ik moest hebben, maar ineens begreep de lift waar hij naartoe moest. We gingen naar beneden, en toen de deuren langzaam openden stonden we niet op de begane grond, maar: in de kelder! H. en ik keken elkaar aan. Even overwogen we om Het Grote Hema Magazijn in te rennen en de winkel via de achterdeur te verlaten met armen vol soft cotton hemden, gestippelde onderbroekjes, kleine dienblaadjes, gebreide vestjes, sapglazen met een zweempje rood, broodtrommels, handige jaarkalenders, kleurige pantoffels en duopakken rompertjes.

Maar omdat we de jeugd van tegenwoordig bij ons hadden, die vredig lag te slapen in de Bugaboo, deden we het niet. We gaven het goede voorbeeld, drukten op het juiste liftknopje en rekenden onze diepvriesbakjes keurig af bij de kassa.

Grote plannen

Vandaag reed ik over de A28 naar Amersfoort. Boven de weg hing een matrixbord: "5 DECEMBER IS DE A28 GESLOTEN AVOND EN NACHT"

Ik dacht meteen aan de Sint. Zou hij echt de hele A28 nodig hebben?

Pluizig

’s Ochtends op de fiets naar je werk met dit weer is kiezen uit twee kwaden:

pluizig haar door een muts
óf
pluizig haar door de mist.